ต่อไป →

[เริงอักษร]

☆นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก๒๘☆ .       (เมขลาอวตาร๑๔) .   (มาลีมาลัย๔ ดื้อเพื่อน้อง) ☆คำนึงซ้อนตอนเด็กยังเล็กอยู่ เจ้าก็ดูขี้เหร่ใช่เก๋หวาน ตัวอ้วนกลมผมดำคล้ำมานาน มองเหมือนถ่านเดินได้ไม่อยากแล ☆แก้มเป็นบวบอวบใหญ่ในตาเล็ก บ่นดั่งเจ็กหยาบโลนโหนกระแส ยามเดินเหินเมินหน้าขาก็แป มองแล้วแย่ทุกส่วนแถมกวนโอ้ย ☆แต่พอโตโก้หรูดูโดดเด่น แตกเนื้อเต้นวัยเจ้าเอาล่ะโหวย มีหนุ่มจ้องมองหมายตะกายโกย อยากโขมยไปกอดพรอดรำพัน ☆ทุกเย็นย่ำค่ำคืนยืนเห็นอยู่ ใจพี่รู้แอบทักถักทอฝัน รักเรียกหามาลีศรีลาวัณย์ โอ้แจ่มจันทร์สวยพร่างกลางหทัย ☆รู้ว่าพ่อพอใจใช้ข้ออ้าง ให้พี่ห่างน้องนวลชวนสงสัย แก้ววิเศษเกล็ดมณีที่แววไว หาที่ไหนเล่าหนอท้อเหลือเกิน ☆จะดื้อรั้นดั้นด้นทนเพื่อน้อง โห่..ป่าวร้องค้นหาพากายเหิน ข้ามแม่น้ำล้ำเขาลำเนาเนิน ไม่นานเนิ่นหรอกนะจะรีบไป ☆มุ่งขึ้นเหนือเหงื่อโทรมโหมเร็วรี่ ปวดท้องฉี่ก็อั้นกั้นการไหล ทะเลวุ้งคุ้งน้ำทำอย่างไร พ่อท่านให้ค้นถึงแค่หนึ่งปี ☆ไปอังกฤษคิดไว้มิได้เรื่อง ถึงเขตเมืองฝรั่งเศสประเวศศรี ทุกคนบอกออกมาว่าไม่มี ทั่วแห่งที่หกระเหินดุ่มเดินไป ☆ถึงขั้วโลกโศกศัลย์เพราะมันหนาว นึกถึงสาวน้องเจ้า..เอ้าทนไหว ทะเลทรายซาฮาร่าฝ่าแดนไกล เถลไถลอยู่นานที่ผ่านมา ☆ลงเรือลำดำน้ำจนล้ำลึก แม้ยามดึกเร่งรุดมุดค้นหา ขึ้นกระสวยช่วยควานผ่านดารา ยืมนาซ่าหลายหนค้นไม่เจอ ☆อิตาลีโปรตุเกสเขตรัสเซีย มองโกเลียแคนาดาพาให้..เอ๋อ ทั้งฮ่องกงเกาหลีมีแต่..เบลอ น้ำตาเอ่อท่วมท้นล้นสองตา ☆เที่ยวไปค้นหนไหนก็ไม่เจอะ ช่างเลอะเทอะจริงหนอพ่อให้หา แล้วนี่เราเอาไงจะได้มา แก้ววิเศษนั้นหนาช่างบ้าบอ ☆ทรุดกายพักหนักผ่อนถอนใจฟู่ กลับจู่จู่ชายแก่แกฟันหลอ ไม้เท้ากวักยักย้ายส่ายตัวงอ ยืนหัวร่อเอิ๊กเอิ๊กเบิกตามอง ☆จึงเอ่ยถามความไปอะไรนี่ หัวเราะถี่เร็วรวดปวดสมอง เห็นหรือไม่ใครช้ำน้ำตานอง มายืนจ้องขบขันกันทำไม ☆ตาเฒ่าว่าลูกเอ๋ยขอเอ่ยบอก เฉลยออกจากปากคำหลากไหล แก้วตำนานสานสร้างเป็นอย่างไร เจ้าจงไปหาดูชมพูทวีป ☆ตัวแก้วเก็จเม็ดงามความพิเศษ เรืองฤทธิ์เวทย์เกินเหน็บเก็บใส่หีบ บันดาลได้ใสพิสุทธิ์ดุจประทีป ควรเร่งรีบไคลคลาตาให้พร ☆พอพูดจบครบถ้อยก็ลอยจาก เหินข้ามฟากวาบวับลับสิงขร สะดุ้งตื่นฟื้นกายคล้ายละคร ในบทตอนฟ้าช่วยอำนวยชัย ☆มาลัยจะประสบค้นพบแก้ว หรือว่าแคล้วคลาดคลาน่าสงสัย ตามกันต่อรออ่านนิทานไป ถึงตอนใหม่รู้หมดด้วยบทกลอน              เริงอักษร

.
.