ต่อไป →

[เริงอักษร]

☆นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก๑๑☆ .      (รามสูรขว้างขวาน๒) ☆แค้นตัวเอกเมขลาเป็นบ้าคลั่ง ราหูนั่งโกรธากล้าไฉน ลักลูกแก้วแพรวพรั่งดั่งดวงใจ ช่างกระไรจริงแท้แม่ตัวดี ☆จะออกตามยามนี้ที่คิดหนัก กระอึกอักคำนวณป่วนวิถี แอบไปแฝงแห่งใดในธานี จรลีหลบซ่อนช่างร้อนทรวง ☆กายเราหนอก็แย่มีแค่ครึ่ง เพราะครั้งหนึ่งเกี่ยวข้องของที่หวง ไปดื่มน้ำอำมฤตคิดตักตวง เทวาท้วงขึ้งโกรธทวงโทษเอา ☆หวังก้าวล้ำอมตะไม่ละร่าง กลับฝันค้างโดนจักรพักตร์อับเฉา นารายณ์สร้างขว้างมาเพื่อฆ่าเรา บั่นดั่งเสาสองท่อนเมื่อตอนนั้น ☆แต่ฤทธิ์ล้ำน้ำทิพย์ที่จิบชื่น ชีพยังฝืนอยู่ได้ไม่อาสัญ ขาดครึ่งท่อนผ่อนยั้งยังชีวัน โดนภาคทัณฑ์เอาไว้ให้ทำงาน ☆คอยเฝ้ามองส่องไซร้ใจมนุษย์ โผล่เงาผุดครอบงำนำสังขาร บอกเรื่องกรรมทำต่อที่ก่อการ อย่ารอนานจะแย่จงแก้บน ☆ต้องติดเบรคเมขลาน่าตามนัก แต่ตระหนักตัวดีมีเหตุผล เชื่องช้าชืดอืดอาดอนาถปน เพราะมีตนแค่ครึ่งจึงไม่ควร ☆คว้าไอโฟนโดนใจให้เท่ห์นัก นิ้วยึกยักส่งไลน์ใช้คลื่นสวน รามสูรกูลเกื้อเพื่อชักชวน รีบมาด่วนโปรดช่วยเพราะป่วยใจ ☆รามสูรหนุ่มเน้นเป็นขุนขวาน เพชรตระการทั่วด้ามงามสุกใส ทุกคราวง้างขว้างขวานสะท้านไป สะเทือนในโลกหล้าฟ้าโครมครืน ☆ตกตรงไหนไศลขาดพินาศโข สันตะโรเรื่อยไปไม่อาจฝืน พังทะลายหายวับมิกลับคืน ทั่วทั้งพื้นโลกาพามืดมัว ☆รับเสียงฝากจากมิตรรีบคิดแก้ เหน็บรักแร้ด้วยขวานพาลปวดหัว ส่งไลน์บ่อยร้อยครั้งช่างน่ากลัว รีบผันตัวเหาะลัดสะบัดกาย ☆ขี่ไก่ฟ้าคว้าเหินเดินอากาศ เหล้ารสฝาดคอนยัคมิมักง่าย ของฝากเยือนเพื่อนซี้ที่ฟูมฟาย หวังละลายความเศร้าที่เล่ามา ☆ข้ามละเมาะเลาะเทียมเหลี่ยมไศล พนาไพรคาบสมุทรสุดแหล่งหล้า เรื่องสะดุดหยุดลงตรงไคลคลา ไว้ตอนหน้าอ่านดูจะรู้ความ.            เริงอักษร