ต่อไป →

[ครภูธน®]

รักเราเท่าแผ่นดิน

๏ ควันธูปลอยคล้อยจางลมพลางเคลื่อน ยากจักเลือนฝังลึกคิดนึกเสมอ เพียง “ครั้งแล้วครั้งเล่า” หลายคราวเจอ สุดเศร้าแท้นางเธอ..ใครหนอกระทำ ๏ รอยเหตุการณ์ปีกลายทำลายขวัญ รุกโรมรันแรงราวหลายคราวระส่ำ เลิกสอนกลับบ้านกลับต้องรับกรรม รัวยิงกระหน่ำไม่นับ..ดับคุณครู ๏ เจ็บครั้งนี้พี่ชายคลายช้ำชอก ผีห่าขยอกเลือดหยดเกินอดสู เพื่อปากท้อง “น้อง..แม่” จักแลดู ครอบครัวรักอีกรู้..เมืองสยามรักษ์ ๏ จึงเป็น “ ท ห า ร พราน” หนออย่างปรารถนา เพื่อชาติน้อมพร้อมมาด้วยความสมัคร ขอปกถิ่นขวานทองคอยป้องพิทักษ์ อาณาจักรไทยจง..คงอนันต์ครั้น ๏ ไฟใต้ล่างหยุดลามคืนงามคลี่ แม้นชีพพลีขอเพียงสุขระเรียงสรร ทุกทุกครั้งหวังว่าเพื่อประชาชั้น ไม่เคยหวั่นหวังว่า..เพื่อประชาชน ๏ พลัน..ตูม!!ก้องดังก้องลำพองผลาญ รถตรวจการณ์แหลกเกลื่อนป่วนสะเทือนป่น ด้วยแรงระเบิดอัดบดรถกับคน หนอสุดทนเลือดทา..นคราไทย ๏ เมื่อถึงคิวชีพขึงมาถึงฆาต เหมือนเลือดสาดแม่ซ้ำจักทำไฉน? พ่อเพิ่งลับกลับลามลูกตามไป ปวดลึกไซร้ยากสาน..ดวงมานระทม ๏ แม่ปลอบลูกลูกน้อยโอ้ลูกหนอ คิดถึงพ่อกับพี่ขืนฤดีข่ม กอดเจ้าพลางทุกข์พลอยบนรอยระบม คงอารมณ์เจ็บร้าว..คราวกาลนาน ๏ หน้าโลงศพบอกสอนคำแม่สั่ง บนความหวังแห่งวงษ์สืบประจงสาน จักส่งเสียพร้อมสรรพ “รับราชการ” มาเป็น “ทหารหาญ” ศึก..สำนึกนี้ ๏ ควันธูปลอยคล้อยลาหม่นพาหมาง ลูกผัวต่างมาตายโถมมลายถี่ ขอบอกหนอสู้แน่แม่ไม่ลี้ แลกชีวีป้องเวสม์..เพื่อประเทศยอม ใครจักลี้เชิญแลแม่ไม่ลี้ แม้นชีวีดับวอด..ชาติรอดเพียง๚ะ๛                      คอนพูธน®