ต่อไป →

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

นรก ๘ ขุม

** นรกมีแปดขุม เพื่อควบคุมคนทำผิด ทุกคนควรครุ่นคิด ทุจริตเลิกกระทำ ** ความชั่วนั้นไม่ดี เลิกเสียทีอย่าถลำ ความดีดีประจำ จงรีบทำจะสุขใจ ** ทุกคนในโลกนี้ ผลกรรมดีไม่ไปไหน จงรีบสะสมไว้ ส่งผลให้ไปที่ดี ** ทำชั่วจะมัวหมอง ตายแล้วต้องถูกย่ำยี นรกอเวจี เป็นที่หมายไปใช้กรรม ** ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต คือความผิดบ้าระห่ำ ลักทรัพย์แสนระยำ เป็นกรรมชั่วจะมัวหมอง ** การทำผิดในกาม มันเลวทรามผิดครรลอง มุสาน้ำตานอง ต้องใช้กรรมในโลกันตร์ ** อีกทั้งดื่มน้ำเมา จะอับเฉาต้องโศกศัลย์ ที่ร้ายสุดรำพัน คืออนันตริยกรรม ** ฆ่าแม่และฆ่าพ่อ กรรมหนักหนอจะกระหน่ำ ต้องไปชดใช้กรรม ในนรกหมกกายี ** ไม่มีได้ผุดเกิด รู้ไว้เถิดความผิดนี้ ต้องทุกข์ไปนานปี จะไม่มีวันสุขเลย ** รำพันเรื่องนรก จะขอยกมาเฉลย คิดตามกันเถิดเอย นรกนั้นมีจริงจริง ** ขอกล่าวทั้งแปดขุม ว่าร้อนรุ่มเป็นอย่างยิ่ง ติดตามอย่าประวิง พิจารณาดูดีดี

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

นรกขุมที่ ๑ สัญชีวมหานรก

** นรกขุมที่หนึ่ง ฟังแล้วพึงคิดถ้วนถี่ ตายแล้วฟื้นชีวี มารับกรรมอีกต่อไป ** ไม่มีที่สิ้นสุด ไม่อาจหยุดใช้กรรมได้ นรกขุมนี้ไซร้ ต้องอยูนานล้านล้านปี ** ผู้ที่ชอบฆ่าสัตว์ จะถูกจัดอยู่ขุมนี้ ฆ่าสัตว์นั้นไม่ดี ฆ่าตัวตายร้ายพอกัน ** ชอบฆ่ามดทั้งหลาย ตบยุงตายจ้าละหวั่น ปาณาติบาทนั้น จะต้องตกอเวจี ** อีกทั้งฆ่ามนุษย์ จงรีบหยุดกันเสียที อำนาจที่เกิดมี ทำไม่ดีเหตุไฉน ** หรือพวกมหาโจร ควรจับโยนในกองไฟ ขโมยทรัพย์เขาไป ถ้าไม่ให้ก็ฆ่าฟัน ** พวกคนที่กล่าวมา ศีลปาณาฯ ขาดสบั้น ตายไปตกโลกันตร์ ขุมที่หนึ่งอย่างแน่นอน ** นรกขุมนี้หรือ เลื่องลือชื่อจนกระฉ่อน โหดร้ายเมื่อม้วยมรณ์ แสนสาหัสอย่างรุนแรง ** นายนิรยบาล มัดประจานแล้วทิ่มแทง นอนบนแผ่นเหล็กแดง เพราะไฟเผาอยู่ทุกวัน ** จนเหลือแต่กระดูก วิญญาณถูกแยกจากกัน แล้วเกิดโดยเร็วพลัน ลมกรรมนั้นมันพัดพา ** นรกขุมนี้หรือ เลื่องลือชื่อเสียนักหนา มีชื่อเรียกกันมา "สัญชีวมหานรก" ** สำหรับผู้ทำผิด จิตใจคิดสกปรก ฆ่าสัตว์ดังหยิบยก มากล่าวไว้จงเกรงกลัว ** จงทำแต่ความดี อย่าได้มีการทำชั่ว ชีวิตไม่หมองมัว มีแต่สุขทุกวันคืน

