กวนจริงๆ

คืนวันนั้น...
ผมกับยายนั่งคุยกันริมระเบียงถึงเรื่องในอดีต

วัยเพียง 15 ปี
ทำให้ผมนั่งฟังยายเล่าได้ไม่นาน

สักพักผมก็ยุกยิกอยากจะไปเล่นกับเพื่อน
ยายคว้ามือผมไว้

มือเหี่ยวย่นน่ากลัวเหมือนหนังตายซาก
สายตายายดุดัน แต่เหม่อลอย

มองหน้าผม เหมือนไม่ได้มอง
ผมนั่งข้างยายอย่างหวาดกลัวในกิริยา

แล้วฟังเรื่องเล่าจากปากยาย
ยายเล่าว่า...

สมัยก่อนเมื่อผู้ใหญ่ในบ้านตาย
ผู้ใหญ่จะนำมะพร้าว ฝรั่ง มะม่วงในสวน มาบนเจ้าที่

ไม่ให้ผู้ตายมารับตัวเด็กๆในบ้านไปอยู่ด้วย
ยายถามผมว่า...

ถ้ายายตายไปแล้วกลับมารับผม
ให้ไปอยู่ใน โลกอีกโลกด้วย

ผมจะไปกับแกไหม ?
ผมหัวเราะในความงมงาย

คนแก่ก็อย่างนี้
พยักหน้าเสียหน่อยไม่ให้แกน้อยใจ

แล้วผมก็รีบเดินไปเล่นกับเพื่อน
ยายหัวเราะอยู่คนเดียวเกือบครึ่งชั่วโมง...

อีก 7 วันต่อ มาแกก็เสียชีวิตแบบประหลาด
กลางดึกคืนสุดท้าย

ยายลุกพรวดพราดขึ้นมาจากเสื่อที่ปูนอน
ปากตะโกนเสียงแหบว่า...

ไม่เอา ฉันไม่ไป ไม่เอา ฉันไม่ไป ไม่เอา ฉันไม่ไป
แล้วก็หวีดร้องเหมือนปีศาจ

ทำให้พ่อกับแม่ของผมตกใจ
ต้องรีบจุดตะเกียงเป็นการใหญ่

บ้านริมน้ำของเราใช้ตะเกียงเป็นดวงไฟ
และใช้ยากันยุงแบบจุดม้วนเพื่อไล่ยุง

หลังจากห่มผ้าให้ยายแล้ว
ผมก็นอนอยู่ข้าง ๆ

ตัวแกสั่นกุกกัก
ลองหันไปดู

ตาแกลืมโพลง
น้ำหมากไหลย้อยออกมาจากปากตอนนอน

ตัวเย็นชืด
ทดสอบหยิกไปที่หลังมือ

ยายก็ไม่ตอบสนอง
ทุกคนรีบมาดูอาการ

แล้วลงความเห็นว่ายายจากพวกเราไปแล้ว
หลังคืนสวดศพ 3 วัน

ผมนอนบนเสื่อกับพื้นกระดาน
ลมแม่น้ำพัดตีเข้าบ้าน เย็นสบาย

กลุ่มดาวส่องประกายระยิบระยับ
แว่วเสียงไม้กระดานลั่นเหมือนมีคนเดิน

น้ำหนักมือกดลงบนหน้าอกผมขณะนอนหงาย
เสียงแหบแห้งของยายถามผมช้าๆ

' ไปอยู่กับยายนะลูกเอ๊ย....'
ร่างเกร็งแข็งพยายามยกมือมาพนมกลางอก

' ไปอยู่กับยายนะลูกเอ๊ย....'
เสียงแหบโหยดังแผ่วซ้ำมาอีกครั้ง

ผมน้ำตาไหลอาบแก้ม
ริมฝีปากหมุบหมิบสวดคาถานะโมสามจบ

กระท่อนกระแท่นเต็มที
เพราะความหวาดกลัวแล่นขึ้นสมอง

น้ำหนักทับบนหน้าอกหนักขึ้นทุกทีที่สวดมนต์จบคาบ
น้ำหนักยายคงไม่เกิน45 กิโล

แต่ที่ทาบทับบนหน้าอกตอนนี้
ก็น่าจะปาเข้าไป 60 กิโลแล้ว

กระดูกกับปอดตรงทรวงอกถูกบดทับจนรวดร้าว
ผมขอร้องยายว่า...

