ต่อไป →

[เริงอักษร]

☆นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก๓๔☆ .     (ตอนอวสาน๔ จบบริบูรณ์) ☆นับจากวันนั้นมายามฟ้าหม่น ด้วยเวทย์มนต์เมขลาคราโอมเอ่ย ผ่านแก้วเก็จเม็ดงามตามคุ้นเคย เป็นเสียงเผยเรียกร้องฟ้องใจรัว ☆เกิดเมฆซ้อนก้อนดำคล้ำราคะ ลมปะทะพรั่งพรูดูสลัว พยับพื้นครืนครางกลางหมอกมัว ทุกครอบครัวหมู่มนุษย์หยุดทำงาน ☆แสงประกายลายแก้วแว่วเสียงว่า เร็วเถิดหนารามสูรทูลเรียกขาน ทะยานร่ายกายเหินอย่าเนิ่นนาน ช่วยขว้างขวานยามดึกคึกคะนอง ☆เสียงเปรี้ยงปร้างค้างคานภากาศ สายฟ้าฟาดอสุนีลากสีส่อง นวลนางเอกเมขลาตีตราจอง เพลินคลอคล้องครื้นเครงบรรเลงรัก ☆ร่วมสานทอก่อเรียงเล่นเคียงคู่ จนสุดกู่ก้องไกลใจตระหนัก ลูกแก้วขับวับวามอร่ามลักษณ์ รามสูรขวานหนักชักเมามัน ☆สับขวานใส่ไม่ยั้งมายังโลก คลื่นกรรโชกเนินเขาเคล้าสวรรค์ บันดาลดลผลสุขรุกโรมรัน มนุษย์โลกสุขสันต์วันผัวเมีย ☆ทุกการค้านาไร่ไม่ขยาย ต้อนวัวควายหัวหนอกเข้าคอกเสีย เลิกนาหว่านลานไถใจแสนเพลีย ปักนาดำต้นเตี้ยเกลี่ยผิวดิน ☆บรรลุผลดลหมายคลายวิตก อิศวรยกนิ้วให้ไร้ติฉิน มนุษย์เพิ่มเติมต่อธรณิน สานชีวินเผ่าพันธุ์มั่นพระทัย ☆ทุกคืนที่มีฝนปนฟ้าผ่า เมขลางามงดหน้าสดใส รามสูรพูนอิ่มยิ้มละไม ตลอดไปชั่วกาลสำราญเพลิน ☆โอ้บัวงามลามช่อเกลียวหน่อชุ่ม ห่อใบหุ้มกาบห้อยเป็นรอยเหิน ปริ่มผิวน้ำล้ำนองประครองเนิน ภมรเดินดุ่มดิ้นถวิลดอม ☆บัวตูมเต่งเบ่งตั้งรั้งก้านต้อน มิยอมนอนหรือนิ่งกิ่งถนอม ลอยดอกยั่วขั้วย้อยร้อยพยอม ส่งกลิ่นล้อมเกินลึกสำนึกลา ☆ยามฝนเยือนเบือนช่อขอเพียงหลบ ทิ้งดอกซบหุบห่อรออุษา พบแสงสีสุรีย์ส่องคล้องนภา หันถลาใบบางช่างยียวน ☆หมู่ผึ้งล้อมตอมไต่ไม่ขัดขวาง สะพรั่งพร่างนัยตาน่าหอมหวน เสน่ห์ล้ำฉ่ำชื่นหมื่นเชิญชวน อิ่มเอมล้วนรักหล่อมีต่อกัน ☆นิทานกลอนผ่อนคลายตอนปลายดึก ด้วยเรื่องศึกร้างรักหนักมหันต์ รามสูรบุญพาช่วยฝ่าฟัน อัศจรรย์เรื่องร้ายกลายเป็นดี ☆เมขลาอวตารต้องงานหนัก จึงได้รักกลับมาพาสุขศรี ลูกแก้วฉายพรายส่องท้องนที เรียกคนดีรามสูรตระกูลงาม ☆ทั้งโลกนี้มีสุขไม่ทุกข์เข็ญ ทุกเช้าเย็นสนุกรู้อยู่ล้นหลาม มิสูญพันธุ์บั่นเชื้อด้วยเนื้อความ เป็นไปตามเกณฑ์กฎหมดกระทง ☆สามสิบสี่บทกลอนหากนอนอ่าน สร้างสำราญทุกตอนแทรกซ้อนส่ง มอบความสุขสนุกกันพลันจบลง ครบทุกองค์บริบูรณ์พูนประเทือง ☆หากบทกลอนตอนใดไม่สนุก คนเขียนทุกข์หนักหนาปัญหาเขื่อง แม้นคำซ้ำย้ำไปที่ใช้เปลือง ก็อย่าเคืองกันเลยเอ่ยบอกมา ☆ขอจงมีศรีสุขทุกเช้าค่ำ กินอิ่มหนำสุดแก่นแสนหรรษา จบอักษรกลอนกล่าวคราวอำลา เจอกันใหม่เรื่องหน้าถ้าชอบกัน.                 เริงอักษร

.
.