ต่อไป →

[เริงอักษร]

☆นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก๒๐☆ .   (เมขลาอวตาร๖ คนตัดฟืน) ☆ชาติที่ห้าฟ้าใหม่ที่ไปเกิด ฟังกันเถิดเรื่องราวสาวใจหิน เมขลาหน้าละห้อยพลอยยุพิน ยังมิสิ้นบ่วงกรรมที่ทำมา ☆เป็นเทวัญผันกายเฝ้าสายน้ำ ผดุงค้ำคอยแลแก้ปัญหา ชั่วลดละปฏิบัติวิปัสสนา คอยมองหายึดถือคือผลบุญ ☆เลือกเฟ้นค้นคนดีมีศีลสัตย์ อัตคัดยากจนพ้นบาปหนุน บันดาลทรัพย์รับทองเป็นกองทุน เพื่อเจือจุนชีวิตประสิทธิ์พร ☆บริกรรมจำเริญเพลินตบะ เสียงผัวะผะโป๊กป๊ากจากสิงขร ใครกันคึกดึกดื่นไยตื่นนอน สับหัวค้อนหรือขวานสะท้านพลัน ☆ตากระพริบวิบวับจับแว่นส่อง เพ่งแลมองผลุบโผล่พิโธ่..นั่น ชายตัดฟืนยืนเหวี่ยงเอียงตัวฟัน ไม้สะบั้นขาดลงถึงตรงโคน ☆มือขยับจับแน่นที่แก่นด้าม เอนกายตามเล่นท่าหน้าเป็นโขน แกว่งสะเอวเร็วรับกับขวานโยน ยังไม่โค่นสักทีหมดลีลา ☆เต้นกะแหย่งแทงโก้โชว์สะบัด เสียงเด่นชัดซัดนัวกัวละช่า ร่ายถอยรี่บีกินผินกายา ชะชะช่าสนุกจริงยิ่งเร่งฟัน ☆เจ้าคนแกร่งแข็งขันขยันนัก อยากรู้จักบ้านช่องห้องเรือนฝัน ยังมืดค่ำดำฟ้ามาโรมรัน เข้าห้ำหั่นไม้ใหญ่กลางไพรพง ☆สักพักเดียวเหลียวมองจ้องดูร่าง ขวานลอยคว้างหลุดมือยื้อเสียงหลง ตกลงแช่แม่น้ำทำหน้างง แรงขว้างส่งไปไกลในวารี ☆กระโดดพลันทันใดใช้ท่ากบ ว่ายบรรจบผีเสื้อเหงื่อไหลปรี่ ฟรีสไตล์ใช่เท็จเจ็ดนาที แล้วดำรี่ค้นหาเป็นบ้าบอ ☆เฝ้าดำผุดมุดว่ายอยู่หลายท่า ขวานเล่าหนาอยู่ไหนใจหงิกหงอ น้ำเย็นจริงยิ่งนักสำลักคอ หนาวตัวห่ออกสั่นพลันตะกาย ☆ปีนตลิ่งพิงฝั่งนั่งครวญคร่ำ แสนระกำด้วยขวานพาลสูญหาย สะอึกสะอื้นยืนคว้างครางฟูมฟาย เพราะเสียดายของหวงที่ล่วงลับ ☆เทวะแปลงแสดงร่างพลางยิ้มให้ โดดน้ำไปทันทีที่สดับ ผุดจากน้ำคล้ำจางร่างมันวับ ส่งขวานหมับง่าเงื้อเพื่ออ่านใจ ☆ผุดขึ้นยังครั้งแรกแบกขวานทอง ประกายส่องพรายพริ้มเป็นลิ่มใส ขวานอันนี้ของเจ้ามาเอาไป ยินเสียงว่ามิใช่ ชะ..ได้การ ☆ครั้งสองหรือคือเงินเชิญมารับ เสียงตอบกลับมิใช่ในคำขาน ชายนั้นบอกออกมาพาชื่นบาน ได้พบพานคนซื่อถือสัตย์ดี ☆ครั้งสุดท้ายปลายฐานแค่ขวานเหล็ก เล่มก็เล็กแถมบิ่นสิ้นราศรี เห็นหน้าอิ่มยิ้มแป้นแสนยินดี โอ้อันนี้แหละท่านฉันขอบใจ ☆ด้วยความซื่อถือสัตย์บรรทัดฐาน จึ่งมอบขวานหยิบยื่นเพื่อคืนให้ พร้อมขวานเงินขวานทองสียองใย จงรับไปเถิดหนาอย่าช้าเลย ☆ชายตัดฟืนยืนตะลึงซึ้งใจมาก น้ำตาหลากร่วงรินยินคำเผย พ้นความจนหนนี้ที่คุ้นเคย คงได้เชยชื่นสุขทุกทิวา ☆กลับไปเล่าเท้าความตามโชคลาภ ยกมือกราบวิงวอนอ้อนโหยหา ครวญคร่ำร้องฟ้องถึงซึ่งเทวา โปรดเมตตาแม่น้ำลึกล้ำกาย ☆จึงได้ขวานเงินทองของค่ามาก ประทานจากเทวัญพลันเศร้าหาย กินทั้งชาติมาดแม้นแสนสบาย จิตรผ่อนคลายเสพย์สุขทุกวันคืน ☆ตามีฟังคลั่งเขลาเอาแต่โลภ ใจละโมบเหลือหลายร้ายเกินฝืน กระโดดผลุงมุ่งป่ามาตัดฟืน แกล้งไปยืนเลียบฝั่งยังคงคา ☆โยงโย่ฟันหันขวานผสานส่าย มุ่งเป้าหมายเล็งแลชะแง้หา ซัมเมอร์ซอลร่อนถลันมั่นอุรา ตีลังกาปล่อยขวานผ่านลงคลอง ☆ร้องไห้บีบจีบหน้าทำตาเศร้า ชำเลืองเงาเทวามาสนอง มินานช้าอารมณ์สมใจปอง เห็นชายมองยืนคู้แลดูตน ☆ไม่พูดพร่ำทำเพลงบรรเลงท่า ดำควานคว้าทันใดได้เห็นผล ชูขวานทองมองอร่ามเมื่อยามยล ขึ้นมาพ้นชายน้ำรีบย่ำมา ☆ถามขวานนี้ที่กระดกตกลงน้ำ เจ้านั้นจำได้ไหมใช่อย่างว่า ถูกหรือเปล่าเล่าเอ่ยเผยสักครา ตามีว่าใช่แล้วแว่วเสียงครับ ☆เทวาไซร้ได้ฟังยังคำบอก เจ้ากลิ้งกลอกนักหนาคราสดับ ขาดความซื่อถือสัตย์ตระบัดรับ จึงหายวับพร้อมขวานพาลหนีไป ☆ตามียืนขืนค้างอย่างเกรี้ยวโกรธ เนื่องจากโทษละโมบโลภไฉน เสียขวานตนหม่นหมองต้องช้ำใจ เทวดานี่กระไรไร้ปรานี ☆เรื่องมาครบจบลงตรงความซื่อ หากยึดถือเอาไว้ไม่หน่ายหนี ย่อมเป็นคุณหนุนนำทำความดี เสริมชีวีสุขสันต์ทุกวันเทอญ ☆ภพต่อไปในตอนตามกลอนเล่า โปรดคอยเฝ้าวาทีวจีเกริ่น กลอนที่ขานอ่านไปใจเพลิดเพลิน ชวนครับเชิญพักสมองลองติดตาม.                 เริงอักษร