กลับบ้าน

สงกรานต์..ฉันจะกลับบ้าน

บ้าน..ฉันจากบ้านมานานนักหนาแล้ว นานเท่าไรแล้วนะ.....แต่จำได้ว่ามันนานมาก...
ก่อนสงกรานต์ ฉันคิดถึงบ้านขึ้นมาอย่างจับจิต อย่างไรฉันก็ต้องกลับบ้านให้ได้ในวันพรุ่งนี้
ฉันไปจองตั๋วรถไฟ รถออกประมาณ 1 ทุ่ม ฉันมาถึงสถานีก่อนรถออกหลายนาที หาที่นั่งพบแล้ว
ฉันจองที่นั่งชิดหน้าต่าง หวังว่าระยะเวลาอันยาวไกลที่นั่งบนรถไฟ จะได้มองไปข้างทาง
เพื่อลดความเบื่อหน่ายลงสักนิดก็ยังดี
พอรถเริ่มเคลื่อน ออกจากกสถานี มันก็ค่อยๆขับเคลื่อนไปเอื่อยๆ ช้าๆ
ฉันมองชานชาลา ที่ค่อยๆไกลออกไปๆ แสงสว่างค่อยๆจางหาย ไปจนลับตา
ลาก่อนนะแสงสีศิวิไลของกรุงเทพฯ เมืองฟ้าอมรของคนกลางคืน
คิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนท้องฟ้ามืดสนิท คืนนี้จะมีดวงจันทร์ไหมนะ อาจมีดวงจันทร์ดวงโต
ถ้ามีดวงจันทร์ ฉันจะเปิดม่าน ให้มองเห็นดวงจันทร์ เพื่อเป็นเพื่อนเดินทาง
พนักงานรถไฟ เริ่มมาปูที่นอนให้ มองเห็นที่นอนขาวสะอาดน่านอนของเตียงคนอื่น
ยังไม่มาถึงเตียงฉัน ฉันนอนเตียงข้างล่างจึงไม่ต้องปีนขึ้นไปชั้นบน
แต่หลายคนบอกฉันว่า นอนข้างล่างระวังพวกเมาดิบ มานอนข้างๆนะ เริ่มหวั่นเสียแล้วสิ
คงไม่มีหรอกน่ะ ตู้นอนชั้นหนึ่งอย่างนี้ น่าจะปลอดภัยทีสุดแล้ว
รถวิ่งวกเวียนไปเรื่อยๆ ฉันก็นอนคิดไปเรื่อย สัก 4 ทุ่ม ก็มองเห็นดวงจันทร์ มีจริงแฮะ
ฉันมองดูแสงอันนวลใยของมัน พลางก็นอนคิดถึงตอนเด็กๆที่บ้านนอกจนหลับไป
มาติ่นอีกทีก็ตอนฟ้ารุ่งสาง รถจอดสถานี ได้ยินเสียงจอแจของผู้คน
ถึงสถานีที่จะลงเสียที กับการนั่งๆนอนๆ อันยาวนาน พอรถจอดสนิท
ฉันคว้ากระเป๋าได้ก็กระโดดลงไปยืนอยู่บนชานชาลาทันที
มันอาจยังเช้า สถานีไร้ผู้คน ฝนตกพรำๆ ฉันแอบฝนในชานชาลา รอให้ฝนบางเบาก็จะออกเดินไปบ้าน
บ้าน...ที่จากไปนานแสนนาน
ฝนไม่หยุดเสียที ฉันตัดสินใจเดินฝ่าสายฝนไปเรื่อยๆ มุ่งหน้าไปทางที่จะไปบ้าน
เดินฝ่าสายฝนไปเรื่อยๆ ผ่านทุ่งนา ผ่านบ้านคน ก็เข้าอาณาเขตบ้านของเรา
เงียบสนิทเหมือนไร้ผู้คน พ่อ แม่ จ๋า ลูกมาแล้ว อยู่ที่ไหนกันคะ ลูกมารดน้ำอวยพรวันสงกรานต์
เงียบ...
ฉันวางกระเป๋าไว้แล้วเดินไปหลังบ้าน เห็นพ่อกับแม่นั่งชันเข่าใกล้ๆกัน
สายตาเพิ่งมองออกไปข้างนอก ไม่ได้ยินเสียงเดินของฉันเลย
ฉันทรุดตัวลงแล้วกอดท่านทั้งสองเอาไว้
พ่อจ๋า แม่จ๋า ลูกกลับมาล้ว และลูกจะไม่ไปไหนห่างไกลพ่อแม่อีกแล้วค่ะ
ท่านก้มหน้าลงมองฉัน คงไม่คิดว่าจะได้พบฉันอีกในชีวิตนี้
แล้วน้ำตาของท่านก็ไหลรินลงบนแก้มของฉัน
เหมือน...
เหมือน...
เหมือน...สายฝนที่พร่างพรมอยู่ข้างนอก เม็ดแล้ว เม็ดเล่า
โดยไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาจากปากอันเหี่ยวย่น ของท่านทั้งสองเลย
แต่มันซึมซาบเข้าสู่ขั้วหัวใจของฉัน จนบ่าล้น
อย่าคิดจะกลับไปหา พ่อ แม่ เฉพาะ วันสงกรานต์เท่านั้น
ท่านรอ เราอยู่ทุกลมหายใจ

น้องจ๋าค่ะ
.

ขอบคุณภาพประกอบ จาก อินเทอเนท ค่ะ