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

นรกขุมที่ ๒ กาฬสุตตมหานรก

** นรกขุมที่สอง ยิ่งหม่นหมองสุดจักฝืน ประหารเหมือนขุมอื่น แต่ไม่ตายสุดทนทาน ** ลงโทษด้วยเครื่องมือ มีมีดเลื่อยจอบและขวาน สุดแสนทรมาน ถูกขึงด้วยเชือกสีดำ ** เพื่อเป็นสัญลักษณ์ เมื่อเลื่อยจักไม่ถลำ ตรงตามรอยที่ทำ แบ่งแยกร่างเพื่อประจาน ** เริ่มต้นด้วยด้ายใหญ่ ทำด้วยเหล็กแสนไพศาล ขนาดเท่าต้นตาล ตีเป็นเส้นบนลำตัว ** แล้วนำเครื่องมือมา เลื่อยกายาไปจนทั่ว แยกร่างช่างน่ากลัว แต่ไม่ตายวายชีวัน ** เริ่มต้นทำกันใหม่ เลื่อยเรื่อยไปไม่ไหวหวั่น อย่างนี้ทุกทุกวัน ใช้เวลาอย่างยาวนาน ** สิบสองล้านล้านปี ตามคัมภีร์ที่กล่าวขาน เชื่อกันแต่โบราณ น่ากลัวมากหากคิดทำ ** ผิดศีลข้อที่สอง จะหม่นหมองสุดชอกช้ำ ผลคือต้องรับกรรม ในนรกหมกไหม้ตัว ** นายนิรยบาล ใช้มีดขวานแล่จนทั่ว ทำซ้ำทั่วลำตัว บนแผ่นเหล็กที่ร้อนแดง ** คนที่ลักขโมย ร้องโอดโอยน่าแขยง ต้องอยู่ในกำแพง ของนรกตลอดกาล ** จนสิ้นอายุขัย จงจำไว้นะลูกหลาน ชาวพุทธทุกทุกท่าน เอ่ยชื่อไว้ได้จดจำ ** คือกาฬสุตต- มหานรกยกน้ำคำ กล่าวไว้เพื่อได้ทำ แต่ความดีจะชื่นใจ ** ทำดีย่อมได้ดี จะไม่หนีไปที่ไหน ทำชั่วจะห่างไกล จากความสุขทุกข์คุกคาม

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

นรกขุมที่ ๓ สังฆาฏมหานรก

** "สังฆาฏมหานรก" ขอหยิบยกขุมที่สาม นรกคนใจทราม แย่งผัวเมียคนอื่นมา ** นอกใจสามีตน ให้ผู้คนเขานินทา โกหกภรรยา ไปมีชู้ไว้ชมชื่น ** การผิดลูกเมียเขา ย่อมโศกเศร้าและขมขื่น เป็นเราก็สะอื้น เจ็บหัวใจไปนานวัน ** ใจเราหรือใจใคร มันก็ไม่แตกต่างกัน ตายแล้วถูกลงทัณฑ์ ในนรกขุมสามนี้ ** ภูเขาเหล็กสูงใหญ่ ลุกเป็นไฟขึ้นทันที กลิ้งบดทับกายี ให้จมลงในแผ่นดิน ** ไม่ใช่กรวดหรือทราย แต่กลับกลายเป็นเหล็กหิน ให้ร่างต้องแดดิ้น แหลกเป็นจุณแสนวุ่นวาย ** รูปร่างที่แตกต่าง หัวเป็นค่างลิงวัวควาย วิปริตแห่งร่างกาย พิกลสุดพรรณนา ** นายนิรยบาล ถืออาวุธเดินไปมา ร้องขู่บอกมาว่า กูฆ่ามึงกูฆ่ามึง ** จึงพากันวิ่งหนี เสียงอึงมี่ดังอื้ออึง ภูเขาเป็นไฟจึง- มาขวางหน้าเกิดความกลัว ** หันหลังจะวิ่งไป ภูเขาไฟมีไปทั่ว โหมไหม้ทั้งเนื้อตัว ช่างสุดแสนทรมาน ** ภูเขาเหล็กสองลูก กลิ้งมาถูกเพื่อเผาผลาญ ละเอียดจนแหลกลาญ เป็นธุลีดังผงดิน ** โดยมีอายุยาว เกินจะกล่าวได้จบสิ้น เจ็บปวดชั่วชีวิน หนึ่งร้อยสามล้านล้านปี **เลิกเถอะอย่าโลเล ผิดกาเมฯ เลิกเสียที กลับตัวเป็นคนดี เริ่มบัดนี้ยังไม่สาย

