2559 หลานสอน...โยคี
อยู่บ้านป่า ชนบท อันสดใส
ช่างห่างไกล ในเมือง ที่เรืองรุ่ง
อู่ข้าวปลา อาหาร ราวสวนปรุง
ใจผดุง คุณธรรม ให้นำพา
หอมใบจาก ควันคลุ้ง ฟุ้งสายลม
กาแฟถ้วย ขนม สมอุรา
นกเขากู่ จู้ฮุกกรู เสน่หา
จวนเวลา หากิน แนวดินไถ
มองหลานชาย ไร้เดียงสา ช่างอาภัพ
แม่มาลับ ลาจาก พรากเจ้าไป
เสียงตามสาย คลายเหงา ดังย้อมใจ
คอยอาลัย ในนิทรา ทุกราตรี
การศึกษา ขัดเกลา เอาแต่ใจ
ดัดนิสัย รู้จัก ในศักดิ์ศรี
ขาดอบอุ่น ขุ่นมัว รู้ชั่วดี
มิตรมากมี คงสลาย หายบกพร่อง
บ้านป่าเปลี่ยน ตามยุค ทุกละแวก
เคยลงแขก เกี่ยวข้าว ช่วยเจ้าของ
มาบัดนี้ ตีความ ตามคะนอง
ใครใคร่ท่อง ลงแขก ก็แตกตื่น
บ่าวบ้านเรา เคราดก ผมรุงรัง
ถูกปลูกฝัง น้ำคำ อันกล้ำกลืน
ความหวังดี ถี่ยิบ คอยหยิบยื่น
เหนือสิ่งอื่น มวลมิตร อิสตรี
อยู่กับเงา อาจิณ ชินนิสัย
หลานสมใจ เรียกหา อาโยคี
ก็ผมเผ้า รุงรัง แทบทั้งปี
ช่างบัดสี หลานชาย น่าอายแทน
กิ่ง รัตนไตรมิตร
.....
สวัสดีครับ สมาชิกใหม่ครับ