ต่อไป →

[สิมิลัน]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..          (คนข้างบ้าน ตอน ๑) *เสียงกริ่งดังทุกเช้าราวตีห้า ต้องผวาตื่นนอนก่อนรุ่งสาง ใครกันนะมากดสบถพลาง อารมณ์ค้างหงุดหงิดคิดแล้วงง *ช่างหมายมั่นดีแท้แย่เหลือที่ มาแกล้งกันอย่างนี้ชี้ด่าส่ง กดทุกวันเชียวหนอท้อเกินปลง จะยังคงกดถี่สักกี่วัน *ลุกอาบน้ำล้างหน้าช่างบ้าฉิบ ตาปริบปริบงัวเงียเพลียจริงฉัน รีบจัดแจงแต่งตัวกลัวมิทัน ไปทำงานสายนั้นมันไม่ดี *กินข้าวเช้ารีบเร่งเขย่งโขยก เจ้าส้นสูงไหวโขกโยกคลอนหนี ไยมาหักเสียเล่าเอาละซี ทำอย่างไรหรือนี่มีคู่เดียว *เหลือบมองเห็นผ้าใบในชั้นเก็บ ลายตะเข็บชมพูเชือกคู่เขียว ต้องอาศัยเจ้าแล้วมิแคล้วเชียว เดินดุ่มเดี่ยวจากบ้านผ่านชายคา *เหลียวมองดูริมรั้วชั่วชำเลือง เห็นกุหลาบแดงเหลืองเยื้องคูหา กลิ่นหอมหวนชวนดมลอยลมมา นึกอิจฉาบ้านใกล้ใครปลูกชำ *ช่างน่ารักเสียจริงยิ่งอยากรู้ คนที่ย้ายมาอยู่ดูน่าขำ ทุกวันนั้นหูแขวนแว่นตาดำ มีเงื่อนงำแอบแฝงแสร้งหลบตัว *คิดไปเรื่อยเฉื่อยแฉะตาแป๊ะงก นึกตลกในใจวุ่นในหัว เป็นคนดีหรือไม่ให้หวาดกลัว มีแค่รั้วขวางกั้นหวั่นหทัย *เปิดประตูมองซ้ายย้ายไปขวา สายแล้ว..ว้า ตัวเราเอาไฉน รีบก้าวเหินเดินลิ่วพลิ้วอย่างไว ป้ายรถเมล์ช่างไกลใจไม่ดี *เป็นสาวน้อยจากบ้านหางานทำ ในเมืองฟ้าเลิศล้ำย่ำแสงสี ชื่อว่า"ดาว" สดใสไร้ราคี หวังจะมีเงินตรากล้าฝ่าฟัน *เรื่องจะเป็นอย่างไรในตอนหน้า แม่สาวซ่าแสนซนคนขยัน ระหกระเหินแกร่งกล้าท้าประจัน เพื่อสู้ฝันดังหวังที่ตั้งใจ.             สิมิลัน ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต #กลอนแปด #นิทานคำกลอนเก้าตอนจบ #คนข้างบ้าน