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

นรกขุมที่ ๔ โรรุวมหานรก

** นรกขุมที่สี่ ฟังให้ดีเถอะสหาย ยังมีเรื่องมากมาย ให้ทุกคนได้เรียนรู้ ** ขุมนี้มีชื่อว่า "โรรุว" อย่าหลบหลู่ ลงทัณฑ์พวกขี้ตู่ พวกขี้โม้โกหกเขา ** พูดหยาบและส่อเสียด น่ารังเกียจอยู่ไม่เบา เพ้อเจ้อก็ไม่เอา วจีกรรมชั่วหยาบช้า ** ผิดศีลข้อที่สี่ สิ่งไม่ดีเชื่อเถอะหนา ต้องทุกข์เวทนา อย่างยิ่งใหญ่ในโลกันตร์ ** ดอกบัวแปลกประหลาด ช่างร้ายกาจเกินเสกสรร ใช้เหล็กทำทั้งนั้น ลงไปนอนคว่ำหน้าดู ** กางมือและกางเท้า มีเปลวไฟเผาไหม้อยู่ เข้าและออกจากหู ปากจมูกก็เหมือนกัน ** เสียงร้องก้องระงม ส่งเสียงขรมดังสนั่น เจ็บปวดรวดร้าวพลัน ต้องทนทุกข์เวทนา ** จนกว่าอายุขัย จะสิ้นไปตามเวลา นับได้นานนักหนา แปดร้อยกว่าล้านล้านปี ** สัจจะคือความจริง นั่นคือสิ่งที่ควรมี ทำได้ในชาตินี้ เป็นที่รักของทุกคน ** และห่างจากนรก อย่าวิตกหลีกได้พ้น หากใจเป็นกุศล ทำสิ่งใดย่อมได้ดี ** ตั้งมั่นในศีลห้า มีสง่าเกิดราศี ตั้งใจสร้างความดี จะมีสุขตลอดไป ** ห่างจากอเวจี สุดแสนดีเป็นไหนไหน ไม่ต้องเกิดมีไฟ มาเผาใจและเผากาย ** ไม่ต้องตกนรก ดังหยิบยกสาธยาย ชีวิตจะสบาย ในโลกนี้และโลกหน้า

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

นรกขุมที่ ๕ มหาโรรุวะ

** "มหาโรรุวะ" จำไว้นะขุมที่ห้า ขนาดใหญ่มากกว่า ที่กล่าวมาขุมสามสี่ ** มีเสียงดังโหยหวน ร้องคร่ำครวญกันอึงมี่ นรกขุมห้านี้ มีดอกบัวกลีบแหลมคม ** ทิ่มแทงให้เป็นแผล เจ็บปวดแท้ร้าวระบม มีไฟมาผสม เผาร่างกายให้ไหม้เกรียม ** ศีรษะจรดเท้า เปลวไฟเผาอย่างโหดเหี้ยม มันเผาอย่างไม่เจียม แลบเข้าไปทุกทวาร ** เผาไหม้ในและนอก ต้องช้ำชอกถูกเผาผลาญ เจ็บปวดตลอดกาล แต่ไม่ตายละกายไป ** ต้องทนทรมาน แสนร้าวรานสุดทนไหว คร่ำครวญเพราะเปลวไฟ มาเผาไหม้ให้ร้อนรน ** อายุขัยในขุมนี้ นับนานปีอย่าสับสน คำนวณถ้าเป็นคน หกพันกว่าล้านล้านปี ** ผู้ที่ต้องจองจำ คือกระทำสิ่งไม่ดี สุราและบุหรี่ สิ่งเสพย์ติดที่มึนเมา ** ยาม้าและยาอี ล้วนไม่ดีคอยแผดเผา ทำลายสมองเรา ให้เสื่อมเสียน่าเพลียใจ ** ผู้คนก็รังเกียจ เขาหยามเหยียดรู้บ้างไหม ถ้าเสพนานนานไป ทำร่างกายให้เสื่อมโทรม ** ตายแล้วตกนรก จะไหม้หมกถูกไฟโหม ไฟนรกมาเลียโลม นิรยบาลก็ลงทัณฑ์ ** ใช้เหล็กที่ติดไฟ ตีลงไปที่ที่หัวนั่น เจ็บช้ำเกินจำนรรจ์ แหลกละเอียดแต่ไม่ตาย ** เลิกเถอะเรื่องเหล่านี้ มันไม่ดีต้องฉิบหาย ชีวิตจะวอดวาย ไม่มีสุขทุกข์ตามมา

