ต่อไป →

[เกริกบุระ]

ฉันไม่อาจรู้ได้
 ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างข้างนอกนั่น
 หรือแม้แต่กับตัวเองก็เช่นกัน
 ดั่งขวบปีเหล่านั้น,..ภาพลวงตา
 
เราผ่านวันเวลามาเช่นไร
 จึงคืนวันที่ผ่านไปเหมือนไร้ค่า
 กี่หยดเล่าเธอเฝ้าปาดหยาดน้ำตา
 กี่ยิ้มจางคงค้างคายังตราจำ
 
เธอเห็นความเป็นไปเห็นไหมโลก
 ทั้งครึ้มโศกคล้ำเศร้าอยู่เช้าค่ำ
 ทั้งวนร่ายว่ายเหลิงเริงระบำ
 แต่เย็นย่ำอยู่ซ้ำเล่าอีกเช้าวัน
 
คล้ายต่างเราต่างแปลกแยกต่างแปลกหน้า
 ต่างแปลกตาแม้แต่เงากระจกนั่น
 ในโลกที่ป่วยไข้เล่าใครกัน
 เฝ้าคอยฝันใครหันมาเยียวยาใคร..