อยากจะเป็นกวีโชว์ลีลา
เฝ้าสอดตาจับจ่อผิดข้อไหน
ตระเวนทั่วมั่วเขียนพากเพียรไป
มิสนใจใครเบื่อเหลือระอา
เขียนผิดบ้างถูกมั่งบางครั้งเผลอ
หลงละเมอตนเองว่าเก่งหนา
งัดตำราเล่มโตโผล่ออกมา
อ้างอิงว่าของตัวช่างมั่วไว
ทำติโน่นผิดนั่นฉันทลักษณ์
รอคนทักว่าเก่งยิ่งเร่งใส่
ยกก้นโด่งโก่งหางอ้างกฏไป
ทั้งที่ไม่ประสาด่าอย่างเดียว
ใช่ว่าหลู่ดูออกว่าหลอกติง
หวังในสิ่งซุกซ่อนตัวป้อนเกี่ยว
สิ่งแวดล้อมห้อมตัวก็มั่วเชียว
อ้างชาญเชี่ยวรอบรู้ลอกครูดัง
ควรมองตนยลเงาเราเก่งหรือ
เขายึดถือด้วยวัยนั้นใกล้ฝั่ง
มารยาทมาดกวีมีเป็นคลัง
หาอ่านมั่งคงถึงก้นบึ้งทรวง
วันปีย์
