ท .ทหารอดทน

เรื่องเก่า มาเล่าใหม่ค่ะ

เมื่อหลายปีก่อน ตอนน้องจ๋ายังเล็กๆ แต่ก็ยังจำความได้
   พ่อบอกว่านอนเสียนะลูกนะ พ่อจะลูบหลังให้ พรุ่งนี้ พ่อไม่อยู่และ จะไม่อยู่หลายวัน
“พ่อจะไปไหนหรือคะ หนูจะไปกับพ่อด้วย”
“ พ่อไปราชการ ไปทำหน้าที่ของชายชาติทหาร ไปรับใช้ประเทศชาติ
ลูกไปกับพ่อไม่ได้หรอกลูก พ่อไม่ได้ไปเที่ยว”
“อีกแล้ว รับใช้ประเทศชาติ อีกแล้ว ก็ให้คนอื่นเขารับใช้บ้างสิคะ
ทำไมต้องเป็นพ่อของหนูทุกที”
“คนอื่นก็ไปลูก ไปกันเยอะ ไม่เอาน่ะลูกอย่างอแงสิไหนลูกเคยบอกว่า
ลูกภูมิใจ ที่เกิดมาเป็นลูกทหารไง ลืมแล้วหรือ”
“ไม่ลืมค่ะ แต่หนูรักพ่อ หนูห่วงพ่อ “
“ ลูกทหารคนอื่น เขาก็ห่วงพ่อ รักพ่อของขาเหมือนกัน
ถ้าลูกทหารเป็นแบบนี้ทุกคน แล้วประเทศชาติจะเป็นอย่างไร ลองคิดดูสิคะลูก”
“ ค่ะพ่อ ลูกไม่ดื้อแล้ว พ่อเคยบอกลูกว่า เวลาพ่อไม่อยู่ลูกอย่าดื้อกับแม่
  จะทำให้แม่กังวลเวลาไปทำงาน”
“ดีมากลูก หลับเสียนะ พรุ่งนี้ไม่ต้องไปส่งพ่อ พ่อรับปากว่า
จะดูแลตัวเองให้ดีที่สุดเพื่อจะได้ปลอดภัย กลับมาหาลูกและแม่ ไงคะ”
“ ค่ะพ่อ”
เช้านั้น เราพ่อลูก จูบแก้มลากันที่บ้านพัก แม่ก็ไม่ไปส่ง
เพราะมีรถมารับพ่อที่บ้าน
ก่อนออกจากบ้านพ่อกอดแม่แน่นด้วยมือขวา และ กอดน้องจ๋าด้วยมือซ้าย
  และจูบลาเรา 2 คน
“น้องจ๋าเป็นเด็กดีนะคะอย่าดื้อกับแม่ พ่อไปล่ะ”
พ่อหันมากอดแม่อีกครั้ง แล้วพูดอะไร น้องจ๋าฟังไม่ได้ยิน แล้วพ่อก็ขึ้นรถไป
พอตกเย็น แม่ไปรับน้องจ๋า กลับบ้าน เราอยู่บ้านกัน 2 คน แม่ลูก
  รู้สึกว่าบ้านเงียบเหงา แต่แม่ก็ชวนน้องจ๋าคุยบ้าง สอนการบ้านบ้าง
   ดู ที วี บ้าง วันไหนเบื่อๆก็ออกไปหาซื้อของที่ร้านสวัสดิการทหาร
ที่อยู่ไม่ไกลบ้าน ทำอย่างนี้ทุกวัน ก่อนนอนเราก็กราบพระ
   แม่สอนให้น้องจ๋าสวดมนต์ขอพร ให้พ่อและทหารคนอื่นให้ปลอดภัย
“ ทำไมต้องขอให้ ทหารคนอื่นด้วยล่ะคะแม่”
“ขอให้ด้วยสิคะลูก เขาจะได้ปลอดภัย”
“ก็ ลูกเขาก็คงขอให้แล้วค่ะ”
“นั่นล่ะ ลูกต้องขอให้เขาด้วย หลายๆคน พรจะได้เยอะๆ
เพราะทหารมีมาก นะคะ”
“ก็ได้ ค่ะ”
“ ขอให้ พ่อหนูจงปลอดภัย และพ่อคนอื่นด้วย”
“ไม่ใช่อย่างนั้นลูก”
