ต่อไป →

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ  พระชาติที่ ๓  พระสุวรรณสาม

บทนำ

** ในกาลนี้พระองค์เสวยพระชาติ ดูทะนงองอาจเหมือนภาพเขียน ชื่อสุวรรณสามงามสุดดุจวิเชียร ไม่อยากจะวนเวียนวงล้อกรรม ** ทรงบำเพ็ญบารมีที่ใหญ่ยิ่ง เพราะเป็นสิ่งทำให้ใจชุ่มฉ่ำ คือเมตตาเป็นยอดคุณธรรม จะน้อมนำสันติสุขสู่โลกา ** พระองค์ทรงอยู่ร่วมกับพวกสัตว์ ไม่อึดอัดรักใคร่เป็นหนักหนา มีความสุขไม่ทุกข์ใจเพราะเมตตา เอื้ออารีกรุณามาให้กัน ** เผื่อความรักแก่ผู้ที่ปองร้าย เพื่อมุ่งหมายให้เขาได้สุขสันต์ เป็นเมตตาที่ยิ่งใหญ่คุณอนันต์ โลกร่มเย็นเกินรำพันด้วยคำใด

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ  พระชาติที่ ๓  พระสุวรรณสาม

ตอนที่ ๑  ลูกฤๅษี

** ขอเริ่มต้นที่ชายหนุ่มและหญิงสาว มีเรื่องราวให้ศึกษาน่าเลื่อมใส หญิงสาวชื่อปาริกางามกว่าใคร มองส่วนไหนดูดีมิเบื่อเลย ** ฝ่ายชายชื่อทุกุละงามสง่า ทั้งสองเป็นลูกพรานป่าขอเปิดเผย ต่างก็มีความเป็นอยู่น่าชมเชย คือเฉยเมยเรื่องครองคู่ดูแปลกดี ** พ่อและแม่สองบ้านชื่นบานนัก หวังวิวาห์ลูกรักเป็นสักขี สองครอบครัวเชื่อมสัมพันธไมตรี เพื่อให้มีความรักใคร่กลมเกลียวกัน ** สองหนุ่มสาวไม่ขัดใจผู้ใหญ่ท่าน เข้าพิธีแต่งงานไม่ไหวหวั่น เพียงให้พ่อและแม่สุขนิรันดร์ สัญญามั่นไม่ร่วมประเวณี ** เป็นเพื่อนที่รู้ใจไม่ทิ้งขว้าง อยู่ร่วมกันไม่ห่างไม่หลีกหนี จะร่วมทุกข์ร่วมสุขชั่วชีวี ความเดือดร้อนเกิดมีช่วยดูแล ** วันหนึ่งจึงชวนกันออกสู่ป่า บำเพ็ญศีลภาวนาไปจนแก่ สงบจิตสงบใจไม่เชือนแช เป็นกระแสแห่งบุญอบอุ่นใจ ** กล่าวถึงท้าวสักกะเทวราช ประทับอาสน์มณีที่ยิ่งใหญ่ ตรวจดูโลกมนุษย์สุดวิไล ก็ทราบได้ดังที่ใจต้องการ ** มองเห็นสองฤๅษีมีเคราะห์หนัก ด้วยเวรกรรมนำชักมาเผาผลาญ ให้ตาบอดสองข้างช่างร้าวราน สุดสงสารต้องช่วยเหลือเพื่อบรรเทา ** จึงได้รีบลงไปไม่รอช้า ที่กลางป่าหิมพานต์อันเงียบเหงา ตรงไปยังศาลาจะแบ่งเบา ให้ความทุกข์ความเศร้ามีน้อยลง ** แล้วแนะนำให้ฤๅษีทั้งสองตน จงมีลูกไว้สักคนยามลืมหลง หรือป่วยไข้ได้รักษาอย่าพะวง ครอบครัวจะมั่นคงสุขสบาย ** เพียงใช้มือลูบท้องขวัญยิหวา แล้วตั้งจิตปรารถนาไม่เสียหาย ไม่ผิดศีลผิดธรรมประจำกาย จิตใจไม่วุ่นวายใฝ่โลกีย์ ** สองฤๅษีหันหน้ามาปรึกษา เพราะเห็นว่าไม่ผิดศีลต้องเสื่อมศรี ทำตามคำแนะนำในทันที จอมเทวาไม่รอรีกลับวิมาน ** ครั้นไม่นานฤๅษิณีก็ตั้งท้อง คอยประคับประคองรักสงสาร เจ้าลูกน้อยกลอยใจหาใดปาน อีกไม่นานคงได้เห็นเป็นขวัญตา ** ครั้นครบทศสมาสไม่คลาดเคลื่อน ครบวันเดือนเจ้าลูกน้อยที่คอยหา ถึงฤกษ์งามยามดีได้เวลา ก็เกิดมามองโลกช่างโชคดี ** เป็นผู้ชายผิวดังทองดูผ่องใส ตั้งชื่อให้ “สุวรรณสาม” งามเหลือที่ ยามพ่อแม่ออกป่าก็ยังมี กินรีเลี้ยงดูอยู่ประจำ

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ  พระชาติที่ ๓  พระสุวรรณสาม

