ต่อไป →

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

เพื่อนที่ดี

แม้ ตะวันจะเริ่มโพล้เพล้  แต่ก็ยังไม่มืดเกินไปที่เขาจะสังเกตุเห็น
หญิงสูงอายุแต่แต่งกายดีคนนั้น ยืนอยู่ข้างทางรอความช่วยเหลือ

เขาเบี่ยงรถเข้าจอดหน้ารถเมอซีเดส คันงามของเธอ และลงจากรถ
ขณะที่เขาเดินเข้าไปหาเธอ  รถโตโยต้า คันเก่าคร่ำคร่า ของเขาทั้งสั่นทั้งคราง
แม้เขาจะระบายยิ้มซะเต็มหน้า แต่ใบหน้าเธอยังคงเต็มไปด้วยแววกังวล

...ไม่มีใครยอมหยุดมาช่วยเราเลย ตั้งชั่วโมงกว่าแล้ว
เขาจะทำร้ายฉันไหมหนอ ...
เขาดูไม่น่าเชื่อถือเลย...
ดูซกมกและหิวโซอีกต่างหาก...

เขาพอมองออกว่าเธอกลัวเขา  เพราะเธอยืนอยู่เดียวดายท่ามกลางความร้อน ริมถนน
เขาเข้าใจดีว่าเธอรู้สึกอย่างไร  มันเป็นความร้อน อบอ้าว ที่มาพร้อมกับความกลัวเชียวหละ
อนันต์ แค่ยิ้มให้ แล้วปิดกระโปรงหลังรถหลังเก็บเครื่องมือเสร็จ

หญิงผู้สูงศักดิ์ถามว่าเธอต้องจ่ายให้เขาเท่าไหร่  เธอพร้อมจะจ่ายไม่ว่าเท่าไหร่
เพราะเธอตระหนักดีว่า หากเขาไม่มาช่วย  เหตุการณ์อาจจะเลวร้ายยิ่งกว่านี้ก็ได้
อนันต์ไม่เคยคิดถึงเรื่องเงินเลย  นี่ไม่ใช่งานหนักหนาอะไรสำหรับเขา
มันแค่เป็นการช่วยเหลือ คนที่ต้องการความช่วยเหลือเท่านั้น  

ที่ผ่านมา..เขาก็เคยได้รับการช่วยเหลือเช่นนี้จากผู้อื่นเช่นกัน เขาถือคติเช่นนี้เสมอมา
 และไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย
เขาบอกเธอว่า หากเธอจะชดใช้ให้เขาจริงๆละก้อ  ครั้งหน้าที่เธอเห็นใคร
ที่ต้องการความช่วยเหลือ  จงช่วยคนนั้น และ...

“ให้คิดถึงผมด้วยก็แล้วกันครับ”

เขายืนมองจนเธอติดเครื่องยนต์ และ ขับหายไป...
มันช่างเป็นวันที่ร้อน อบอ้าว และ ห่อเหี่ยว  แต่เขากลับรู้สึก ดี และมีความสุข
ขณะที่ขับรถกลับบ้าน  ท่ามกลางแสงตะวันยามเย็น

ห่างมาไม่กี่กิโลเมตร  หญิงผู้สูงศักดิ์เห็นข้างทางมีร้านกาแฟสด เล็กๆ ร้านหนึ่ง
เธอหวังเพียงแวะเข้าไปหาอะไรรองท้องและรับแอร์ เย็นๆ
ก่อนที่จะ ขับรถต่อไป

  ในร้านทั้งมืด ทั้งสกปรก
ข้างนอกมีเพียงโต๊ะ เก่า และเก้าอี้ ขาเก 2 ตัว..
มันช่างเป็นภาพที่ไม่โสภาเลยสำหรับเธอ

สาวเสริฟคนหนึ่งเดินมาหาเธอ ใช้ผ้าขนหนูที่สะอาดเช็ดโต๊ะ และเลื่อนเก้าอี้ ให้เธอ
เธอคนนั้นยิ้มหวานมาก หวานซะจนความเมื่อยล้าจากการยืนมาแล้วทั้งวัน
 ยังไม่สามารถลบรอยยิ้มนั้นออกได้

หญิงผู้สูงศักดิ์สังเกตุเห็นเธอผู้นั้นน่าจะท้องได้แปดเดือนแล้ว
แต่เธอไม่เคยปล่อยให้ความเครียดและความเจ็บเมื่อยเหล่านั้น
มาเปลี่ยนทัศนคติของเธอ  หญิงสูงศักดิ์ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า
จะมีคนที่มีต้นทุนเพียงน้อยนิด แต่สามารถให้ผู้อื่นได้มากขนาดนั้น
 โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนแปลกหน้าเช่นเธอ
    
   ...แล้วเธอก็นึกถึง อนันต์

หลังจากเธอดื่มกาแฟ แล้ว  เธอชำระ ค่ากาแฟ ด้วยใบละ 1000 บาท  
ขณะที่สาวเสิร์ฟเข้าไปเอาเงินมาทอน หญิงผู้สูงศักดิ์ได้หลบออกนอกร้านไปทันที
เมื่อสาวเสิร์ฟกลับมาพร้อมตังค์ทอน จึงไม่เห็นเธอ
ขณะที่กำลังฉงนใจ  เธอสังเกตุเห็นมีบางสิ่งเขียนอยู่บนผ้ารองจาน
พอเธอได้อ่าน ในตาเธอเอ่อไปด้วยน้ำตา  หญิงสูงศักดิ์เขียนว่า

 “เธอไม่ได้ค้างอะไรฉันเลย ฉันเคยเป็นเช่นนั้นมาก่อน
มีบางคนเคยช่วยฉัน เหมือนที่ฉันกำลังช่วยเธอ หากเธอจะตอบแทนจริงๆละก้อ
จงช่วยผู้อื่นต่อไป อย่าให้โซ่ของความรักนี้ขาดช่วงลงที่เธอนะ”

ใต้ผ้ารองจานผืนนั้น ยังมีใบละ 1000 บาท อยู่อีก 9 ใบ

เอาละ ยังมีโต๊ะที่ต้องเช็ด ถ้วยน้ำตาลที่ต้องเติม ลูกค้าที่ต้องบริการอีกมากมาย
 เธอยังคงทำงานต่อไปจนดึก คืนนั้น เธอกลับถึงบ้าน ล้มตัวลงนอน
พร้อมกับหวลคิดถึงเงินและสิ่งที่หญิงผู้สูงศักดิ์ผู้นั้นเขียน

..เธอรู้ได้อย่างไรนะ ว่าเรา และ สามีกำลังต้องการมันมากทีเดียว
อีกเดือนเดียวลูกก็จะคลอดแล้ว มันจะลำบากยิ่งขึ้น หากเราไม่มีเงิน..

เธอทราบดีว่าสามีกลุ้มใจเรื่องนี้มาก..ดังนั้น ตอนที่สามีเธอล้มตัวลงนอนข้างเธอ
 เธอจุมพิศเขาเบาๆ และกระซิบค่อยๆว่า

“ไม่ต้องกังวลอีกแล้วนะ ฉันรักคุณค่ะอนันต์   สุดที่รัก”

บราณว่า

“ให้สิ่งใด ได้สิ่งนั้น”

เพื่อนที่ดีเหมือนดวงดาว...

คุณอาจไม่เห็นเขาตลอดเวลา

แต่คุณรู้ว่า เขาจะอยู่ที่นั่นเสมอ...
.


ขอบคุณภาพ จากอินเทอเนท ค่ะ