แด่..บรมครูกลอนสุนทรภู่
ได้เรียนรู้เขียนอ่านผ่านจากท่าน
กวีเอกเสกสรรค์ปั้นผลงาน
โคลงกลอนสานสืบต่อก่อกวี
เหมือนดั่งสอนตอนเยาว์ให้เราเขียน
โดยหมั่นเพียรเลียนมาดนิราศที่
จากไม่รู้ดูเอาจนเข้าที
พ้นจากมีคนหยามเพราะตามครู
กลอนกระฉ่อนย้อนนึกระลึกนี่
อภัยมณีที่ขานให้ผ่านหู
นิราศะพระบาทที่จัดดู
ล้วนเลิศหรูสู่โสตของโปรดเรา
ความสุนทรีที่อ่านบทกานท์กลอน
อยากจะย้อนกลับมาเวลาเก่า
ได้อ่านท่องลองเขียนเพียรไม่เบา
เลิกโง่เขลาเราเปลี่ยนบทเรียนเอง
ทรหดอดทนยลประวัติ
ที่เซซัดสู่โพ้นโดนข่มเหง
โชคยังดีที่ร้ายกลายกลับเกรง
ชะตาเปล่งราศรีฟื้นดีมา
ภู่ภมรร่อนบินจากถิ่นอยู่
ด้วยว่ารู้หลบหลีกใช้ปีกขา
"รู้อะไรไม่สู้รู้วิชา"
"รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี"
คำกลอนยังฝังจิตติดรูหู
สุนทรภู่ครูดังเมื่อครั้งหนี
มีชีวิตปิดสลายคล้ายผงคลี
ภัยที่มีตามจองเลยต้องจร
วันปีย์
หมวดความบันเทิง