ตอนที่ ๒  พ่อแม่ตาบอด

** สิบหกปีผ่านไปไวหนักหนา เด็กเติบใหญ่ขึ้นมางามคมขำ สรีระร่างกายช่างกำยำ ดูเลิศล้ำกว่าใครวัยเดียวกัน ** สุวรรณสามมีจิตคิดเป็นห่วง พ่อแม่ผู้ก้าวล่วงสู่ไพรสัณฑ์ เพื่อหาผลไม้ทุกทุกวัน สองท่านนั้นย่างเข้าวัยชรา ** เกรงจะหลงงงงวยด้วยแก่เฒ่า การย่างก้าวไม่มั่นคงพะวงหา อันตรายจากภัยอีกนานา อาจตามมาทำร้ายให้ร้อนรน ** จึงได้คิดติดตามไปห่างห่าง เพื่อจะรู้เส้นทางไม่สับสน เกิดโพยภัยตามหาได้หายกังวล ทั้งสองคนไม่สงสัยในลูกชาย ** ครั้นวันหนึ่งถึงคราวเคราะห์คนทั้งสอง เกิดฝนตกเจิ่งนองเกินคาดหมาย เป็นเพราะผลกรรมเก่าสองตายาย จะต้องเกิดเหตุร้ายกับสองคน ** จึงรีบหลบเข้าไปในกระท่อม ที่แวดล้อมด้วยไม้ดอกไม้กินผล เพื่อจะใช้เป็นที่กำบังตน ให้รอดพ้นการเปียกปอนตอนฝนปราย ** ใกล้กระท่อมยังมีจอมปลวกใหญ่ งูเห่าได้แฝงตัวด้วยมุ่งหมาย อาศัยหาอาหารได้ง่ายดาย จึงเร้นกายคอยจับเหยื่อเมื่อผ่านมา ** ในขณะที่ทั้งสองเข้าหลบฝน จึงไม่ได้ระวังตนคิดเพียงว่า รอฝนหยุดแล้วจึงค่อยไคลคลา ออกจากป่ากลับที่พักสักครู่เดียว ** ถึงเวลาต้องใช้กรรมที่ทำไว้ บันดาลให้งูพ่นพิษจนตัวเขียว ถูกดวงตาแสบร้อนสั่นเป็นเกลียว  จะแลเหลียวทางไหนไม่เห็นเลย ** อนิจจาตาของเราต้องบอดแล้ว ดังดวงแก้วไร้ค่าสุดจะเฉย ต่างคร่ำครวญหวนไห้โอ้อกเอย ไฉนเลยลูกน้อยเจ้ากลอยใจ **จะรู้ว่าพ่อแม่ต้องตาบอด สองเราจะอยู่รอดหรือไฉน จะติดตามมาช่วยเราอย่างไร เขาทั้งสองจึงได้แต่คร่ำครวญ ** สุวรรณสามเห็นว่าเวลาผ่าน มาเนิ่นนานพ่อแม่ไม่คืนหวน สู่อาศรมผิดเวลาเกินสมควร คงไม่ชวนกันชมป่ายามราตรี ** จึงได้ออกติดตามยามใกล้ค่ำ ตะวันคล้อยลงต่ำสิ้นแสงสี เดินตามทางพ่อแม่เข้าพงพี จึงได้พบฤๅษีสองผัวเมีย

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ  พระชาติที่ ๓  พระสุวรรณสาม

ตอนที่ ๓  ร้องไห้แล้วหัวเราะ

** สุวรรณสามได้ทราบเรื่องทั้งหมด สุดรันทัดหวั่นไหวใจละเหี่ย สงสารท่านผู้ชราพาอ่อนเพลีย ต้องมาเสียนัยน์ตาน่าเศร้าจัง ** จึงสุดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ร้าวรอนในอุราแทบจะคลั่ง ร้องไห้โฮออกมาส่งเสียงดัง พ่อแม่ฟังเสียงโหยหวนชวนเวทนา ** ครั้นอยู่อยู่ก็หัวเราะขึ้นเฉยเฉย น่าสงสัยจริงเลยแปลกหนักหนา ดังคนวิกลจริตอนิจจา หรือเศร้าโศกเกินกว่าจะห้ามใจ ** พ่อและแม่จึงกล่าวว่าลูกเอ๋ย เจ้าจงรีบเปิดเผยเป็นไฉน จึงฟูมฟายและหัวเราะเพราะอะไร ด้วยเหตุใดจงเฉลยเผยวาที ** สุวรรณสามจึงเอ่ยเผยคำขาน เพราะเห็นท่านทั้งสองต้องหมองศรี พบกับความเดือดร้อนในชีวี เพราะไม่มีดวงตาพามืดมน ** การดำเนินชีวิตคงยุ่งยาก ต้องลำบากยากแค้นแสนสับสน การกินอยู่จะเขินเกินจักทน ต้องผจญความทุกข์ทรมาน ** จึงร้องไห้คร่ำครวญรัญจวนจิต สุดจะคิดห้ามได้เพราะสงสาร หดหู่เพราะผลกรรมที่บันดาล ให้ตาท่านวายวอดต้องบอดลง **ส่วนที่ได้หัวเราะเพราะคิดว่า โอกาสดีที่รอมาสมประสงค์ ได้เลี้ยงดูแม่พ่อดังจำนง ตอบแทนองค์อรหันต์ของตัวเรา ** จากนั้นจึงได้นำกลับอาศรม ปลอบให้คลายทุกข์ตรมที่แผดเผา จะดูแลอย่างดีทุกค่ำเช้า ไม่ต้องเศร้าจากจากเคราะห์กรรมที่เผชิญ ** ได้จัดแจงผูกเชือกเป็นราวเกาะ เพื่อให้เหมาะกับการจับไม่ขัดเขิน จะทำให้สะดวกในการเดิน ไม่ขัดเขินคราต้องไปชำระกาย ** โยงเชือกไปยังที่ที่จำเป็น เช่นเดินเล่นจงกรมได้สมหมาย พักกลางวันและกลางคืนตามสบาย เพื่อให้คลายวิตกอกระบม ** ฝึกจนเกิดความชำนาญการเป็นอยู่ หวังให้ผู้มีคุณได้สุขสม เพราะท่านเป็นทั้งครูและเป็นพรหม คอยอบรมด้วยเมตตามาเนิ่นนาน

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ  พระชาติที่ ๓  พระสุวรรณสาม

