พี่จะเฝ้า..เจ้าคืนเรือน

พี่จะเฝ้า..รอเจ้าคืนเรือน..กลอนเก้า

...อาทิตย์ใกล้ จะอัศดง ตรงขอบฟ้า
มองนภา สุดแสนเศร้า เจ้าอยู่ไหน
ขอบฟ้าเหลือง อมสีแดง แสงอำไพ
หันทางไหน หาเนื้อเย็น มิเห็นมี

...เห็นแต่เพียง หมู่ชาวนา มาจากทุ่ง
ต่างหมายมุ่ง จูงควายไป ใจสุขขี
กลับคืนเรือน เหมือนนกกา ก่อนราตรี
ทุกถิ่นที่ ต่างมุ่งหน้า กลับมาเรือน

...คนทำงาน นั่งรถ-เรือ เพื่อกลับบ้าน
ห่วงลูกหลาน ดั่งแก้วตา หาใดเหมือน
กังหันวน เวียนหมุนกลับ ไม่ลับเลือน
มิแชเชือน เป็นเช่นนี้ ทุกวี่วัน

...ดวงดารา และจันทร์เสี้ยว เกี่ยวฟ้ากว้าง
เด่นลอยคว้าง งามแพรวพราว ราวเสกสรรค์
เมื่ออาทิตย์ ลับขอบฟ้า ทิวาวัน
ช่างสุขสันต์ เย็นแสงชื่น รื่นฤดี

...มวลค้างคาว เต็มราวฟ้า ออกหากิน
แม้ไกลถิ่น บินไปไหน ในทุกที่
ต่างกลับเรือน ตอนรุ่งสาง สร่างราตรี
เป็นเช่นนี้ มิแปรเปลี่ยน หมุนเวียนวน

...แล้วทำไม เจ้าไปลับ ไม่กลับขาน
ทิวาวาร ผ่านราตรี มิมีผล
กลับมาเถิด มาบ้านเรา เจ้าหน้ามล
พี่หนึ่งคน ที่รอเฝ้า....เจ้าคืนเรือน

....พยัคฆ์.....

.....โปรดอย่าลืมฉัน.....อย่าลืม...อย่าลืม.