' อย่าเอาผมไปเลย
ให้เวลาอีกนิด

รอให้ผมสนุกกับเพื่อนฝูงจนเต็มคราบก่อนค่อยกลับมารับ'
เสียงยายหัวเราะข้างหู

ผมขนลุกซู่ทั่วตัว
กลิ่นน้ำหมากคละคลุ้งจนเสียวสันหลัง

แล้วน้ำหนักที่อัดแน่นลงบนทรวงอกก็ค่อยถ่ายออกทีละน้อยยายหัวเราะ
หมายถึงว่าตกลง...

เวลาผ่านไปสองปี
การเล่นกับเพื่อนคงลดน้อยลง

หันไปอ่านหนังสือมากขึ้นเพื่อพัฒนาผลการเรียน
ผมลืมเรื่องยายไปเสียสนิท

มาเมื่อคืนวาน ผมปิดไฟนอน
หลับตาสวดมนต์สามคาบ

แล้วแผ่ส่วนกุศลให้ผู้ล่วงลับ
พอลืมตามองเพดาน

ในห้องมืด...
หางตาผมก็มองเห็นยายนั่งอยู่ข้างๆ

' ไปอยู่กับยายนะลูกเอ๊ย....'
เสียงแหบโหยดังแผ่วซ้ำกับเมื่อครั้งอดีต

ผมแทบเป็นบ้า
ร่างยายเต็มไปด้วยน้ำเลือดน้ำหนอง

ดวงตาหลุดหายไปหนึ่งข้าง
น้ำหมากกับเศษฟันหักร่วงหยดแหมะ ๆ

เปรอะที่นอนเต็มไปหมด
กลิ่นเหม็นของผีตายซากอบอวลเต็มห้อง

คราวนี้ยายเอาจริงแน่
' ผมไม่ไปกับยายหรอก'

ผมส่ายหัว
มือประกบพนมไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์

ยายนั่งนิ่ง
ตาข้างที่ยังเหลืออยู่มองผมอย่างรวดร้าวเจ็บช้ำ

ไม่มีเสียงหัวเราะจากปากแก
เพียงเสี้ยววินาทีแกปราดขึ้นมานั่งทับอกผมบนเตียง

มือเหี่ยวงุ้มบีบคอ
และพยายามล้วงเข้าไปในปากผม

เรี่ยวแรงเหมือนผีสิง
ผมแทบสู้แกไม่ไหว

' ยายเอาคนอื่นไปแทนได้ไหม?
เอาเพื่อนผมไปแทนได้ไหม?'

ผมเอ่ยถามทางดวงจิต
'.....................'
แกนิ่งเงียบ

' ยายเอาตัวเพื่อนผมที่เข้ามาอ่านบทความนนี้ไปแทนผมนะ

ตอนกลางคืนเค้านอนหลับ
ยายเข้าไปล้วงปากกินเครื่องใน

กินวิญญาณเค้าเลยนะยาย..'
เสียงยายก้มลงมาหัวเราะริมหูผม...

ยาวและนาน

เหมือนกับว่าสะใจ
ในข้อเสนอ ก่อนจะหายตัวไป...

ตัวใคร ตัวมันนะ

บรื๋ออออออออ '''''''''''''''

สมน้ำหน้าอยากอ่านดีนัก 55555555

(ขอโทษน๊า...จำเป็นอ่ะ)

ก็ยังไม่อยากตายนิ.....