ตอนที่ ๔  หน้าที่ของลูก

** สุวรรณสามปรนนิบัติพ่อและแม่ เริ่มตั้งแต่ตอนเช้าเป็นพื้นฐาน เก็บที่นอนให้เรียบร้อยค่อยเริ่มงาน แล้วจัดการน้ำล้างหน้าไม้สีฟัน ** น้ำบ้วนปากก็เตรียมไว้ให้ใช้สอย พอสายหน่อยจัดผลไม้ได้เลือกสรร ที่ชอบให้บริโภคพร้อมหน้ากัน ตัวเขานั้นเอาใจใส่ไม่ห่างกาย ** หลังจากรับประทานเสร็จเรียบร้อย เขาจึงค่อยกินที่เหลือไม่เบื่อหน่าย พ่อแม่เริ่มมีสุขทุกข์ผ่อนคลาย สำเร็จตามเป้าหมายสมเจตนา ** เมื่อเสร็จภารกิจในตอนเช้า จึงเข้าไพรไปหาผลไม้ป่า เพื่อแม่พ่อที่รักและบูชา เพื่อใช้เลี้ยงชีวาวันต่อไป ** ในครานั้นบรรดาเหล่าฝูงสัตว์ ต่างกระจายกระจัดทั้งน้อยใหญ่ ได้ติดตามตัวเขาเข้าพงไพร ด้วยตั้งใจช่วยเหลือเกื้อการุณ ** ลิงทโมนกระโจนขึ้นหลังช้าง ส่วนฝูงกวางอยู่กำกับเป็นทัพหนุน ทั้งเสือสิงห์จริงจังหวังเจือจุน สุวรรณสามผู้มีบุญบารมี ** เหล่ากระต่ายไล่มาข้าไปด้วย ฝูงสุนัขจะช่วยอย่างเต็มที่ บรรดานกบอกว่าข้ากับกินรี จะอยู่เฉยกับที่ได้อย่างไร ** ต่างร่วมมือช่วยเหลืออย่างเต็มที่ พร้อมจะมอบสิ่งดีดีที่ยิ่งใหญ่ คือมิตรภาพที่มีค่ากว่าสิ่งใด เป็นน้ำใจแสนประเสริฐเลิศโลกา ** หลังจากได้สิ่งของต้องประสงค์ ต่างก็มุ่งหน้าตรงกลับไปหา สองผัวเมียที่แก่เฒ่าวัยชรา ที่บรรณศาลาในทันที ** เมื่อกลับถึงไปตักน้ำไม่รอช้า อาบให้ผู้เลี้ยงดูมาอย่างเร็วรี่ ที่มิคสัมมตาสายวารี เสร็จแล้วมีผลไม้ให้รับประทาน ** สุวรรณสามนั่งรับใช้อย่างใกล้ชิด ตอบแทนเจ้าชีวิตทั้งสองท่าน ด้วยสำนึกในบุญคุณตลอดกาล ให้มีสุขสำราญตลอดมา ** ทั้งสามคนพ่อแม่ลูกต่างสุขสันต์ ทุกคืนวันเอาใจใส่และห่วงหา มีความรักต่อกันสุดพรรณนา รวบรัดว่ามีความสุขทุกชีวี

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ  พระชาติที่ ๓  พระสุวรรณสาม

ตอนที่ ๕  ถูกยิง

** จะกล่าวถึงพระเจ้าปิลยักษ์ ผู้ครองอาณาจักรพาราณสี ชอบเสด็จประพาสพนาลี เพื่อล่าเนื้อเป็นที่ทรงสำราญ ** มาวันหนึ่งจึงเสด็จประพาสป่า ถึงมิคสัมมตาอย่างอาจหาญ เห็นสุวรรณสามพร้อมด้วยบริวาร มาตักน้ำในสายธารเช่นทุกวัน ** เห็นฝูงสัตว์ห้อมล้อมจึงสงสัย เกิดคำถามในพระทัยเป็นใครนั่น เป็นมนุษย์เทวดาหรือคนธรรพ์ จากสวรรค์จำแลงแปลงกายา ** มีความเป็นอยู่กับหมู่สัตว์ ในดงที่รกชัฏแปลกหนักหนา เราต้องสืบให้รู้ความเป็นมา แต่ปัญหาเพราะเข้าไม่ถึงตัว ** เป็นเทวันคงเหาะขึ้นฟากฟ้า เป็นนาคามุดดินไปได้ทั่ว เข้าไปใกล้คงจะตกใจกลัว ช่างมืดมัวสุดจะคิดทำอย่างไร ** วิธีเดียวเห็นว่าน่าได้ผล ใช้เล่ห์กลเอาธนูยิงเข้าใส่ แล้วเราจึงค่อยย่องเข้าชิดใกล้ สังเกตดูเพื่อแน่ใจว่าใครกัน ** สุวรรณสามตักน้ำเสร็จเรียบร้อย จึงค่อยค่อยลงอาบอย่างสุขสันต์ แหวกว่ายสายวารีชื่นชีวัน ไม่รู้ว่าภัยมันจะบีฑา ** ครันอาบเสร็จจัดแจงรีบแต่งร่าง เพื่อก้าวย่างสู่อาศรมเป็นเบื้องหน้า ยกหม้อน้ำเร็วไวรีบไคลคลา ด้วยเกรงว่าแม่พ่อจะรอนาน ** ท้าวปิลยักษ์ได้จังหวะจะทำร้าย จังธนูพาดสายไม่กล่าวขาน เล็งตัวของชายหนุ่มอย่างเชี่ยวชาญ ปล่อยพระกาฬจากแหล่งวิ่งแข่งลม ** สู่อกซ้ายสุวรรณสามตามที่หวัง ด้วยพลังที่มีอย่างเหมาะสม น่าสงสารคนดีดีที่ต้องตรม ใจระทมหม่นหมองนองน้ำตา ** สุวรรณสามล้มลงที่ตรงนั้น ดังชีพพลันจะสิ้นดิ้นผวา แสนเจ็บปวดรวดร้าวสุดพรรณนา หรือต้องสิ้นชีวาในป่าไพร ** สร้างความแปลกประหลาดเกินจักหา พวกสัตว์ป่านับร้อยทั้งน้อยใหญ่ เกิดความกลัววิ่งหนีจนแสนไกล ทิ้งสุวรรณสามเอาไว้เพียงผู้เดียว

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ  พระชาติที่ ๓  พระสุวรรณสาม

