ต่อไป →

[Phanchat]

*ผมพันชาติ อาลัย ในบทกลอน
อุทาหรณ์ ความหลัง ครั้งปู่ย่า
ปากพนัง ฝั่งสอง ของธารา
หลั่งน้ำตา ลุมพุก ทุกข์เศร้าใจ

*ปีศูนย์ห้า ตุลา ฟ้าสีแดง
ทะเลแห้ง ฝั่งแค่ แลไม่ใกล้
เหลือพื้นดิน สีขาว หาดยาวไกล
กาบปูไถ ทุราย ตายบนดิน

*ฝนกระหน่ำ มายมาก จากฝากฟ้า
ทะเลพา คลื่นใหญ่ ให้ดายดิ้น
ทะเลเงียบ ฝนหยุด ทรุดลงดิน
ที่อยู่กิน อาศัย ให้เริ่มพัง

*ถึงห้าทุ่ม เวลา อันน่าเศร้า
คลื่นลมเร้า พัดเกลื่อน เหมือนบ้าคลั่ง
น้ำทะเล ล้นฟ้า มาปิดบัง
พื้นดินฝัง สูญหาย หลายชีวี

*สิ้นเหตุการณ์ น้ำตา วาตะภัย
ผู้รอดตาย ผันจิต คิดหลีกลี้
ตะลุมพุก ทับถม จมฤดี
สิ่งที่มี เรียบหาย ไม่กลับมา

*ทารกน้อย รอดตาย ที่ปลายไผ่
ตั้งชื่อไว้ ว่าแหลม แถมบุญหนา
ชาวบ้านต่าง เลี้ยงดู ดั่งอุรา
ไม่กำพร้า ผกา เอื้ออารี

*ด้วยพันชาติ นั้นหรือ คือลูกหลาน
พ่อสืบสาน เลือดคน บนถิ่นนี้
ก่อนบิดา สิ้นใจ ไร้ชีวี
อย่าลืมพี่ น้องเรา ชาวปาก-นัง....../
..........
**พันชาติ กวีพเนจร

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

1586