[สิมิลัน]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ.. .        (คนข้างบ้าน ตอน ๒) *ขึ้นรถเมล์เที่ยวแรกแทรกตัวส่าย เพื่อหาที่เหมาะหมายกายพลิ้วไหว พะรุงพะรังหิ้วของต้องห่วงไย งานที่ห่อเอาไว้ไม่บี้แบน *แหม๋..โชคดีเสียจริงชิงเก้าอี้ แทนชายที่ลุกขึ้นชื่นสุขแสน กระแทกก้นทันใดได้นั่งแทน เฮ้ย..ไอ้แว่นนี่หว่าจะบ้าตาย                                   *เอ๊ะ..ไปทำอะไรที่ไหนหว่า กลับตอนฟ้าใกล้สว่างจางแดดสาย ช่างมันเหอะพลาดผิดคิดมากมาย นั่งสบายตัวก่อนถอนหายใจ *เฝ้ามุ่งมั่นทำงานสานความฝัน ต้องอยู่เย็นทุกวันมันเหนื่อยไหม มีแต่งาน งาน..งาน บานตะไท ยังมิรู้เมื่อไหร่จะได้ดี *คิดถึงบ้านเหลือแสนคับแค้นจิต โอ้..ชีวิตระกำช้ำเหลือที่ ฝันยังลอยห่างไกลไม่รอรี ทำแต่งานผมชี้ตะบี้ตะบัน *พอเลิกงานสองทุ่มกลุ้มใจแท้ ต้องยืนแช่เปียกฝนบ่นสวรรค์ ตกลงมามากมายคล้ายแกล้งกัน ตายแน่ฉันในจมูกขี้มูกฟอด *ขึ้นรถเมล์สายเก่าที่เราคุ้น ตอนวิ่งลุ้นหวั่นใจกลัวไม่รอด เสียงบีบแตรสุดสังข์ดังป๊อดป๊อด พุ่งมาจอดตรงป้ายจึงหายกลัว *เดินเข้าซอยทันใดไฟทางเปิด แล่นเตลิดเพราะแฝงแสงสลัว ถึงประตูหน้าบ้านสะท้านตัว ไขกุญแจริมรั้วระรัวมือ *แล้วนี่ดอกกุหลาบอาบสีสวย มาห้อยย้วยอย่างไรใครส่งหรือ มีอักษรเขียนไว้ไยยึกยือ เอื้อมไปยื้อมาอ่านอยู่นานครัน *แฮปปี้เบิร์ดเดย์ครับกับท่อนบน ยืนเปียกฝนอ่านไปให้นึกขัน ตรงบรรทัดที่สองมองเห็นพลัน ว่าสุขสันต์วันเกิดจึงเปิดดู *พลิกซ้ายขวาหน้าหลังอย่างชั่งใจ ส่งจากใครกันหนอช่อสวยหรู กุหลาบแดงแซมเหลืองเฟื่องดอกฟู ยังไม่รู้ใครส่ง..งงเหลือเกิน *ท่านผู้อ่านเดาดูรู้บ้างไหม ว่าของใครส่งมาพานางเขิน หากอยากรู้ไม่เดา เอ้า..ก็เชิญ อ่านให้เพลินเถิดหนอตอนต่อไป.                  สิมิลัน ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต #นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ

[สิมิลัน]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ.. .       (คนข้างบ้าน ตอน ๓) *เช้าวันศุกร์เหมือนเดิมมิเพิ่มลด มีคนกดกริ่งรัวรั้วสั่นไหว ตีสี่ครึ่งตื่นผวาบ้าหรือไร ช่างจงใจแกล้งกันพลันด่าทอ *เฮ้ย..ใครว่ะชะช้าชะหน่อยแนะ มือแสนคันเจ๊าะแจ๊ะนั่นแหละหนอ ไม่เห็นตัวสักครั้งตั้งใจรอ ไอ้ลูกพ่อแม่เอ๋ยไม่เคยนอน *สงสัยต้องแจ้งความให้ตามจับ เอาไปรับโทษทัณฑ์ไร้วันถอน ขังในคุกอบรมบ่มขั้นตอน ไยมือบอนนักหนาระอาใจ *เดินมารอรถเมล์อย่างเก้กัง ของเยอะจังวันนี้ดีที่ไหน ต้องเบียดเสียดเยียดยัดอัดเข้าไป แถมเป็นไข้อีกด้วยซวยแล้วเรา *อ้าววว..นั่นไงเบาะเปล่าราวหน้าต่าง หมุนตัวคว้างทันใดตรงใกล้เสา เห็นแว๊บแว๊บผู้ชายไร้หนวดเครา จะใครเล่าไอ้แว่นแสนงงงวย *ช่างเหมาะเจาะพอดีทุกทีเอ๋ย อยากจะเอ่ยขอบคุณการุณย์หมวย บอกไม่ทันสักครั้งพลั้งเชิงมวย เหมือนมาช่วยจองที่ทุกวี่วัน *นั่งทำงานเรื่อยไปใจก็คิด ปี๊ดปี้ปิ๊ดปวดหัวกลับตัวหัน สั่งน้ำมูกปู้ดป้าดกระดาษดัน ไม่ให้มันไหลย้อยห้อยเป็นปลิง *สงสัยคงเป็นไข้ในวันนี้ กายร้อนจี๋ผะผ่าวราวผีสิง เริ่มจะสั่นแล้วด้วยซวยเสียจริง คงต้องทิ้งงานก่อนอยากนอนพัก *พอห้าโมงเด้งดึ๋งบึ่งกลับบ้าน หนาวสะท้านสั่นทั่วหัวมึนหนัก ลงรถเมล์เดินลิ่วฉิวยิ่งนัก อีกน้ำมูกก็ทะลักชักอ่อนแรง *ฝนก็ดันมาตกตลกร้าย ไอ้แว่นมากรีดกรายคล้ายเดินแข่ง เอาร่มกางกันฝนจนตะแคง ทำกวัดแกว่งยิ้มหวานผ่านดวงตา *อ้าปากบอกขอบคุณอุ่นใจยิ่ง โชคดีจริงอีกแล้วแก้วบุหงา มีหนุ่มคอยดูแลแน่ละวา สุขอุราเหลือเกินเพลินกระไร *รู้สึกโลกหมุนติ้วหวิวหัวอก กายงันงกสุดทนจนสั่นไหว แสงสว่างดับมูบวูบแสงไฟ หมดสติลงไปในทันที *โถ..น้องดาวหน้าซบสลบไสล เรื่องดำเนินอย่างไรในครานี้ ขอเชิญอ่านกันต่อรอ..บทดี ตอนที่สี่สนุกแน่เธอแพ้รัก.            สิมิลัน ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต          #คนข้างบ้าน

