ถึง ณัฐนรี (ทวงถาม)
สวัสดีอีกครั้งนะครับคุณณัฐนรี ผมได้อ่านจดหมายของคุณแล้ว
ที่เขียนตอบกลับมา ผมนั้นรู้สึกดีใจที่คุณตอบจดหมายของผม
กลับมานะครับ ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงจดหมายสั้น ๆ แต่ผมก็ได้
ละเมียดละไมอ่านอย่างเพ่งพินิจอย่างกับหนังสือสำคัญทางราชการ
เลยแหละที่เดียว ผมรู้ว่าคุณนั้นเขียนจดหมายไม่เก่ง แต่คนเราก็ย่อม
เรียนรู้และฝึกหัดกันได้นะครับ
และอย่างที่คุณณัฐนรีที่ว่าสมัยนี้เขาเขียนจดหมายกันด้วยหรือ?
เขาใช้เฟซ ใช้ไลน์ กันหมดแล้ว ในประโยคคำถามอันนี้ผมอ่าน
ไปยิ่งน่าขันนัก ผมก็อยากจะบอกว่า ไอ้เฟซ ไลน์ และอีเมล์พวกนี้
ก็ไม่ได้ถูกพัฒนามาจากจดหมายดอกหรือ? แต่เพียงแค่ตอนนี้
เราสามารถทำให้เป็นต้นฉบับของจดหมายก็เพียงเท่านั้นเอง
เนื่องจากว่าหากจะคุยกันอย่างที่วัยรุ่นคนอื่นทำ ก็เนื่องด้วย
ต่างคนก็ต่างมีภาระกิจการงานที่ต้องทำใช่ไหมครับ ผมก็เลย
คิดว่า เขียนในรูปจดหมายอย่างนี้แหละเป็นดี จะได้ไม่เบื่อที่
จะอ่านเสียด้วยนะ หรือว่าคุณณัฐนรีเบื่อการเขียนจดหมายเสียแล้ว?
ครั้งนี้จดหมายของผมที่เขียนให้แก่คุณก็คงจะเป็น ฉบับที่สองแล้ว
น่ะซีนะ แต่ทว่าความรู้สึกของผมก็ยังคงเหมือนเช่นเดิมที่ยังรู้สึกแปลก ๆ
ไม่ชินกับการเขียนจดหมายให้ใคร จนผมต้องรอเวลาที่ท่านพ่อและท่านแม่
ทั้งสองได้เข้าไปนิทราในห้องอย่างสุขสมเสียก่อน ผมจึงได้แอบย่อง
มาเปิดโน้ตบุ๊คแล้วละเมียดเขียนจดหมายถึงคุณให้เป็นอย่างดีที่สุด
อีกอย่างช่วงนี้ฝนก็ตกหนักจะเขียนในช่วงหัวค่ำก็ไม่ได้ เนื่องจากบ้าน
ของผมนั้นอยู่แถบบ้านนอกคอกนา เกรงว่าประเดี๋ยวฟ้าจะผ่าเอาเสียก่อน
ขอคุณคงเข้าใจนะครับ แล้ววันนี้ที่วิทยาลัยของผมนั้นก็มีสอบด้วย แต่ก็
ไม่ได้อ่านหนังสือสักทีเดียวเชียว มัวแต่ทำอะไรไร้สาระอยู่
ก็เลยอยากทวงถามว่ายามที่คุณณัฐนรีว่าง ๆ ก็เล่าเรื่องของการเป็นหมอประจำวัน
ให้ผมฟังบ้างก็ดีเผื่อบางมีมีเคลสที่น่าเล่าและน่ารับฟัง จะได้มาแบ่งปันกันไว้เพื่อให้เป็นเรื่อง
ขำขันกัน จะได้ไม่คุมเครียดจนเกินไป เดี๋ยวผมจะเฝ้ารอเรื่องราวของคุณที่จะ
มาเล่าให้ผมฟังนะ อีกทั่งยังจะเฝ้าใจรอจดหมายของคุณด้วยใจจริง เดี๋ยวผมขอ
ตัวไปนอนก่อนดึกมากแล้ว ตอนแรกว่าจะเขียนกลับเพียงแค่ฉบับสั้น ๆ แต่กลับกลายเป็นว่า
ยาวยืดไปซะได้ อดทนอ่านเสียหน่อยนะครับ
อ้อ...แล้วเรื่องที่คุณบอกให้ผมนั้นชวนคุณพ่อกับคุณแม่มาเขียนด้วยนั้น
คือท่านใช้คอมยังไม่เป็นเลย ท่านทั้งสองเคยอยู่แต่บ้านนอกคอกนา และ
ไม่ได้รับการศึกษาสูงนัก จึงไม่ค่อยได้รู้หนังสือเสียเท่าไหร่...เท่านี้แหละที่บอก
ด้วยคิดถึงเสมอ
เพชรกวิน ตะกุลพล
ภาพอินเทอร์เน็ต
หมวดความบันเทิง
