ต่อไป →

[เริงอักษร]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ.. .      (เรื่อง ข้างหลังภาพ ๑) *ณ.มุมหนึ่งเตียงนอนตอนรุ่งสาง "วสันต์"วางภาพถ่ายตรงปลายหมอน มองรูปของ"คิมหันต์"พลันร้าวรอน จิตสะท้อนคิดถึงตรึงฤดี *แม่โฉมยงคงตื่นคืนจากหลับ บิดกายรับแสงทองส่องฟ้าสี เหลืองรงรองผ่องแผ้วแก้วรุจี ในธานีเมืองหลวงแสนห่วงใย *ลืมพี่ชายคนนี้ที่เคยรัก ทิ้งจมปลักแล้วหรือคือไฉน มิติดต่อคืนกลับลับลาไกล รู้เถิดใจพี่อนาถเพราะขาดเธอ *ไปเรียนร่ำตำราคว้าประกาศ ที่หวังวาดเอาไว้ไยพลั้งเผลอ ลืมคนอยู่ข้างหลังคลั่งละเมอ อยากพบเจอเนื้อนวลปั่นป่วนทรวง *บอกจะไปสี่ปีวันที่จาก น้ำตาพี่ไหลพรากมากด้วยหวง ซึมตกในไร้เสียงเพี้ยงคำทวง ว่าแสนห่วงเหลือล้นท้นทวี *พี่ขอฝากดวงใจไปถึงเจ้า ทุกวันเฝ้ามอบให้ไม่ถอยหนี พร่ำสวดมนต์บทขลังด้วยหวังดี ให้กับน้องทุกนาทีที่หลับลง *พลิกกลับดูด้านหลังยังเห็นได้ เขียนว่า"รัก หมดใจ"ไม่ลืมหลง เอานิ้วลูบหมึกจางวางแล้วปลง นวลอนงค์เงียบหายละลายตาม *นับดวงดาวพราวฟ้าถ้าจำได้ จากทิศเหนือจรดใต้ใจคอยถาม เคยนั่งจ้องมองจับกับคนงาม ในทุกยามค่ำคืนชื่นหทัย *จำได้หมดทุกดวงไม่ลวงหลอก มีชื่อบอกดาราน่าหลงไหล แต่ดาวน้องดวงนั้นพลันห่างไกล ทิ้งพี่ไปลาลับมิกลับมา *ฝั่ง"คิมห้นต์"นั้นเหรอเธออยู่ไหน จะมีใจเหมือนกันคอยฝันหา หรืออาจเป็นเรื่องจริงทิ้งสัญญา ลืม"วสันต์"สิ้นท่าน่าคิดตาม.                   เริงอักษร    #ข้างหลังภาพ#กลอนแปด

   

                                                                                                                                       

[เริงอักษร]

. ..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ.. .       (เรื่อง ข้างหลังภาพ ๒) *"คิมหันต์"เอ๋ย "คิมหันต์"ฝันสดใส ต้องจากไกลถิ่นฐานซมซานถาม อนาคตวาดหวังยังสวยงาม ไม่ครั่นคร้ามโพยภัยที่ได้เจอ *ต้องมาเป็นสาวเสิร์ฟเขาเปิบข้าว ผัดหน้าขาวปากแดงใช่แกล้งเผลอ ยกอาหารหวานคาวคราวรับเบอร์ โต๊ะที่เธอดูแลตั้งแต่เย็น *กว่าจะเลิกล่วงมาเวลาดึก ในจิตนึกเหนื่อยหน่ายเนื้อกายเหม็น แลกกับเงินเล็กน้อยพลอยลำเค็ญ แต่ก็เป็นหนทางพลางเลือกเดิน *เห็นเขากินทิ้งขว้างอย่างไร้ค่า ดูเถิดหนาทำไปไม่ขัดเขิน ยังมีคนอดอยากมากเหลือเกิน เขาช่างเพลินจริงเออพลันเหม่อมอง *คนมีตังค์นั่งนอนใช้ไม่เคยผิด ทั้งชีวิตฟุ่มเฟือยเมื่อยซื้อของ อยากจะได้สิ่งใดสมใจปอง ตามครรลองคนรวยด้วยเงินมี *หันมามองตัวเองเซ็งชีวิต ฟ้าลิขิตให้จนทนหมองศรี ต้องกล้ำกลืนฝืนสู้อยู่ทุกที ไม่อาจหนีหลุดพ้นเหลือจนใจ *คิดถึงแต่..พี่ "วสันต์" วันที่จาก เพราะว่าอยากเพิ่มค่าพาสดใส พอเป็นหน้าเป็นตาคราควงไป เดินตามแห่งหนไหนไม่อายคน *ดูช่างเป็นเรื่องแปลกวันแรกพบ เพียงได้สบตาเธอเพ้อสับสน สั่นประหม่าถ้วนทั่วหัว..วกวน มากเสียจนเป็นไข้ตอนไปเรียน *พี่เป็นครูฝึกสอนก่อนจะจบ ทุกวันพบแน่นอนตอนขีดเขียน น้องขยันหมั่นท่องต้องพากเพียร หมายจะเปลี่ยนเป็นพลังที่ตั้งตา *มุ่งใจเน้นเอ็นทรานส์ผ่านสักรอบ เป็นคำตอบมิพลาดปรารถนา พอเรียนจบครบสิ้นปริญญา จะกลับมารับขวัญวันของเรา *แล้วความรักหักย้อน ณ.ตอนไหน จึงทำให้หนุ่ม"วสันต์" นั้นหงอยเหงา ถ้าอยากรู้ดูเพลินเกินคาดเดา เรื่องที่เศร้ารันทดมีบทตอน.           เริงอักษร #ข้างหลังภาพ#กลอนแปด