[สิมิลัน]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ.. .       (คนข้างบ้าน ตอน ๔) *ตกใจตื่นฟื้นตัวตามัวพร่า ร้อนใบหน้าผะผ่าวหนาวตัวหนัก เหลือบตาแลซ้ายขวาพาชะงัก ใครยึกยักนอนคู้อยู่ข้างเตียง *แล้วที่นี่ที่ไหนใจเต้นตุ๊บ ชะเง้องุบแปลกจริงกลิ้งตัวเฉียง ห้องผู้ป่วยนี่นะตามองเมียง แขนที่เอียงปักเต็มเข็มน้ำเกลือ *เสียงประตูลั่นเอี๊ยดเบียดบานเปิด คนเดินเชิดหน้ามาน่ากลัวเหลือ พยาบาลสองคนบ่นเสียงเครือ ไข้ติดเชื้อค่ะหมอส่ออาการ *เห็นหูฟังกระแซะแตะหน้าอก แล้วก็ยกชาร์ทมองจ้องประสาน ปลอดภัยแล้วนะครับกับภัยพาน ไข้หวัดใหญ่เล่นงานเสียอานเลย *มีติดเชื้อที่จมูกน้ำมูกไหล อย่าตกใจเลยหนอหมอเขาเผย สามีคุณอุ้มมาน่าชมเชย ดีเหลือเอ่ยสุดหล่อพ่อแว่นดำ *ตกสะดุ้งพุงย่นปนสยอง เหลือบตามองข้างตัวหัวถลำ เห็นไอ้แว่นนึกโกรธโทษที่ทำ แอบมาล้ำล่วงเกินคงเพลินทรวง *โดนตรงไหนบ้างหนอขอตรวจหน่อย เอามือน้อยคลำวูบลูบของหวง ตวัดซ้ายป่ายขวาไขว่คว้าควง ตะกายล้วงหมดสิ้นไร้ยินดี *อุ๊ย..เสื้อผ้าเคยใส่หายไปหมด โล่งจรดปลายเท้าเอาละซี่ มันแอบถอดตอนไหนใครบอกที โอ้..คราวนี้เสียท่าน่าอับอาย *หมอเดินออกนอกห้องจึงร้องลั่น วิ่งถลันอย่างไวน่าใจหาย กระโดดถีบไอ้แว่นแค้นกระจาย ยืนฟูมฟายชี้หน้าพร้อมด่าปน *ไอ้แว่นลุกจากพื้นยืนอ้อแอ้ นิ้วใครหนอสั้นแท้แลสับสน ประทับลงตรงหน้าบ้าเหลือทน นี่มันส้นเท้าใครไยถีบเรา *ยกมือป้องร้องขอพอทีเถอะ อย่าเลอะเทอะเลยไกลใจโง่เขลา เป็นอะไรหรือนี่ที่ถีบเอา ทำหน้าเง้าเคืองแค้นแน่นในตา *แกอวดดีเกินไปนะไอ้แว่น ไม่ใช่เมียหรือแฟนแล่นอาสา เสือกถอดออกตอนไหนให้บอกมา เปลื้องเสื้อผ้าเสียหมดเหลืออดจริง *อย่าเพิ่งยั๊วะนะครับรับฟังก่อน ตัวคุณร้อนเป็นไอดั่งไฟผิง ล้มสลบหลับไหลมิไหวติง ครางหงุงหงิงพร่ำเพ้อละเมอไป *ผมอุ้มมาหาหมอรอผลอยู่ หลอกจ้วงจู่ลามล้วงลวงตอนไหน พยาบาลเฝ้าหวอดเขาถอดไง สบายใจเถิดหนอทุกข้อความ *รอจนหลับตรงนี้ตอนตีหนึ่ง พอตื่นมาก็ตะลึงกึ่งวาบหวาม โดนบาทาอันน้อยสอยอย่างงาม เผยไปตามเรื่องจริงทุกสิ่งอัน *ดาวยืนฟังชั่งจิตพอคิดออก จึงรีบบอกโทษทีมีเสียงขัน ตอนต่อไปจะเป็นเช่นไรกัน หอมหรือมันหวานชื่นคืนฝนเท.          สิมิลัน ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต         #คนข้างบ้าน