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

นรกขุมที่ ๖ ตาปนมหานรก

** ขุมหกยกมากล่าว จะขอเล่าฟังเถิดหนา ด้วยจิตเจตนา ให้ทุกท่านได้เข้าใจ ** ขุมหกมีชื่อว่า ตาปนนรกใหญ่ ผู้ที่จะตกไป คือคนที่เล่นพนัน ** พ่าย ปอ และไฮโลว์ อีกถัวโปกำและปั่น ใส่ใจพวกอย่างนั้น จะต้องตกอเวจี ** รับโทษแสนโหดร้าย เมื่อต้องตายไปเมืองผี ก่อนเล่นคิดให้ดี เพราะมันมีโทษอีกนาน ** เมื่อตายตกนรก จะหยิบยกมากล่าวขาน ปีนหลาวเท่าต้นตาล มีเปลวเพลิงที่ร้อนแรง ** ปีนขึ้นปลายหลาวนั้น ถูกเสียบพลันทุกตำแหน่ง เนื้อหนังถูกเพลิงแดง จะสุกพองไปทั้งตัว **สุนัขแปลกประหลาด ตัวขนาดใหญ่กว่าวัว วิ่งไล่ให้เกรงกลัว กระชากสัตว์ฯ มากัดกิน ** สัตว์ฯ หมายถึง สัตว์นรก ** ** จนเหลือแต่กระดูก ยังพันผูกไม่จบสิ้น ต้องกลับคืนชีวิน มารับกรรมอีกต่อไป ** ไม่มีวันจะละลด กว่าจะหมดอายุขัย นับได้ไม่เท่าไร ห้าหมื่นกว่าล้านล้านปี ** สุดแสนทรมาน ตลอดกาลที่กรรมมี ดังนั้นชีวิตนี้ ควรจะเลิกก่อเวรกรรม ** งดเว้นการพนัน เพราะว่ามันจะถลำ ก่อเหตุเป็นประจำ บังเกิดก่อสร้างศัตรู ** ไม่มีใครเชื่อถือ ผลก็คือน่าอดสู ไร้มิตรที่เชิดชู ซ้ำก่อเวรอีกต่อไป ** อบายมุขนี้ ควรหลีกลี้ให้ห่างไกล ชีวิตจะสดใส มีแต่สุขทั่วหน้ากัน