[เริงอักษร]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ.. .      (เรื่อง ข้างหลังภาพ ๓) *เสียงบีบแตรแต่ไกลในท้องทุ่ง "วสันต์"ยุ่งกับงานด้วยการสอน มอเตอร์ไซค์วิ่งรี่ที่สันดอน หยุดเครื่องผ่อนจอดคาหน้าโรงเรียน *ตะโกนเรียกครู"วสันต์"ลั่นอึงมี่ อ้อ..บุรุษไปรษณีย์ขี่บังเหียน เป็นหนุ่มน้อยตาคมตัดผมเกรียน มีจดหมายลงทะเบียนเขียนถึงคุณ *รับมาอ่านทันใดใจสะดุด ตรงที่สุดท้ายคำทำหัวหมุน เพราะว่าแม่อุปถัมป์คอยค้ำจุน เป็นไข้วุ่นยิ่งนักหนักอาการ *ให้กลับบ้านโดยด่วนทวนคำบอก จิตกระฉอกร้อนรนบนข่าวสาร รีบจัดเก็บเสื้อผ้ามิช้านาน เพื่อกลับบ้านเร็วไวใจไม่ดี *มิได้แจ้งกับใครในวันกลับ เหมือนว่าลับลี้กายหายหลบหนี เมื่อ"คิมหันต์"ย้อนมาหาอีกที จึงไม่มีแม้เงาเศร้าอุรา *เรื่องจะเป็นอย่างไรในตอนต่อ ใครที่รอ ใครที่รัก เป็นนักหนา ข้างหลังภาพนั้นไซร้ได้พรรณนา เขียนไว้ว่าอย่างไรให้ท่านชม.          เริงอักษร #ข้างหลังภาพ#กลอนแปด