.
.

[สิมิลัน]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ.. .       (คนข้างบ้าน ตอน ๕) *น้ำเกลือหมดกดไปจวนใกล้เที่ยง ไอ้แว่นนั่งข้างเตียงเมียงตาเหล่ ชำเลืองแลคนไข้ใจเกเร ทำปากเบ้บุ้ยใบ้ใช้บอกความ *ดาวตอบรับกลับบ้านกันดีกว่า อย่าชักช้าเลยหนอแต่ขอถาม คุณชื่อเรียงเสียงไรใจงดงาม เผยมาตามเป็นจริงนิ่งอยู่ไย *ผมชื่อว่า "ตะวัน" พลันขยับ อยู่ข้างบ้านนะครับรับเสียงใส เมื่อวานนี้เจอฝนบนฟ้าไง กางร่มให้กันลมก่อนล้มลง *จึงพามาหาหมอเพื่อขอตรวจ หยอดน้ำเกลือสองขวดดวดจนหลง ละเมอว่าผมปล้ำทำให้งง ด่าทอส่งแหลกลิ้นสิ้นความดี *ฝากรอยเท้าเอาไว้บนใบหน้า จนแว่นตาแทบแตกแหกกรอบหนี เห็นดาวเต็มท้องฟ้าห้านาที ทุกคำที่บอกไปไม่หลอกลวง *ต้องขอโทษสักคราน่าใจหาย มิเคยถูกมือชายเพราะอายหวง เฝ้าถือเนื้อถือตัวกลัวถึงทรวง สิ่งที่ล่วงเกินไปอภัยเถอะนะ *เอาอย่างนี้แล้วกันฉันไถ่โทษ ขอเลี้ยงข้าวแก้โกรธโปรดเถิดจ้ะ เดี๋ยวเข้าครัวชดใช้ได้มั้ยคะ เย็นนี้ล่ะดีหรือเปล่าเค้าทำเอง *อยากจะกินอะไรทำให้หมด มีของสดเกินนับรับรองเจ๋ง สุดๆเลยวันนี้ไม่มีเซ็ง จะบรรเลงร้อยรสหยดฝีมือ *จ่ายค่าหมอเสร็จสรรพจึงกลับบ้าน นั่งแท็กซี่หน้าบานผ่านลมหวือ แฉลบซ้ายป่ายขวาจนตาปรือ พอหูอื้อก็ถึงครึ่งชั่วโมง *เดินเข้าบ้านน้องดาวขาวทั้งหลัง แม่ร้อยชั่งพาเบี่ยงเลี่ยงห้องโถง พบกับครัวด้านข้างทางเชื่อมโยง มีลูกโป่งสองลูกผูกประตู *ดาวเร่งทำกับข้าวราวกุ๊กใหญ่ เริ่มจากไข่เจียวกรอบขอบเหลืองหรู ตรงกลางนิ่มนูนหนาด้านหน้าฟู เสียงดังฟู่ยามทอดสอดตามอง *ต้มตำลึงหมูสับขยับเขียง ฟังสำเนียงสับถี่มิเป็นสอง คงอร่อยเหลือล้ำท่าทำนอง เห็นเนื้อทองปรุงใส่ไม่หยุดมือ *ตำน้ำพริกอีกถ้วยด้วยลีลา ยืนจังก้ายกสากลากมาถือ กระทุ้งโขลกโป๊กเป็กเขกยึกยือ เหมือนฝึกปรือมานานเรื่องการกิน *จะอร่อยแค่ไหนในตอนหน้า หรือจะอ้าไม่หุบตะครุบหิน เผ็ดสะเด่าเคล้าซ่าน้ำตาริน โฉมยุพินเนื้อเย็นเป็นแม่ครัว.           สิมิลัน ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต #คนข้างบ้าน

