ต่อไป →

[เริงอักษร]

☆นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก๙☆ .   (จบตอน อภินิหารลูกแก้ว) ☆เมื่อสุดแค้นแสนรักเกินหักได้ แม่ทรามวัยเมฆขลาคราพลุ่งพล่าน สาปสรรค์ว่ามานพแคล้วพบพาน ตราบชั่วกาลกัปกัลป์วันเวลา ☆ยามฝนหลั่งครั้งใดจะใช้แก้ว ส่องวาวแวววิบวับจับโลกหล้า ตะโกนวุ่นขุ่นแคันแน่นอุรา พสุธาจ่งรู้ดูชายเลว ☆เป็นชายไซร้ไร้คิดจิตลามก ใจมุ่นหมกกามาพาตกเหว ราคะซ่อนร้อนรุ่มสุมเพลิงเปลว ทิ้งรักเหลวแหลกยับสับปรับจริง ☆กลิ้งกลับกลอกบอกกลั้วคอยยั่วย้ำ สร้างรอยช้ำปลิ้นปลอกนอกใจหญิง ช่างกะล่อนหลอนหลอกเป็นวอกลิง มิเคยนิ่งสักทีหากมีทาง ☆ลูกเขาเสียเมียใครก็ไม่สน แอบแวะวนวกเวืยนเปลี่ยนเป็นหาง เหลิงอารมณ์สมสู่ไม่รู้วาง แล้วเหินห่างทิ้งไกลไร้อาวรณ์ ☆สาวนับร้อยน้อยใหญ่ในโลกนี้ ฟังวาทีเถิดหนาอุทาหรณ์ ผู้ชายใจไม้เลื้อยเหนื่อยอุทร แตกหน่อหงอนสอนช้ำอยู่ร่ำไป ☆อยากเข่นคั่วชั่วชายทั้งหลายนั่น สร้างสัมพันธ์สูงส่งจนหลงไหล มิเคยรักหนักจริงทิ้งเรื่อยไป หรืออย่างไรกันหนอขอถามที ☆ตั้งแต่นั้นวันไหนในสายฝน ที่หลั่งท้นเชิงเฉกด้วยเมฆสี ก้อนดำคล้ำฉ่ำชื้นกลืนธานี เมขลาจรลีทุกที่ไป ☆ยื่นแก้วซัดกวัดกวาดวาดเป็นแสง สว่างแรงแค้นคั่งสุดหลั่งไหล กะพริบพร่างกลางฟ้าสุราลัย ประกาศไกลลั่นเสียงเพี้ยงคำราม ☆เป็นลมพิษฤทธิ์เดชเพชรหึง พัดตังตึงครึกโครมโหมตัวหาม บอกความนัยให้รู้อยู่ทุกยาม จากคนงามเมขลาว่าเสียใจ ☆จึงขอจบครบถ้อยมิน้อยมาก ความแค้นจากเมขลาน่าหวั่นไหว เพราะรักจริงสิ่งแค้นแน่นหทัย ที่ทำไปด้วยโกรธอย่าโทษเลย ☆เรื่องเริ่มลามตามตอนด้วยกลอนต่อ อย่างไรหนอพากเพียรเขียนเฉลย "รามสูรขว้างขวาน"อ่านเสบย เรื่องที่เผยสนุกแน่เพียงแค่รอ.                      เริงอักษร