“อย่างไรล่ะคะ”
“ขอให้พระผู้เป็นเจ้าจงปกป้อง คุ้มครอง พ่อของหนู และทหาร ทุกคน
ให้ปลอดภัยจากอันตรายทั้งปวงด้วยเถิด ”
“สาธุ”
แล้วเราแม่ลูกเข้านอน คืนนั้นเราหลับไปนานค่ะใกล้ๆรุ่งสาง มีคนมาเคระประตู
“ คุณหมอครับๆๆๆๆๆๆๆ”
“ขา......จะเปิดประตูเดี่ยวนี้ละค่ะ”
“มีอะไรหรือคะ ใครเจ็บป่วยไหนๆๆๆ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ แต่หัวหน้าถูกยิงมาครับตอนนี้อยู่โรงพยาบาล”
“อ๊า อะไรนะ”
“ท่านถูกปืนมา ใจดีๆนะครับ ท่านไม่เป็นอะไรมาก ปืนโดนกระดูกขา ขาหัก”
“เห้ออออ งั้นรอเดี๋ยวนะคะ เข้ามานั่งก่อนขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บค่ะ”
แม่เปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วเปลี่ยนของน้องจ๋า ดูแม่สงบมาก
  สุขุม ไม่ถามมาก
แล้วเราก็ไปที่โรงพยาบาลกัน ไปถึงเขาเอาพ่อเข้าห้องผ่าตัดแล้ว
   น้องจ๋ากับแม่ก็นั่งรอ
แม่ไม่กระสับกระส่ายเลย ไม่โวยวาย นานๆใครออกมาจากห้องผ่าตัด
ก็จะมาบอกว่าพ่อเป็นอย่างไรบ้าง จนเช้าการผ่าตัดใส่เฝือกก็สิ้นสุด ลง
   เขาเข็นรถที่พ่อนอน ออกมาจากห้องผ่าตัด แม่ลุกขึ้นยืน เพื่อมองหน้าพ่อ
   แต่พ่อยังไม่ตื่น ลุงหมอที่ผ่าตัดบอกแม่ว่าพ่อปลอดภัยดีแล้ว
   ไม่ต้องกังวล เราเลยเดินตามไปจนถึงห้อง ที่เขาจัดเตรียมไว้ให้
น้องจ๋าก็นั่งฟังที่เขาคุยกันว่า
พ่อออกเดินลาดตระเวณ แล้วไปเจอเข้ากับพวกผู้ก่อการร้าย
ที่จะมาทำร้ายเราพอดีเลยปะทะกัน แล้วก็หลับไปตอนไหนไม่รู้
เช้าขึ้นมา มีใครไม่รู้เต็มห้องไปหมด
  น้องจ๋าไม่รู้จัก ยกมือไหว้ไม่หมด

………………………………………………………
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อนมาแล้วค่ะ ที่เอาเรื่องนี้ขึ้นมาเขียนก็เพราะว่า
  วันนี้แม่บอกให้พ่อร้องเพลง พ่อบอกว่า
“พ่อร้องไม่ได้หรอกครับแม่”
“ทำไมคะ”
“ ก็พ่อเจ็บขา “
“ขาพ่อเป็นอะไรคะ”
“ขาพ่อโดนยิงเมื่อหลายปีก่อน”
“โหพ่อ งั้น 2 เพลง”
ก๊ากกกกกกกก
เราก็หัวเราะกันทั้งบ้าน ว่าพ่อโย เย
แหม..หักมาเป็น สิบปี ตีกอล์ฟเดินเป็นไร่ๆยังเดินได้ ร้องเพลงไม่ได้
งั้น 2 เพลงเลยพ่อ

วันนี้คิดถึงพ่อแม่มาก เลยเอาเรื่องเก่ามาเล่าใหม่