[เริงอักษร]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ.. .      (เรื่อง ข้างหลังภาพ ๔) *"วสันต์"นั้นเรียนครูรู้คุณค่า ปรารถนายิ่งใหญ่ใจสุขสม สอนคนเพิ่มเติมสติมิพลาดปม ตกเป็นทาสคารมคงสมปอง *อย่าขายชาติศาสนามหากษัตริย์ ภัยพิบัติหลากล้วนป่วนสมอง ให้กลับตัวคืนมาน่าควรมอง ตามครรลองศีลธรรมย้ำแจกแจง *ครูชายแดนแสนล้าน่าสงสาร ห่างสถานถิ่นเกิดพริ้งเพริศแสง อยากให้เด็กคิดได้ไร้เคลือบแคลง เฝ้าสอนแข่งลูกปืนแม้ตื่นกลัว *พบรักสาวเอวกลึงซึ้งทรวงมาก แต่ต้องพรากลับลาพาปวดหัว ยากครอบครองตรองดูก็รู้ตัว ขืนทำมั่วเสียท่าไม่น่าดี *ทุกคืนวันฝันไปได้เคียงคู่ ร่วมกินอยู่สุขใจไร้หมองศรี แม่ดวงดอกบุหงามารตี แค่สี่ปีรอได้ในเวลา *เจ้าหายเกินสี่ปีนี่สิแปลก ใจแทบแหลกสิ้นสลายกายโหยหา แม้จดหมายสักฉบับกลับลืมรา รู้ไหมว่าใครรอท้อคนงาม *อยู่ในเขตชายแดนแสนลำบาก ปลายฟ้าฟากห่างไกลในสยาม ไร้คลื่นโชว์โทรศัพท์รับติดตาม รัฐบาลสั่งห้ามยามมีภัย *ขอสมัครเป็นครูอยู่ตรงนี้ หวังจะรอคนดีที่หลงไหล มองตะวันผันจรแสนอ่อนใจ โอ้.."คิมหันต์" อยู่ไหนไยลืมเรา *ไปติดเฟื่องเมืองหลวงควงชายหนุ่ม หรือจึงทิ้งพี่กลุ้มคลุมด้วยเหงา อีกเมื่อไหร่เล่าน้องมองหาเงา ได้แต่เศร้าโศกตรมขมฤดี *เพราะอะไร "คิมหันต์" นั้นไม่กลับ ฝ่าย"วสันต์" นั่งนับกับวันที่ ผ่านไปเรื่อยนานเนิ่นเกินสี่ปี ตอนหน้านี้ขอเฉลยเผยเป็นกลอน.          เริงอักษร #ข้างหลังภาพ#กลอนแปด

[เริงอักษร]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ.. .      (เรื่อง ข้างหลังภาพ ๕) *นั่งรถทัวร์กลับบ้านสุดทานทน คิดถึงพี่เหลือล้นจนภาพหลอน ยามจะกินหรือนั่งกระทั่งนอน "คิมหันต์"เฝ้าทอดถอนร้อนหทัย *ติดต่อเรียนเสร็จสรรพจึงกลับมา เพื่อพบยอดชีวาหน้าสดใส ยิ้มเบิกบานซ่านซึ้งถึงคนไกล คิดแล้วแสนดีใจได้พบเธอ *พอมาถึงรับรู้ดูแล้วเศร้า "วสันต์"เขาหายไปไยพลั้งเผลอ ไม่บอกเล่าความเอ่ยเลยมิเจอ รอจนเก้อหลายวันพลันโศกครวญ *ได้พบกับเพื่อนเก่าเขาชื่อว่า "สรวงสุดา"ซี้กันในวันหวน ก่อนจะกลับเฝ้าเพียรเขียนทบทวน ฝากที่อยู่ครบถ้วนล้วนบอกทาง *หากวันใดพี่"วสันต์"นั้นคืนมา ช่วยบอกเขาเถิดว่าอย่าหม่นหมาง ส่งจดหมายถึงนิดจิตมิจาง หรือแรมร้างลืมแล้งช่วยแจ้งมา *ถึงคราวเคราะห์เหมาะเหม็งคงเจ๊งแน่ "สรวงสุดา"ที่แท้แย่หนักหนา ก็แอบรักครู"วสันต์"หวั่นอุรา กลัวเสียท่า"คิมหันต์"พลันเก็บงำ *เหมือนสวรรค์นั้นแสร้งมาแกล้งเล่น หลอกฆ่าเข่นชิงหักรักถลำ ให้มืดมิดหมองหม่นจนระกำ "คิมหันต์"ช้ำแทบบ้าล้าใจกาย *ไร้ข่าวคราวพี่"วสันต์"จิตสั่นไหว ทำอย่างไรดีหนอท้อเหลือหลาย ได้แต่ตั้งใจเรียนเพียรมากมาย ผลสุดท้ายก็จบครบเสียที *เข้าทำงานหาเงินเผชิญโชค อยู่ในโลกหรูหราน่าสุขี หวังเก็บเงินเก็บทองสักสองปี จะคืนกลับคอนบุรีที่เกิดกาย *ด้าน"วสันต์"ก็รอมิท้อถอย ได้แต่น้อยใจอยู่ไม่รู้หาย ขอรักไปจนสิ้นชีวินวาย ใจสลายหรือไม่ใครช่วยดาม.               เริงอักษร    #ข้างหลังภาพ#กลอนแปด