[สิมิลัน]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..
.        (คนข้างบ้าน ตอน ๖)

*ชักหลงรักเสียแล้วแม่แก้วเกร็ด
เหมือน..จเด็ดเกงโก้คอยโงหัว
หวังพิชิตกุสุมากล้าแฝงตัว
คืนสลัวแอบพบตะปบนาง

*ตะวันเอ๋ยตะวันพลันหน้ามืด
ซดแกงจืดบอกอร่อยรอยยิ้มพร่าง
ทั้งที่เค็มเต็มขั้นหวั่นวายวาง
เกือบตาค้างติดคอก็ทนเอา

*กินไข่เจียวเสียวฟันดันมีเปลือก
ไร้ทางเลือกกล้อมแกล้มแย้มชมเขา
เคี้ยวกร้วมๆกล้ำกลืนฝืนไม่เบา
เดี๋ยวสาวเจ้างอนง้ำต้องทำใจ

*ตักน้ำพริกปลายจวักราดผักแกล้ม
ฝีมือแชมป์หวังวาดอาจสดใส
รสชาติคงบรรเจิดเลิศวิไล
ส่งเข้าปากทันใดไม่ชักช้า

**เอาละเหวยจี๊ดจ๊าดป๊าดติโธ่
ไม่ได้..โม้เกินไปอะไรหวา
ทั้งเปรี้ยวเผ็ดเข็ดฟันขึ้นทันตา
ยังเงยหน้ายิ้มให้กระไอแอม

*ขอเติมข้าวหน่อยครับขยับช้อน
พริกมันร้อนเผ็ดจังแต่ยังแจ่ม
ป้ายน้ำตาข้างตัวหัวเราะแซม
บอกแอร่มเสียจริงกว่าหญิงใด

*"ดาว" ปิดปากคิกคักยักคิ้วส่ง
บอกตามตรงเถิดนะจะแก้ไข
มิเคยทำอาหารทานกับใคร
อยากลองใจ "ตะวัน" พลันลงมือ

*อุตส่าห์กินทุกอย่างอ้างอร่อย
น้อยน้อยหน่อยนะคะจะดีหรือ
ทำเป็นเสียเมื่อไหร่ไร้ฝึกปรือ
ทุกวันซื้อปากซอยทุกบ่อยไป

*โธ่..โถ่โถน้องดาว..อ้าวแกล้งฉัน
ตามมิทันเช็ดหน้าน้ำตาไหล
อยากทำโทษสิบหนจนพอใจ
ยอมรับไหมคนดีมีทัณฑ์บน

*ต้องไปทานข้าวเย็นเป็นการเหมา
ทุกค่ำคืนวันเสาร์ใต้เงาสน
สวนกุหลาบแวดล้อมหอมน่ายล
เราสองคนก็พอขอสามวัน

*เอ๊ะ..ที่ไหนหรือคะแหม๋..น่าสน
ดาวแสนซนแอบยิ้มอิ่มสุขสันต์
โปรดช่วยลงโทษต่อก็แล้วกัน
สักสิบวันดีกว่าถ้าพี่ยอม

*สวมเสื้อผ้าเว้าแหว่งแต่งแบบไหน
ต้องทาแป้งสดใสใส่น้ำหอม
หรือให้หรูดูสะพรั่งดั่งเจ้าจอม
ที่รายล้อมฮ่องเต้เสน่ห์พราว

*"ไม่ต้องถึงขนาดนั้น"พลันหัวร่อ
ตะวัน..จ้อบอกคำขำปนหาว
สบายสบายเถิดหนอรอน้องดาว
นัดกันราวทุ่มตรงจงรีบมา

*เดินเลี้ยวซ้ายหน้าประตูดูทางไว้
ตรงเข้าใปข้างบ้านลานบุปผา
สวนกุหลาบสวยซ่านตระการตา
บ้านพี่เองกานดาว่าอย่างไร

*เสียงฟ้าผ่าดังลั่นพลันไฟดับ
ดาวขยับเข้าหาหน้าหวั่นไหว
เอาสองมือปิดหูรู้ทันใด
ตอนต่อไปสนุกแน่แย่แล้วดาว.