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

นรกขุมที่ ๗ มหาตาปนนมหานรก

** นรกขุมเจ็ดนี้ มีพื้นที่ใหญ่มหันต์ พวกสัตว์ฯ ถูกลงทัณฑ์ แตกต่างกันแปลกออกไป ** กำแพงเหล็กล้อมรอบ ล้วนประกอบไปด้วยไฟ ร้อนแรงแดงไสว ที่ทำให้ไฟลุกโชน ** ภูเขาล้วนเป็นหล็ก   ทั้งใหญ่เล็กสัตว์ฯ ห้อยโหน สัตว์ฯ ใดที่กระโจน เข้ากองไฟจะร้อนรน ** ขวากเหล็กวางเรียงราย มีมากมายดูสับสน ทุกคนต้องผจญ เป็นเหยื่อมันอย่างแน่นอน ** นายนิรยบาล ยืนตระหง่านหน้าสลอน ไม่ฟังคำอุธรณ์ ถือแหลนหลาวที่ลุกแดง ** หอกดาบกระชับมือ ไฟลุกฮือไล่ทิ่มแทง บังคับเหมือนกลั่นแกล้ง ให้วิ่งไปปีนภูเขา ** ที่ร้อนด้วยเปลวไฟ ต่างตกใจกันไม่เบา วิ่งไปถึงยอดเขา ช่างเร่าร้อนสุดบรรยาย ** ครั้นแล้วมีลมกรด จากบรรพตแรงเหลือหลาย พวกสัตว์ฯ ตกกระจาย ถูกเสียบกายด้วยหลาวคม ** ทะลุเลือดแดงฉาน น่าสงสารเหลือจะข่ม ขุมนี้เพื่อสังคม พวกที่ชอบเที่ยวกลางคืน ** มัวเมาอบายมุข ต้องมีทุกข์จนสุดฝืน เสียทรัพย์และอื่นอื่น แม้ผู้คนไม่ไว้ใจ ** ต้องทุกข์ในนรก สกปรกและหมกไหม้ กรรมใครก็กรรมใคร ชดใช้ไปตามเวลา ** ครึ่งอันตรกัป ถ้าจะนับยากนักหนา หนึ่งร้อยเพิ่มศูนย์มา ที่ข้างหลังเจ็ดสิบตัว ** มาเถอะทำความดี อย่าให้มีจิตหมองมัว หลีกไกลสิ่งที่ชั่ว เที่ยวกลางคืนนั้นไม่ดี

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

นรกขุมที่ ๘ อเวจีมหานรก

** นรกขุมสุดท้าย ตั้งชื่อไว้ "อเวจี" ยิ่งใหญ่เกินจะมี ขุมใดใดใหญ่เท่าทัน ** เวลารับโทษมาก รับกรรมหนักอย่างมหันต์ มีทุกข์อย่างฉกรรจ์ เกินจำนรรจ์จาระไน ** กำแพงเหล็กกว้างขวาง ร้อนระอุด้วยเปลวไฟ จะหันไปทางใด ไฟลุกอยู่ทุกวันคืน ** แออัดและยัดเยียด ต้องเบียดเสียดสุดจักฝืน บางคนต้องทนยืน ใช้เวรกรรมที่ทำมา ** บางคนนั่งและนอน เวรกรรมก่อนร้องเรียกหา ใครทำกรรมจะพา ชดใช้กรรมตามนั้นเลย ** ยืนทำกรรมเอาไว้ ยืนชดใช้ดังเฉลย นั่งนอนทำนะเอย ต้องนั่งนอนชดใช้กรรม ** ไฟเผาตลอดมา ความร้อนพาซ้ำกระหน่ำ ถูกเผาจนตัวดำ แต่ไม่ตายวายชีวา ** ต้องทุกข์ทรมาน เกินกล่าวขานนานนักหนา รวมแล้วเป็นเวลา หนึ่งอัตรกัปนับพอดี ** หนึ่งร้อยต้องเพิ่มศูนย์ เพื่อเพิ่มพูนวันเดือนปี อีกร้อยสี่สิบมี เพิ่มตามหลังได้ลงตัว ** นั่นคือการทนทุกข์ ไม่สนุกเพราะทำชั่ว คนที่ใจหมองมัว ทำอนันตริยกรรม ** คือฆ่าพ่อและแม่ แสนจะแย่อย่ากระทำ จงคิดและจดจำ สังฆเภทก็เหมือนกัน ** คือทำสงฆ์แตกแยก เป็นเรื่องแปลกอย่าถลำ ตายไปต้องรับกรรม ในนรกอเวจี ** โปรดเถิดนะชาวพุทธ หยุดกระทำบาปเสียที จะได้ไปที่ดี คือสวรรค์ชั้นวิมาน ** นรกนำมากล่าว สื่อเรื่องราวเป็นหลักฐาน ทำชั่วเพราะใจพาล อเวจีเป็นที่ไป ** เลิกเถอะการทำชั่ว ไม่หมองมัวจิตผ่องใส ผิวกายงามวิไล สุคติเป็นที่หมาย

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา