ใ น วั น ที่ ห วั่ น ไ ห ว

ใ น วั น ที่ ห วั่ น ไ ห ว กลอนเก้า

..เมื่อถึงคราว เศร้าอ่อนล้า มาคลุมครอบ
จิตบางบอบ เหน็จเหนื่อยจน ลอบหม่นหมอง
ในวันที่ ฝนโปรยมา ฟ้าคะนอง
ฉันนั้นต้อง ทุกข์ระกำ ร้องคร่ำครวญ

..เป็นอะไร ใจดวงน้อย ถึงหงอยเหงา
หรือว่าเรา คิดสับสน จนปั่นป่วน
ตัดใจได้ แล้วนี่นา อย่าเรรวน
ความไม่ควร คิดต่าง-ต่าง อ้างเอาเอง

..มิถึงตาย แล้วนั่นหรือ คือความเจ็บ
ถึงหนาวเหน็บ ก็ผ่านได้ ใช่ข่มเหง
เมื่อผ่านแล้ว แค่ชอบกัน เท่านั้นเอง
อย่ากลัวเกรง วันเวลา จะกลับคืน

..มองข้างหน้า ฝ่าสายฝน ชนหน้าต่าง
ความอ้างว้าง กลับจู่โจม โถมใจฝืน
คิดหวาดหวั่น ครั่นอ่อนเพลีย เสียเต็มกลืน
ไม่หวนคืน หันกลับหลัง ยังคงคอย

..เศร้าโหยหา อาดูรเหลือ เมื่อสูญสิ้น
ใจแหว่งวิ่น เศร้าสลด เริ่มทดถอย
ปากยังแข็ง ทำแกร่งกล้า แต่ตาปรอย
เมื่อสาวน้อย เจ็บเกินกว่า เยียวยาทัน

..แค่เป็นได้ ชายคนหนึ่ง ซึ่งเคยรัก
คนรู้จัก ที่ผ่านมา ระยะสั้น
ผ่านมาแล้ว แผ่วเลยไป ไม่สำคัญ
แค่เคยฝัน จุนเจือ.. เมื่อวานเอง

น้องจ๋า