ตอนที่ ๖  พบหน้ามือธนู

** สุวรรณสามตั้งสติไว้คงมั่น วางหม้อน้ำลงพลันหันแลเหลียว ใครหนอใครทำได้ร้ายจริงเจียว จึงขับเคี่ยวมุ่งร้ายหมายชีวี ** บาดแผลเริ่มออกฤทธิ์เจ็บยิ่งนัก จึงเอนกายหมายพักพอเป็นที่ ผ่อนคลายความเจ็บปวดในฤดี จากแผลที่ถูกยิงด้วยธนู ** หันศีรษะไปหาแม่และพ่อ ที่ได้ก่อเกิดมาไม่ลบหลู่ เทิดทูนพระคุณไว้หมายเชิดชู เพราะท่านได้เลี้ยงดูอุ้มชูมา ** โอ้พ่อจ๋าแม่จ๋าโปรดช่วยด้วย ลูกคงม้วยชีวังสิ้นสังขาร์ ลูกเจ็บปวดรวดร้าวทั้งกายา มีคนคิดจะฆ่าให้สิ้นใจ ** ไม่มีลูกพ่อแม่คงลำบาก ต้องยุ่งยากกว่านี้สักเพียงไหน การกินอยู่จะทำกันอย่างไร จะมีใครหันหน้ามาดูแล ** ในที่สุดสุวรรณสามร้องถามว่า ใครกันนะยิงข้าใครกันแน่ หลบทำไมรีบออกมาอย่าเชือนแช อย่าเอาแต่หลบหน้าเพราะว่ากลัว ** เชิญออกมาให้เราได้รู้จัก เพื่อทายทักพูดคุยและยิ้มหัว เราไม่โกรธให้ดวงจิตต้องหมองมัว ไปเกลือกกลั้วกับอบายให้ร้อนรน ** พระเจ้าปิลยักษ์ไม่รอช้า รีบปรากฏกายออกมาไม่ถอยร่น ยิ่งทำให้สงสัยในกมล เขาเป็นคนประเภทไหนอย่างไรกัน ** สุวรรณสามถามไถ่ใจอยากรู้ ชีวิตเราเป็นอยู่ในไพรสัณฑ์ ไม่เคยมีศัตรูชั่วชีวัน เหตุใดจึงหมายมั่นชีวิตเรา ** ปิลยักษ์กษัตริย์จึงตรัสตอบ ตัวเราชอบล่าสัตว์ป่าจะไม่เหงา แต่ท่านทำสัตว์หนีไปช้ำไม่เบา จึงยิงเจ้าพอเข้าใจบ้างหรือยัง ** สุวรรณสามกล่าวว่าไม่น่าใช่ เหล่าพวกสัตว์รักใคร่แต่หนหลัง เราร่วมสุขร่วมทุกข์รวมพลัง ด้วยความหวังสรรค์สร้างแนวทางดี ** ฝ่ายจอมคนจนปัญญาจะโต้แย้ง จึงแถลงไม่ใส่ร้ายหรือป้ายสี เราเห็นเจ้าจึงสงสัยในท่าที เป็นภูตผีหรือมนุษย์ยักษ์ครุฑา ** เราจึงยิงเพื่อจะได้เข้าใกล้ท่าน พร้อมทั้งบริวารอันมากหน้า เป็นเรื่องจริงทั้งหมดที่พูดจา ไม่ได้พูดมุสาจงเชื่อเรา

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ  พระชาติที่ ๓  พระสุวรรณสาม

ตอนที่ ๗  ทุกข์ที่ยิ่งกว่า

**  สุวรรณสามจึงเอ่ยเผยวจี ตัวข้ามีพ่อแม่ที่แก่เฒ่า ซ้ำตาบอดสองข้างช่างซบเซา ข้าต้องเฝ้าเลี้ยงดูอยู่ด้วยกัน ** ต้องจัดเตรียมผลไม้ไว้ให้ท่าน เพื่อได้รับประทานอย่างสุขสันต์ ต้องตักน้ำจากที่นี่ทุกวี่วัน ให้ท่านนั้นล้างหน้าชำระกาย ** สุวรรณสามร้องรำพันจำนรรจ์ว่า นับแต่นี้อนิจจาน่าใจหาย ท่านต้องพบความทุกอีกมากมาย ไม่เสื่อมคลายต่อไปใครดูแล ** คงลำบากยากเข็ญเป็นยิ่งนัก ใครหนอจะฟูมฟักพ่อและแม่ อาจจะมีสัตว์ร้ายมารังแก ต้องเดือดร้อนเป็นแน่จนสุดทน ** อาหารพอมีเหลือเพื่อทั้งสอง ได้ประคองดำรงชีพยามขัดสน สักหกวันผันผ่านไม่ร้อนรน แต่ไม่พ้นความตายได้แน่นอน ** เพราะน้ำที่ใช้ดื่มมาหมดสิ้น จะเอาที่ไหนดื่มกินพาทอดถอน คงจะถึงสิ้นชีวาพาอาวรณ์ นึกสะท้อนกลืนกล้ำช้ำในทราวง ** น้ำตาไหลใจสะอื้นฝืนเจ็บช้ำ อกระกำตรมไหม้ไม่คลายห่วง เป็นด้วยกรรมต้องเผชิญเกินทักท้วง ให้ก้าวล่วงเลยได้ดังหมายปอง ** สุวรรณสามครวญคร่ำร่ำร้องกล่าว แสนปวดร้าวกายาพาเศร้าหมอง ด้วยพิษร้ายธนูเข้าครอบครอง จำใจต้องข่มไว้ในดวงมาน ** ทุกข์ครั้งนี้ถือว่าใหญ่หลวงมาก แต่มาจากธรรมชาติของสังขาร มีเกิดแก่เจ็บไข้และวายปราณ เกิดมาแล้วต้องพบพานกันทุกคน ** แต่ทุกข์ที่ยิ่งใหญ่มหาศาล คอยระรานทำให้ใจหมองหม่น คือไม่ได้เห็นพ่อแม่สุดจะทน มันเจ็บปวดเข้าไปจนขั้วหัวใจ ** พ่อแม่คงเศร้าสร้อยละห้อยหา คงต้องนองน้ำตาเฝ้าร้องไห้ ร่ำร้องหาลูกยาอยู่ที่ใด คือทุกข์เหนืออะไรที่กล่าวมา ** ความเจ็บปวดเพิ่มขึ้นเกินกล่าวขาน สุดที่จะทรมานเป็นหนักหนา เลือดทะลักจากบาดแผลสุดเยียวยา คอเริ่มแห้งตาเริ่มพล่าพามืดมัว ** ตั้งสติแน่วแน่ไม่แปรผัน มีจิตใจคงมั่นรับรู้ทั่ว จะเกิดสิ่งใดขึ้นไม่หวาดกลัว ดีหรือชั่วรับรู้ได้เป็นอย่างดี