[เริงอักษร]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ.. .   (เรื่อง ข้างหลังภาพ ๗) *พอ"วสันต์"กลับถึงซึ่งโรงเรียน "สรวงสุดา"แวะเวียนหวังเปลี่ยนฝืน มิได้บอก"คิมหันต์"นั้นกลับคืน แม้จะขื่นข่มคำเพื่อนน้ำมิตร *มาดูแล"วสันต์"ด้วยฝันหวาน หมายผสานรอยช้ำซ้ำดวงจิต ทุกเช้าเย็นเห็นหน้าพาครวญคิด อยากจะใช้ชีวิตสิทธิ์ของรัก *มาวันนี้เช่นกันกับวันก่อน แดดรอนรอนมิเห็นลำเค็ญหนัก อเน็จอนาถพลาดเอ่ยอย่างเคยทัก คิดถึงนักอยู่ไหนไยมิมา *ตามไปบ้านพักครูอยากรู้ข่าว เสียงดังกราวข้างในใกล้แผ่นฝา เปิดประตูรู้เช่นเห็นกับตา "วสันต์"ครางไขว่คว้าท่าร้อนรน *ไข้ขึ้นสูงมุ่งละเมอเพ้อแต่ว่า "คิมหันต์"จ๋าอยู่ไหนใจสับสน หมดรักแล้วหรือนี่พี่ทุกข์ทน ตะกายกอดผิดคนไว้บนทรวง *"สรวงสุดา"ตกใจไม่อาจหนี ปล่อยนาทีสุขสันต์พลันมิหวง จนถึงไหนต่อไหนไร้กลลวง เพราะแสนห่วงแสนรักเกินหักลง *จึงตกเป็นของ"วสันต์"สวรรค์เอ๋ย ปล่อยล่วงเลยบทจบครบลุ่มหลง ก็เพราะรักสมัครจิตเกินคิดปลง อยากให้คงคืนยั้งกระทั่งเช้า *พอตื่นนอนล้างหน้าน้ำตาไหล เพราะความใคร่หรือนี่ที่แย่งเขา ถือโอกาสพลาดไยไปยื้อเอา แฟนเพื่อนเราแท้แท้แย่จริงจริง *เอื้อมเปิดไฟห้องนอนสะท้อนจิต ไม่เคยคิดจะยั่วมั่วสุงสิง ขาแทบอ่อนว่อนคว้าหาที่พิง มองชั้นหิ้งข้างฝาฝ้าเพดาน *มีแต่รูป"คิมหันต์"นั้นติดไว้ ทั่วแผ่นไม้เตียงตู้ดูเหมือนม่าน แทบไม่มีที่ว่างอย่างชำนาญ เศร้าสะท้านทรวงในร้องไห้โฮ *"วสันต์"ตกใจตื่นยังยืนหลง หัวมึนงงเดินเป๋สะเหลสะโหล นึกไปว่า"คิมหันต์"พลันเซโซ จึงวิ่งโผเข้ากอดยอดกานดา *พอจับหันแลเห็นเป็นตะลึง นึกไม่ถึงนิ่งงันขวัญผวา เธอนั้นคือสาวดวง"สรวงสุดา" ในตอนหน้าแก้ต่างกันอย่างไร.                เริงอักษร #ข้างหลังภาพ #กลอนแปด

