ต่อไป →

[เริงอักษร]

☆นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก๑๐☆  .    (รามสูรขว้างขวาน๑) ☆เริ่มกล่าวต้อนย้อนรอยถอยตัวเรื่อง ราหูเคืองขุ่นช้ำน้ำลายสอ เมขลากล้ากบฏใจคดงอ มาพูดจ้อสำเนียงข้างเตียงนอน ☆รอจนหลับพับฐานสำราญชื่น ตลอดคืนฝันหวานบานสลอน ถอดดวงจิตปลิดไปเพราะได้พร ลูกแก้วซ่อนซุกหมอนที่นอนตน ☆ข้ามฟ้าล่วงห้วงหาวเห็นดาวเกลื่อน ได้มาเยือนดาราเวหาหน แสนดื่มด่ำฉ่ำไซร้ในกมล มิยินยลอื่นใดยามใกล้นาง ☆เคียงพนอล้อรักบนตักนุ่ม ราหูหนุ่มหยอกเย้าแม่ดาวหาง จุมพิตเจือเนื้อหนั่นสรรพางค์ แล้วทิ้งคางแนบอกมิยกคืน ☆กลิ้งกายเกลือกเลือกกอดเจ้ายอดรัก สุดจะหักห้ามจิตไม่คิดฝืน ดาราเครือเหลือข่มล้มทั้งยืน มิอาจขืนเสน่หาจากราหู ☆จึงยินยอมพร้อมใจยากไสผลัก แทบสำลักถั่งท้นรักล้นอยู่ ช่างซนซ้อนซ่อนซุกทุกอณู คงไม่รู้สินะจะขาดใจ ☆ทั้งคืนค้นวนเวียนเปลี่ยนสวรรค์ สักกี่ชั้นเกินจับนับครั้งไหว โปรดเถิดหนาอย่าหนีแอบมีใคร น้องมอบให้พี่หมดจงจดจำ ☆กลเม็ดเสร็จสมอารมณ์หมาย จึงทอดกายเคียงชมข้างคมขำ ส่งเสียงหวานผ่านล้วนถ้วนถ้อยคำ อิ่มเลิศล้ำเอมรสจรดทรวง ☆อยากแนบข้างกลางแสงมิแหนงหน่าย ดารารายดวงนี้ที่แหนหวง โอ้ยอดรักปักหทัยใช่หลอกลวง หญิงทั้งปวงพ่ายแพ้ต่อแม่นาง ☆ทะลุล่วงห้วงหามาจนเช้า ต้องลาเจ้านงพงาครารุ่งสาง พรุ่งนี้โซร้ไออุ่นหากกรุ่นจาง จะมาค้างเคียงใหม่ใส่อุ่นครอง ☆พี่ลาแล้วแก้วตาดาราฉาย อย่ายอมชายไหนอื่นยืนเป็นสอง ถึงเวลาฟ้าเสกเมฆเรืองรอง ขอจับจองน้องนางมิห่างเชียว ☆สลายองค์ลงเล็กเป็นเหล็กผง ปลิวร่างปลงกลับคืนฝืนแค่เสียว มิติเปิดเลิศหรูประตูเกลียว หมุนลดเลี้ยวแสงวับจับในตา ☆โผล่จิตพรวดจรวดสาดมิอาจสู้ เป็นลมลู่ดั่งกรดหมดปัญหา กลับสู่ร่างสร่างสนิทจากนิทรา ปากยังอ้าย้วยห้อยย้อยน้ำลาย ☆ตกใจตื่นคืนตนตอนพ้นสาง กลับหม่นหมางใจแสบแทบสลาย เมขลากล้าโขมยโดยไม่อาย ลูกแก้วหายไปด้วยซวยเหลือดี ☆อุเหม่..เล่ห์เก๋แท้แย่จริงโหวย เจ้าหลบโกยกายจากพรากแก้วหนี จะแก้ต่างอย่างไรใครบอกที ตอนหน้านี้คงรู้ดูกันไป.                   เริงอักษร