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ  พระชาติที่ ๓  พระสุวรรณสาม

ตอนที่ ๘  พระเจ้าปิลยักษ์ร้อนใจ

** เสียงที่สุวรรณสามร้องครวญคร่ำ ได้ตอกย้ำความสำนึกอย่างเต็มที่ ปิลยักษ์ร้อนเร่าเศร้าโศกี เรากระทำครั้งนี้ผิดเหลือเกิน ** สุวรรณสามสมเป็นยอดมนุษย์ ประเสริฐสุดสมควรจะสรรเสริญ ชีวิตควรรุ่งเรืองและจำเริญ แต่บังเอิญโชคชะตาต้องมลาย ** แม้ตัวเองเจ็บปวดรวดร้าวเหลือ ไม่สนใจเลือดเนื้อที่สลาย คอยเฝ้าแต่พร่ำบ่นร้องฟูมฟาย กลัวพ่อแม่จะตายวายชีวา ** เรานี้นับว่าทำบาปหนัก ทำครอบครัวน่ารักต้องโหยหา ลูกคร่ำครวญถึงพ่อแม่แก่ชรา สองยายตาแม่พ่อก็เหมือนกัน ** เป็นเรื่องที่เราต้องรับผิดชอบ ในกรรมที่ประกอบอย่างแม่นมั่น รับหน้าที่เลี้ยงดูชั่วชีวัน เพื่อให้สองท่านนั้นสุขสบาย ** จึงตรัสบอกสุวรรณสามไม่รอช้า เราอาสาเลี้ยงท่านไม่หนีหน่าย ท่านจงอย่าคิดกังวลให้วุ่นวาย เราจะรักไม่เสื่อมคลายขอสัญญา ** ตัวของเราจะสละราชสมบัติ มาอยู่กับฝูงสัตว์ที่กลางป่า คอยบำรุงผู้แก่เฒ่าดังวาจา ดังที่ได้กล่าวมาจงวางใจ ** เราจะรักพ่อแม่ไม่แปรผัน ทุกทุกวันแลดูอยู่ชิดใกล้ จะออกหาอาหารที่ราวไพร และตักน้ำเอามาไว้ได้อาบกิน ** ทั้งนี้ก็เพราะว่าจอมกษัตริย์ เชื่อมั่นว่าราชสมบัติเราทั้งสิ้น ไม่สามารถช่วยผู้มีราคิน ทั่วฟากฟ้าพื้นดินให้สิ้นกรรม ** จะต้องถูกไฟนรกคอยหมกไหม้ ซึ่งทรัพย์สินช่วยไม่ได้ถ้าถลำ อันกรรมเวรต้องให้ผลเมื่อเราทำ จะน้อมนำเราเกิดทุกข์สุขไม่มี ** พระราชาได้ตรัสถามสุวรรณสาม เพราะอยากทราบเนื้อความให้ถ้วนถี่ โดยเฉพาะหนทางจากตรงนี้ ไปสู่ที่ศาลาของตายาย

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ  พระชาติที่ ๓  พระสุวรรณสาม

ตอนที่ ๙  ลาตาย

** สุวรรณสามกราบทูลองค์จอมราช เลยหัวนอนข้าพระบาทดังมาดหมาย มีทางเดินเล็กเล็กเดินสบาย ไม่ไกลใกล้กึ่งเสียงกู่ดูให้ดี ** มีอาศรมตั้งอยู่อย่างสงบ จะได้พบสองยายตาอย่าหน่ายหนี คือบิดามารดาเจ้าชีวี ของข้าพระองค์นี้นั่งเฝ้าคอย ** รอการกลับจากป่าของลูกรัก ด้วยห่วงนักเมื่อลูกไกลใจเหงาหงอย ไม่มีสุขห่วงหามองตาลอย ด้วยหวังให้ลูกน้อยรีบกลับมา ** คนถูกยิงยกมือประณมไหว้ ขอร้องให้ปิลยักษ์โปรดรักษา ซึ่งคำสัจที่ตรัสเป็นสัญญา จะดูแลพ่อแม่ข้าจนสิ้นใจ ** ตัวของข้าจะได้ตายอย่างเป็นสุข ไม่ต้องทุกข์เป็นห่วงสองผู้ใหญ่ เรื่องจะจะต้องอดตายในสายไพร เพราะว่าได้เจ้าพารามาเลี้ยงดู ** จอมกษัตริย์รับคำอย่างแม่นมั่น เรายืนยันคำพูดเมื่อสักครู่ จะพูดจริงทำจริงสิ่งเชิดชู วงศ์ตระกูลดำรงอยู่ไปแสนนาน ** ความเจ็บปวดทวีรุนแรงขึ้น จนรู้สึกว่ามึนน่าสงสาร น้ำตาไหลเพราะความปวดมารุกราน ทรมานยิ่งนักเกินจักทน ** จึงเอ่ยกล่าวข้าแต่องค์พระทรงศรี โปรดปรานีเมตตาข้าฯสักหน ฝากข้อความถึงพ่อแม่ทั้งสองคน ขอให้ท่านสุขล้นจนสิ้นลม ** ข้านี้มีบุญน้อยด้อยวาสนา ได้เกิดมามีเคราะห์กรรมจำขื่นขม ปล่อยให้ท่านทั้งสองต้องโศกตรม เศร้าระทมอกกลัดหนองนองน้ำตา ** เรียนท่านว่าตัวของข้าฯขอกราบเท้า และโปรดเล่าเรื่องให้ฟังสิ้นกังขา พอกล่าวจบสลบไปไม่พูดจา ปิลยักษ์ราชาคิดว่าตาย ** องค์ราชันใช้พระหัตถ์ลูบที่ผม สุวรรณสามด้วยชื่นชมแต่ใจหาย ที่มือตนกลายเป็นมือทำลาย ให้คนดีต้องวอดวายสิ้นชีวา ** ตัวเจ้าเป็นมนุษย์สุดประเสริฐ แสนดีเลิศสูงยิ่งด้วยคุณค่า ถูกทำร้ายไม่เคยเอ่ยวาจา ให้เราช้ำอุราสักนิดเดียว ** การกระทำครั้งนี้ผิดยิ่งนัก สุดที่จักอภัยได้ใจห่อเหี่ยว ต้องไถ่บาปที่ทำกรรมหนักเชียว แทบจะหมดแรงเรี่ยวดำรงกาย