[เริงอักษร]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ.. .       (เรื่อง ข้างหลังภาพ ๖) *"วสันต์"กลับถึงบ้านสะท้านทรวง เพราะความห่วงแม่ตนบนคำถาม ช่างโชคร้ายวาสนาชะตาทราม โลกงดงามพลันดับยากรับทัน *น้ำตาพร่าหน้าห้องของตึกหรู ไอซียูเขียนไว้ไม่นึกฝัน แม่เจ็บหนักรักษามานานวัน ดวงจิตนั้นวุ่นวายมิคลายเลย *คุณหมอเดินมาบอกตอกความช้ำ ฟังทุกคำท่านอ้างพลางเฉลย "หมดโอกาสแล้วครับ"กับคำเปรย แย่เกินเอ่ย"ขอโทษโปรดทำใจ" *วิ่งตะกายเข้าห้องจ้องดูแม่ เห็นเพียงแค่ดวงหน้าน้ำตาไหล ลูกมาถึงแต่ว่าช้าเกินไป ร้องร่ำไห้ข้างศพกลบเสียงครวญ *ขอทดแทนเกื้อหนุนพระคุณแม่ ด้วยรักแท้ตอบกลับรับคืนหวน เข้าบวชพระส่งบุญการุณย์ทวน เป็นสิ่งล้วนเลิศแท้แก่มารดา *ครบสามเดือนท่องบวชสวดพระธรรม ปลงความช้ำเบาบางพลางโหยหา คิดถึงเจ้า"คิมหันต์"ขวัญชีวา ยามนิทรายิ่งเศร้าเหงาฤดี *แล้วจะเหลืออะไรไยพลาดผิด พรหมลิขิตหรือกรรมซ้ำหรือนี่ กระหน่ำหนักหักคาไร้ปรานี ในชาตินี้หมดสุข..ทุกข์ระทม *ขออุทิศชีพชนม์ทนลำบาก อำลาจากเมืองหลวงทรวงขื่นขม อาศัยร้างกลางป่าท้าสายลม ให้ผู้คนชื่นชมอุดมการณ์ *เป็นคุณครูบ้านนอกข้างคอกนา ตราบจนฟ้าสิ้นลับดับสังขาร เอาความรู้จ่ายแจกแลกเป็นทาน อยู่ที่ปลายด้ามขวานสานสืบไป *เพื่อมารอน้องนั้นอย่างมั่นหมาย สิ่งสุดท้ายที่เหลือเชื่อบ้างไหม หากพานพบสบตาเวลาใด จะวอนขอดวงใจให้แต่งงาน *ได้แต่รอ รอ..รอ รอ..มิสิ้น บนผืนดินแทรกซ้อนร้อนสังหาร มากเหล่าร้ายเกินร้อยคอยคืบคลาน มารุกรานชาติไทยไม่เว้นวัน *อยู่ที่ไหนเล่าหนอพี่รออยู่ ทุกฤดูผ่านพ้นปนโศกศัลย์ หรือว่าพบชายใหม่ใจลืมกัน ได้แต่ฝันจืดจางกลางดงปืน.           เริงอักษร ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต #ข้างหลังภาพ #กลอนแปด

[เริงอักษร]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ.. .       (เรื่อง ข้างหลังภาพ ๘) . *เกิดเป็นชายองอาจเมื่อพลาดพลั้ง จะหันหลังลืมลงคงมิได้ ต้องยอมรับความจริงสิ่งเป็นไป แม้หัวใจปวดร้าวยามก้าวเดิน . *ผมนั้นทำอะไรลงไปนี่ ขอโทษที"สรวงสุดา"น่าขวยเขิน สิ่งที่ผ่านยากอภัยได้ล่วงเกิน ด่าก็เชิญผมพร้อมยินยอมรับ . *"สรวงสุดา"ร่ำไห้ด้วยใจแป้ว โถ.."วสันต์"ดั่งแก้วที่แววจับ ช่างประเสริฐคุณค่าน่าคำนับ ฟังแล้วหลับตาคิดผิดที่เรา . *พี่ไม่ผิดหรอกนะจะบอกให้ ความจริงน้องหลงไปเพราะใจเหงา รักพี่นั้นเกินทานมานานเนาว์ ทุกวันเฝ้าหมายปองมองข้างเดียว . *โปรดอย่าพูดอีกเลยเฉยมิได้ พี่จะไถ่โทษทัณฑ์อันขุ่นเขียว ยอมรับเลี้ยงดูแลเป็นแน่เทียว เอื้อมมือซ้ายปาดเกี่ยวเสี้ยวน้ำตา . *อีกสามวันจากนี้พี่จะส่ง ผู้ใหญ่ไปขออนงค์จงรอท่า เมื่อผิดแล้วรับผิดปิดตำรา (คิมหันต์จ๋าขอโทษโปรดอภัย) . *"สรวงสุดา"ได้ฟังคั่งในจิต คนที่ผิดคือเรา..เขาที่ไหน แย่งเพื่อนรักดีหรือหากดื้อไป บอกคิมหันต์อย่างไรในชาตินี้ . *ตัดสินใจแอบหลบไม่พบหน้า เขียนจดหมายอำลาพากายหนี บอกไปถึง"คิมหันต์"ฉันไม่ดี ขอโทษทีทุกเรื่องอย่าเคืองกัน . *"คิมหันต์"อ่านจบแล้วสิ้นแววโกรธ ยอมยกโทษเพื่อนแท้แม้โศกศัลย์ "สรวงสุดา"เผยความตามรำพัน บอกให้รู้อย่างนั้นพลันซึ้งใจ . *ส่งจดหมายด่วนจี๋.."พี่วสันต์" อีกสามวันลอยกระทงอย่าหลงไหล มารับน้องเนื้อนวลหวนกลับไป เตรียมตัวไว้คราวพบประสบเธอ . *ส่วน"วสันต์"ร้บข่าวร้อนผ่าวร่าง ฝันที่ค้างยากยิ่งเป็นจริงเหรอ แล้วจะบอกอย่างไรในวันเจอ ว่าพี่เผลอพลาดผิดคิดแล้วปลง . *ในเรื่องจบพบรักถักความหวาน หรือภัยพาลขื่นขมอารมณ์หลง เชิญติดตามอ่านต่อจะย่อลง ให้จบตรงตอนหน้าอย่าลืมกัน. .          เริงอักษร ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต #ข้างหลังภาพ #กลอนแปด

