ต่อไป →

[เริงอักษร]

☆นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก๒๙☆ .     (เมขลาอวตาร๑๕) .   (มาลีมาลัย๕ ชมพูทวีป) ☆นึกเรื่องราวคราวฝันอันลอยเด่น ตาแก่เป็นผู้รู้เช่นครูสอน เทวะช่วยอวยชัยและให้พร ในยามนอนแน่นักชักมีแรง ☆จึงมุ่งหมายกายสู่ชมพูทวีป อย่างเร่งรีบฤกษ์ดีสุรีย์แสง สว่างฟ้าจ้าแจ่มแอร่มแดง ชะเง้อแย่งหมู่เมฆเสกประกาย ☆แล้วจัดแจงแต่งตัวกลัวไม่หล่อ เฝ้ายืนรอเรือใหญ่ด้วยใจหมาย เห็นกระโจนโพ้นลำน้ำกระจาย โบกมือส่ายร้องเจี๊ยก..เรียกเป็นลิง ☆พอเรือจอดทอดสมอก็ขอขึ้น กัปตันมึนหรือเมาใครเข้าสิง นอนพังพาบกาบเรือน่าเบื่อจริง คงเมากลิ้งทั้งคืนตื่นยัง..งง ☆เจรจาต้าอ้วยให้ช่วยหน่อย เอาเรือลอยล่องน้ำย้ำประสงค์ ชมพูทวีปปลายทางอย่างมั่นคง ขอไปลงที่นั่นพลันขอบคุณ ☆ได้ขอรับ..ขับไปให้ฉันด้วย ตอนนี้ป่วยตัวร้อนนอนไข้กรุ่น พ่อมาลัยใจดีมีการุณย์ เคยเกื้อหนุนมาก่อนตอนเป็นลม ☆ตกลงกันทันใจไม่ชักช้า มาลัยกล้าแกร่งกร้าวห้าวผสม ชักใบเรือเผื่อกว้างกางเป็นพรม รับแรงห่มตามสายพระพายพัด ☆มุ่งอินเดียเชียร์กันทุกวันด้วย จะมอดม้วยหรือไม่ในพิกัด แล่นเลาะเลี้ยวเปลี่ยวไซร้ใช้ทางลัด มือตวัดพังงาอยู่หน้าเรือ ☆ล่องละลิ่วพลิ้วผ่านม่านน้ำใส ตั้งเอาไว้เข็มทิศพิชิตเหนือ คลื่นกระแทกแทรกฟองก้องเสียงเครือ ทางยังเหลืออีกไกลทำไงดี ☆ฟ้ามืดดำคล้ำหม่นจนปวดหัว แสงสลัวเลือนลางกางใบหนี กระโจนสอดยอดคลื่นหมื่นวารี รอดคราวนี้ไหมหนอขอบนบาน ☆นึกถึงหน้ามาลีโอ้..ที่รัก ซาบซึ้งนักครั้งนั้นวันแสนหวาน รับลงเรือเพื่อล่องท่องสำราญ ตาประสานสองเราเข้าชมไพร ☆ลอยเรือท้าบ้าบิ่นแทรกหินโตรก ข้ามชะโงกลึกร้างทางน้ำไหล ทิวทุ่งท่าหญ้าปรกรกรำไร มองฝั่งได้ล้วนสว่างกระจ่างตา ☆ผ่านโขดหินดินแก่งแหล่งโพรงถ้ำ เรือพลัดลำเอียงลู่เลียบภูผา เบียดหินงอกออกย้อยที่ห้อยมา ลอยถลาคลื่นริ้วที่พลิ้วพราย ☆พายุซัดพัดมาฟ้าตลบ เทกระทบซู่ซ่าน่าใจหาย ยินเสียงวี๊ดกรี๊ดหวาดว่าอาจตาย ปากมิวายเพ้อพร่ำสำลักครวญ ☆ร่างขาวผ่องน้องนั้นสั่นไปทั่ว โธ่..ทูนหัวอย่าช้าหันหน้าสวน จับด้ามพายให้มั่นพลันจ้ำกวน เราจะทวนน้ำหลากจากนี้ไป ☆ทุ่มกำลังถั่งโถมตะโบมถี่ หัวเรือรี่พุ่งลิ่วผิวน้ำไหล แหวกธาราบ้าคลั่งเททั้งใจ เร่งเร็วไวหวังพึ่งเมื่อถึงโพรง ☆สองคนพาดสาดพายตะกายแข่ง ขยับแกว่งพร้อมพรั่งดังผางโผง ทวนน้ำแทรกแตกซ่าพาเรือโคลง เหนื่อยตัวโก่งหอบฮั่กไม่พักรอ ☆งัดหัวเรือเผื่อจ้องมองให้แน่ พี่จะแถโพรงถ้ำเลี้ยวลำจ่อ เสียงฟ้าผ่าส่าฝนคำรนคอ กำพายห้อจ้วงจึ๊กลึกสุดใจ ☆เรือถลำขะมำโค้งถึงโพรงถ้ำ จึงหยุดย้ำแรงพายกายสั่นไหว ปลอบประคองน้องแน่นแผ่นหทัย ฝนหลั่งไหลถล่มฟ้าพาเงียบงัน ☆กระพริบตาฝ่ามัวตัวสำนึก ห้วงน้ำลึกกลับแห้งแจ้งเขตขัณฑ์ ชมพูทวีปถึงแล้วแว่วจำนรรจ์ เสียงกัปตันโห่ฮิ้วยกนิ้วมือ ☆โดดเรือพลันทันใดให้สะดุ้ง ฝันช่างยุ่งยั่วเย้ากระเซ้าหรือ เสียวปลาบแปลบแสบสันคันสะดือ ถึงแล้วหรือฟ้าใสดังใจจง ☆ตอนต่อครบพบแก้วแววสำเร็จ หลังระเห็จเดินทางอย่างกลัวหลง ผู้อ่านสุขสนุกไหมใจพะวง เอาจิตส่งมาช่วยด้วยก็ดี.                             เริงอักษร