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ  พระชาติที่ ๓  พระสุวรรณสาม

ตอนที่ ๑๐  เทพธิดาสุนทรี

** จะกล่าวถึงเทพธิดามารศรี ชื่อว่า “สุนทรี” งามเฉิดฉาย คอยคุ้มครองสุวรรณสามพ่อยอดชาย ให้เป็นอยู่สุขสบายตลอดมา ** อดีตชาติเคยเป็นแม่และลูก ต่างพันผูกรักกันนานหนักหนา ถึงชาตินี้ยังผูกพันทุกเวลา แต่บังเอิญอนิจจาคราใช้กรรม ** เป็นวันที่มีประชุมกันพร้อมหน้า ของเทวสภาจนใกล้ค่ำ สุนทรีจึงไม่ทราบการกระทำ ที่น้อมนำทุกข์มาเกิดฆ่ากัน ** ครั้นเสร็จแล้วกลับที่พักจึงได้รู้ รีบไปศุ๋ที่เกิดเหตุในไพรสัณฑ์ กล่าวกับปิลยักษ์จอมราชัน ที่กำลังจะผายผันไปศาลา ** พระองค์ได้ทำร้ายผู้บริสุทธิ์ เปรียบประดุจน้ำค้างกลางเวหา พระองค์ทำบาปหนักจักอัปรา ไฟนรกไหม้กายาคราสิ้นใจ ** จอมกษัตริย์แห่งกรุงพาราณสี ทรงสดับเสียงสุนทรีผู้มาใหม่ มองไม่เห็นว่าเธออยู่ที่ใด เสียงดังในอากาศก้องกังวาน ** เทพธิดาจึงเอ่ยเปิดเผยว่า มีสวรรค์เป็นเบื้องหน้าถ้าตัวท่าน คอยเลี้ยงดูพ่อแม่แผ่เจือจาน ให้มีสุขสำราญเป็นอย่างดี ** เหมือนกับสุวรรณสามเลี้ยงมาก่อน จะกินนอนใส่ใจไม่หน่ายหนี คอยนวดเฟ้นเมื่อเมื่อยล้ายามราตรี เฝ้าพัดวีหาน้ำท่ามาเปรอปรน ** พระเจ้าปิลยักษ์ทรงเชื่อมั่น จะได้ไปสวรรค์ด้วยเหตุผล เป็นตัวแทนสุวรรณสามเลี้ยงสองคน ไม่ให้มีตกหล่นจนเสียการ ** ทรงทำการคารวะร่างของเขา โดยนำเอาดอกไม้มาประสาน เอาน้ำมาพรมตัวไม่ให้นาน ทำประทักษิณเป็นการขอขมา ** ก้มกราบสุวรรณสามลุแก่โทษ ขอจงโปรดอโหสิบาปที่หนา ได้กระทำลงไปไม่เจตนา ที่จะฆ่าให้ตายวายชีวัน ** ก้มลงหยิบหม้อน้ำขึ้นใส่บ่า แล้วมุ่งหน้าสู่อาศรมดังเสกสรร เพื่อจะทำหน้าที่มิช้าพลัน ตามคำมั่นที่ให้ไว้ได้เป็นจริง

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ  พระชาติที่ ๓  พระสุวรรณสาม

