ถึง...สาวิตาที่รัก
ผมได้อ่านจดหมายของคุณแล้วนะ ขอบคุณที่คุณอุตส่าห์เขียน
ส่งมาทักทายผม หลังจากที่ผมและคุณได้เจอกันครั้งแรกที่งาน
สาธารณะสุขที่จังหวัดสุพรรณบุรี ผมรู้สึกดีใจที่ได้ไปงานนี้และได้
พบกับคุณ ตลอดทั้งวันที่ได้ไปงานนี้ ผมรู้สึกว่าได้ความรู้มาก และ
วิทยากรก็เก่ง บรรยายสนุกและให้ความรู้ได้ดี ไม่เป็นหลักวิชาการ
มากเกินไป เพราะผมมันไม่ชอบงานวิชาการเท่าไหร่นัก
คุณจำได้ไหมที่ผมเข้าไปทักทาย ในตอนที่คุณนั่งกินข้าวคนเดียว
ผมตื่นเต้นแทบแย่แหนะ ตอนแรกผมก็กล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะเข้าไปทัก
จนคุณเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มให้ผม มันเหมือนกับผมถูกบังคับให้
เข้าไปทักทายกับคุณยังไงก็ไม่รู้ ผมจึงได้รวบรวมสติและสมาธิ ที่
จะเดินเข้าไปทักทายคุณ และมันก็สำเร็จ
ผมก็เป็นแบบนี้แหละครับสาวิตา เป็นคนที่ป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ขาด ๆ เกิน ๆ
ไม่ค่อยลงรอยมากนัก ผมหวังอย่างที่สุดว่าคุณจะไม่รำคราญผมไป
เสียก่อน และจดหมายฉบับนี้ก็เป็นจดหมายฉบับแรกที่ผมได้เขียนให้กับผู้หญิง
เพราะผมไม่เคยเขียนจดหมายให้กับผู้หญิงมากก่อนเลย
เพราะผมไม่รู้จะเขียนไปหาใคร และเขียนไปทำไม แต่ก็มีเขียนส่งให้เพื่อนบ้างในบางครั้ง
จดหมายฉบับนี้อาจจะดูไม่ดีมากนักนะครับเนื่องจากมันเป็นจดหมายฉบับแรกที่ผมเขียนให้กับผู้หญิง
ซึ่งในจดหมายฉบับนี้อาจจะไม่มีคำที่หยดย้อยอ่อนหวานเหมือนดั่ง
ที่ผู้ชายเขาเขียนให้กับหญิงสาวน่ะครับ
เมื่ออ่านจดหมายของคุณเสร็จตอนเช้าผมก็รีบตื่นขึ้นมาเพื่อที่จะ
เขียนจดหมายตอบกลับให้แก่คุณ ผมตื่นเช้าและลงมาที่ศาลาข้าง
ล่างที่ติดริมทุ่งนา ผมไม่ได้ลงมามือเปล่า ผมเดินลงมาพร้อมกับ
แก้วกาแฟแก้วโปรดและมืออีกข้างผมก็ถือสมุดพร้อมปากกาลงมา
ด้วย เช้าวันนี้อากาศค่อนข้างที่จะสดชื่นแจ่มใส มาไอหมอกบาง ๆ
เนื่องจากเมื่อคืนมีฝนตกปอย ๆ อากาศจึงออกจะเย็น ๆ ไปบ้าง
แต่ก็ดีนะครับ มันทำให้คนบ้านนอกอย่างผมคิดถึงคุณ
เอาล่ะครับผมว่าผมขอพักจดหมายฉบับนี้ไว้เพียงแค่นี้นะครับ ดีไม่ดี
อย่างไร ผมว่าคุณควรจะอ่านและพิจารณาเองดีกว่านะครับ...
คิดถึงเสมอ
เพชรกวิน ตะกุลพล
ภาพอินเทอร์เน็ต
หมวดความบันเทิง