[เริงอักษร]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ.. .      (ข้างหลังภาพ อวสาน) *รักคงจบลบเลือนไม่เหมือนคิด เกมชีวิตหม่นหมองต้องโศกศัลย์ หยิบปากกาเขียนคำเพ้อรำพัน ลงหลังภาพ"คิมหันต์"ก่อนวันเจอ *พร้อมจดหมายหนึ่งฉบับวางทับไว้ วันพรุ่งนี้มอบให้ไม่พลั้งเผลอ สารภาพหมดใจให้กับเธอ ครวญละเมอซึมเซาเศร้าอุรา *รักของพี่พลีจิตคิดถึงนั้น แด่"คิมหันต์"คนดีที่ห่วงหา แต่ชาตินี้มีกรรมขออำลา วาสนาพี่หมดอดเคียงครอง *เช้าวันลอยกระทงบรรจงแต่ง หยิบเอาแป้งถูทาหน้าไม่หมอง ใส่ชุดใหม่สะอาดสรรพลันน่ามอง จะได้พบกับน้องจ้องรอคอย *ยืนอยู่ที่ท่ารถเฝ้าจดจ่อ ถึงจะท้อยิ่งนักรักเหงาหงอย คิดไปเรื่อยเฉื่อยช้าพาใจลอย คนเป็นร้อยแน่นอัดยัดทะนาน *เสียงประทัดปึงปังดังข้างข้าง เห็น"คิมหันต์"เยื้องย่างช่างสวยหวาน ยิ้มมองมาแต่ไกลใจเบิกบาน กายสะท้านอ่อนแรงตะแคงลง *เอื้อมมือตบอกเสื้อไยเหงื่อไหล ตรงหัวใจข้างซ้ายกายบอกบ่ง มีสีแดงเปียกชื้นยืนงวยงง ล้มฟุบตรงฟุตบาทขาดแรงทาน *ในมือยังกำมั่นสั่นระริก รูปผมหยิก"คิมหันต์"ชวนฝันหวาน พร้อมจดหมายหนึ่งฉบับจับอยู่นาน สายตาพร่ามัวม่านพาลมืดมน *ลมหายใจอ่อนลงคงต้องดับ เพราะโดนภัยลี้ลับชวนสับสน ชุลมุนวุ่นวายมากมายคน "วสันต์"หล่นพังพาบเลือดอาบกาย *"คิมหันต์"เห็นวิ่งรี่กุลีกุจอ อย่าจากกัน..นะขอ รอหมั้นหมาย น้ำตารินไหลหล่นจนเรียงราย กอดฟูมฟายซบแนบแทบขาดใจ *คลี่จดหมายออกอ่านพาลสะอื้น แสนขมขื่นดวงจิตผิดไฉน คนที่รักพลัดพรากจากกันไป สวรรค์โกรธอะไรไร้ยินดี *พลิกหลังรูปขึ้นดูพลันรู้ว่า อักษรหน้าที่เขียนไม่เปลี่ยนสี ด้วยสามคำคล้ำเลือดเผือดวจี บอก"รักนี้ กลางจิต นิจนิรันดร์" **เรื่องมาครบจบลงคงดูเศร้า เชื่อไหมเล่าคนเขียนเพียรเสกสรร นั่งสะท้อนอารมณ์ขมจาบัลย์ ข้ามคืนวันเชียวหนอขอโทษที.         ..จบบริบูรณ์..          เริงอักษร   ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต    #ข้างหลังภาพ#กลอนแปด