ตอนที่ ๑๑  แจ้งข่าวร้าย

** ฤๅษีทุกุละนั่งอยู่หน้าอาศรม พักผ่อนอย่างรื่นรมย์สุขสมยิ่ง ช่างโชคดีมีลูกชายได้พักพิง ปรนนิบัติไม่ทอดทิ้งให้ร้อนรน ** ได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ ก็พาให้สงสัยใจสับสน เป็นใครหนามุ่งหน้ามาหาตน จะหวังผลสิ่งใดไม่รู้เลย ** จึงร้องถามออกไปเสียงใครนั่น มีประสงค์อะไรกันจงเปิดเผย อย่าให้เป็นเงื่อนงำทำเฉยเมย ขอจงรีบเฉลยอย่ารีรอ ** ปิลยักษ์กษัตริย์จึงตรัสว่า ตัวของข้าสุวรรณสามลูกของพ่อ จำไม่ไม่ได้หรือว่าจะแกล้งล้อ จะมีใครกันหนอพ่อคิดดู ** ทุกุละจึงตอบว่าไม่ใช่ ข้าจำลูกของข้าได้อย่าลบหลู่ เขาจะเดินเสียงไม่ดังพวกเรารู้ เพราะสังเกตกันอยู่เป็นประจำ ** ปิลยักษ์กษัตริย์ยอมจำนน เพราะอับจนต่อเหตุผลอันคมขำ จึงยอมรับความจริงสิ่งที่ทำ เหมือนดังคำของชายผู้ชรา ** ข้าคือพระเจ้ากรุงพาราณสี ออกล่าสัตว์มาถึงนี่กลางพฤกษา เพียงผู้เดียวไม่มีใครตามมา ขอจงเชื่อวาจาอย่าเคลือบแคลง ** ฤๅษีเฒ่าฟังวจีที่ขานไข จึงรู้สึกดีใจไม่เสแสร้ง กล่าวต้อนรับด้วยจิตใจไม่ระแวง พร้อมแสดงความยินดีแสนปรีดา ** พร้อมทูลเชิญให้พระองค์ประทับนั่ง อย่างระมัดระวังเป็นหนักหนา นำน้ำดื่มและผลไม้เอาออกมา ถวายองค์ราชาด้วยไมตรี ** พระเจ้าปิลยักษ์ได้ตรัสถาม เรื่องของสุวรรณสามต่อฤๅษี ทุกุละจึงรีบตอบในทันที ลูกคนนี้น่าชื่นชมสมเป็นชาย ** มีรูปร่างดังว่าพญาหงส์ ดูเอวองค์สง่าน่าใจหาย แต่ที่ดีกว่าหน้าตาและรูปกาย คือจิตใจไม่เสื่อมคลายกตัญญู ** พระเจ้าปิลยักษ์จึงแจ้งข่าว ให้รับรู้เรื่องราวที่หดหู่ สุวรรณสามที่น่ารักน่าเชิดชู ได้สิ้นใจเมื่อสักครู่ริมฝั่งธาร ** ครั้นรู้ว่าลูกชายถึงตายดับ สุดจะรับความจริงได้น่าสงสาร ถึงกับอึ้งนิ่งเงียบไปตั้งนาน ใจร้าวรานหน้าถอดสีมีทุกข์รุม

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ  พระชาติที่ ๓  พระสุวรรณสาม

ตอนที่ ๑๒  ไปหาลูก

** ฤๅษิณีปาริกาผู้เป็นแม่ นางมีแต่ร้อนใจดังไฟสุม ความวิปโยคโศกเศร้าเข้าครอบคลุม เมื่อรู้ว่าชายหนุ่มสิ้นชีวา ** สุดที่จะอดกลั้นความทุกข์โศก ดุจดังโลกสลายให้ห่วงหา เจ้าทิ้งแม่จากไปไกลลับตา ชีวิตแม่จะไร้ค่าดังธุลี ** นางครวญคร่ำร่ำไห้ใจแทบขาด แม่มุ่งมาดฝากไข้และฝากผี เมื่อตอนที่แม่ตายวายชีวี หวังให้ลูกเป็นผู้ที่คอยจัดการ ** ทุกุละฤๅษีมีแต่เศร้า แต่จะทำอย่างไรเล่าเรื่องสังขาร มีเกิดแก้เจ็บไข้และวายปราณ ไม่มีใครอยู่นานคู่โลกา ** คนทั้งสองจึงได้ทูลร้องขอ อนุเคราะห์ด้วยเถิดหนอพระเจ้าข้า จงโปรดนำเราสองคนอย่ารอช้า รีบไปหาศพลูกชายโดยเร็วไว ** พระราชาเห็นว่ามืดค่ำแล้ว การเดินไปในแนวแถวป่าใหญ่ มีอันตรายและเสี่ยงมากเกินไป จึงผัดผ่อนขอให้เป็นพรุ่งนี้ ** แต่ฤๅษีทั้งสองขอร้องว่า จงเมตตาเถิดหนาโปรดด่วนจี๋ ถ้ารอช้าเราคงตายในทันที ขอพระองค์จงมีเมตตาเรา ** พระราชาเอ่ยว่าถ้าอย่างนั้น มาเถอะไปด้วยกันอย่าโศกเศร้า เราจะคอยดูแลไม่ดูเบา เปรียบดังเจ้าคือพ่อแม่ผู้แก่กาย ** พอไปถึงฤๅษีทุกุละ ช้อนศีรษะสุวรรณสามยามเดือนหงาย พาดบนตักด้วยรักไม่เสื่อมคลาย แม่ยกเท้าลูกชายวางตักตน ** ทั้งสองคอยครวญคร่ำร่ำร้องไห้ เฝ้าพิร่ำพิไรแสนหมองหม่น เห็นลูกนอนนิ่งนิ่งยิ่งสุดทน คล้ายกับคนมีสติที่เลือนราง ** บางครั้งเผลอหันไปพูดกับลูก ด้วยพันผูกจากใจไม่เหินห่าง ช่างหลับใหลไม่ไหวติงยิ่งระคาง จงลืมตาพูดบ้างช่างใจดำ ** ปิลยักษ์ทอดพระเนตรสองฤๅษี ทรมานในฤดีที่ถลำ สร้างความชั่วมัวหมองต้องระกำ ที่ได้ทำลายชีวิตผิดครรลอง

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ  พระชาติที่ ๓  พระสุวรรณสาม

ตอนที่ ๑๓  เหตุอัศจรรย์

** ฤๅษิณีวางมือทาบที่อก เพื่อป้องปกลูกชายอย่าได้หมอง ให้ไปดีมีแต่สุขสมใจปอง จงครอบครองวิมานตระการตา ** รู้สึกว่าร่างกายนั้นยังอุ่น ขอขอบคุณเทพเจ้าเป็นหนักหนา ที่จะให้วิญญาณกลับคืนมา กลับคืนสู่กายาอย่าเคลื่อนคลาย ** จึงตั้งสัตยาธิษฐาน จงบันดาลให้ยาพิษจงเหือดหาย จากร่างของสุวรรณสามหมดทั้งกาย ขอให้ข้าสมหมายดังใจคิด ** ทุกุละได้ฟังไม่รอช้า จึงได้ตั้งสัตยาต่อศักดิ์สิทธิ์ ให้ลูกชายกลับคืนฟื้นชีวิต ดังใจคิดหมายปองเราสองคน ** จบคำของสองฤๅษีมีเรื่องฉาว คำอธิษฐานที่กล่าวบังเกิดผล สุวรรณสามพลิกกายไม่วายชนม์ ดังเทพยดาช่วยดลให้พ้นตาย **เทพธิดาสุนทรีเห็นดังนั้น จึงตั้งใจช่วยกันดังมั่นหมาย ตั้งสัตยาธิษฐานแย้มยิ้มพราย เพื่อให้อดีตลูกชายหายทันที ** ครั้นพอเทพธิดาได้กล่าวจบ ก็ได้พบสุวรรณสามเกษมศรี ลุกขึ้นนั่งอย่างดีใจในทันที ทุกคนต่างเปรมปรีดิ์ทุกข์หายไป ** ขณะนั้นก็ได้เกิดเหตุประหลาด อัศจรรย์เกินคาดแสนยิ่งใหญ่ เหตุสี่อย่างเกิดขึ้นในทันใด จะขานไขให้ฟังโปรดนั่งลง ** หนึ่งบิดามารดาหายตาบอด นับเป็นยอดภูมิใจใฝ่ประสงค์ เป็นความสุขที่ทุกคนมุ่งจำนง สำเร็จดังใจจงคงเพราะบุญ ** สองเป็นวาระเวลาอรุณรุ่ง แสงทองพุ่งจับขอบฟ้ามาช่วยหนุน ช่างสวยงามในตอนรุ่งอรุณ เพื่อแทนคุณคนดีน่านิยม ** สามบุคคลทั้งหมดได้ลอยล่อง ไปนั่งมองหน้ากันที่อาศรม ต่างสรรเสริญเยินยอและนิยม ในน้ำใจที่อุดมด้วยเมตตา ** สี่สุวรรณสามฟื้นคืนชีพ เปรียบดังกลีบดอกไม้กลางพฤกษา ขยายบานรอรับภุมรา มาคลอเคล้าเพื่อหาน้ำหวานกิน ** สุวรรณสามมองดูคนทั้งหลาย แล้วยิ้มที่ไม่ไม่ตายทุกข์หมดสิ้น ทุกคนจงมีสุขเป็นอาจิณ ชั่วชีวินปลอดทุกข์สุขสบาย ** แล้วจึงหันไปทางพ่อและแม่ เป็นบุญแท้ลูกปลอดภัยไม่เสียหาย ได้เลี้ยงดูแม่พ่อจนวันตาย ไม่เสียดายชีวิตนี้ที่เกิดมา

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ  พระชาติที่ ๓  พระสุวรรณสาม

ตอนที่ ๑๔  สอนพระเจ้าปิลยักษ์

** สุวรรณสามกราบทูลจอมกษัตริย์ ที่อุบัติเหตุอัศจรรย์สุดหรรษา ข้าพระองค์พลิกฟื้นคืนชีวา เป็นเพราะว่าเลี้ยงดูบุพการี ** อันได้แก่แม่พ่อผู้ก่อเกิด ให้กำเนิดลูกยาสง่าศรี มอบความรักความเมตตาและปรานี แกลูกนี้ตราบชั่วชีวิตวาย ** พระราชาฟังคำสุวรรณสาม ก็เกิดความเลื่อมใสไม่จางหาย ศรัทธามั่นเกิดในใจไม่เสื่อมคลาย คิดหลีกหนีอบายให้ห่างไกล ** สุวรรณสามถือโอกาสนำคำสอน มาเสนอเป็นขั้นตอนเพื่อมอบให้ องค์ราชาปิลยักษ์จำใส่ใจ เพื่อนำไปปฏิบัติขจัดพาล ** อันพระองค์เปรียบดังต้นไม่ใหญ่ แผ่ร่มเงาด้วยใบทั้งกิ่งก้าน เพื่อสงเคราะห์แก่เหล่าบริวาร ได้บังเกิดความสำราญอย่างยั่งยืน ** ขอพระองค์จงทำดีต่อแม่พ่อ ผู้เกิดก่อรักลูกกว่าใครอื่น รักเช้าเย็นกลางวันและกลางคืน ไม่เคยฝืนทำเป็นรักสักครั้งเลย ** จงรักบุตรธิดามเหสี ทั้งผู้มีความสัมพันธ์อย่าพลันเฉย มิตรอำมาตย์ไพล่พลคนคุ้นเคย อย่าเฉยเมยคนรอบกายให้เมตตา ** จงบำรุงสมณะพราหมณ์ตามเหมาะสม จะเป็นที่ชื่นชมสมปรารถนา ประพฤติสุจริตใจกายวาจา สิ้นชีวาไปสวรรค์อย่างมั่นคง ** พระเจ้ากรุงพาราณสีมีวาทะ เป็นสัจจะคงมั่นตามประสงค์ ดังคำของสุวรรณสามอย่าพะวง เราตกลงตามกล่าวมาอย่ากังวล ** จึงทรงขอขมาสุวรรณสาม อย่าได้ตามจองเวรให้หมองหม่น กราบอำลาฤๅษีทั้งสองคน รีบกลับเมืองของตนไม่รีรอ ** บำเพ็ญบุญประพฤติธรรมสร้างกุศล ด้วยหวังผลทานศีลมาหุ้มห่อ ให้หนีพ้นจากโลกันต์หมั่นพะนอ บังเกิดก่อในสวรรค์ชั้นวิมาน ** สุวรรณสามพร้อมฤๅษีพ่อและแม่ ต่างดูแลซึ่งกันหมั่นประสาน เพิ่มความรักความเข้าใจไม่ร้าวราน ต่างเรียกขานถามไถ่ไม่ดูดาย ** บำเพ็ญธรรมด้วยหวังฝังกิเลส อันเป็นเหตุหมองเศร้าเฝ้ามุ่งหมาย พ้นจากทุกข์สุขมาละงมงาย ถึงคราวตายสุคติที่หมายปอง ** สามฤๅษีบรรลุฌานสมาบัติ ได้ขจัดอกุศลพ้นเศร้าหมอง ครั้นวายชนม์ผลส่งให้ได้ครอบครอง วิมานทองบนสวรรค์ชั้นแห่งพรหม

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

** หน้าที่ ๑ **    **หน้าที่ ๒ **