         สิมิลัน

ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต
#คนข้างบ้าน
.

.

[สิมิลัน]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..
.       (คนข้างบ้าน ตอน ๗)

*แสงวูบวาบอาบจ้ามากับฝน
พระพิรุณหลั่งล้นบนฟ้าขาว
สะเก็ดพร่างทั่วหล้าระย้ายาว
หยาดน้ำพราวหล่นแทรกแตกกระจาย

*เปรี้ยงสนั่นหวั่นไหวใจระทึก
ฟ้าผ่าลงข้างตึกสำนึกหาย
ดาว..ร้องวี๊ดดีดตัวกลัวแทบตาย
กระโดดก่ายผลุงผลันเสียงลั่นดัง

*ชั่วพริบตาฟ้าแกล้งแสลงหู
ดาวไปอยู่ซอกอกหมกหน้าฝัง
ตะกายกอดบนตักน่ารักจัง
ตะวันนั่งตัวแข็งตำแหน่งเดิม

*เสียงคำรณคำรามยามฝนรั่ว
ไฟสลัวมืดมิดติดตามเสริม
จึงสวมกอดดาวไว้ใช้ใจเติม
แล้วก็เริ่มปลอบขวัญเป็นขั้นตอน

*กระชับทอดกอดไว้ใช้สองมือ
สอดประคองเด็กดื้อเกินยื้อถอน
กระซิบแผ่วเสียงเครือเจืออาทร
หลับตาก่อนนะดาวสาววิไล

*ฟ้าหลั่งฝนทนหน่อยคอยสักนิด
เป็นเกณฑ์กิจธรรมชาติสะอาดใส
เสียงสั่นบ้างครางบ้างช่างปะไร
ปล่อยมันตกเรื่อยไปในทุ่งทอง

*รินกระหน่ำซ้ำซากหลากเป็นสาย
สะกดกายเอาไว้ไม่มัวหมอง
แสงเรืองรุ้งพุ่งลิ่วเป็นทิวมอง
อย่าหวาดกลัวขัดข้องเลยน้องดาว

*คงมินานนักหรอกพี่บอกให้
ฝนน้ำใสเจือจางที่กลางหาว
ถึงเวลาสิ้นเม็ดสะเก็ดพราว
ละอองขาวคละคลุ้งจรุงนวล

*ฟ้าจะใสสุกสว่างกระจ่างหล้า
พระพิรุณอำลาน่าหอมหวล
ดอกไม้ขานบานสะพรั่งตั้งชูชวน
อบไออวลหอมกลิ่นประทินจาง

*คืนนี้จันทร์ทอแสงตะแคงเสี้ยว
ลอยลดเลี้ยวนวลใยไร้หม่นหมาง
อยากจะอยู่อย่างนี้ฤดีวาง
กอดดาวไว้กึ่งกลางหว่างหทัย

*ราตรีแสนยาวนานจะพาลจาก
หรือมีเรื่องหลายหลากยากแก้ไข
บรรยายกลอนตอนหน้าขอพาไป
ชมว่าเกิดอะไรใต้เงาจันทร์.

สิมิลัน

ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต
#คนข้างบ้าน

[สิมิลัน]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ.. .      (คนข้างบ้าน ตอน ๘) *สายลมพริ้วปลิวไสวกิ่งใบสน กลิ่นกุหลาบลอยวนล้นสุขสันต์ ใต้แสงเทียนวับแวมแง้มใจพลัน เปิดสวรรค์ส่องหล้าตาจ้องตา *อาหารค่ำมื้อแรกแปลกรั้วบ้าน กายสะท้านกลางจิตคิดผวา ไฟรักโถมโหมใส่ไร้เมตตา หลอมอุรารุมเร้ากระเซ้าดาว *อร่อยมากนะคะถ้าจะแพง ทั้งผัดแกงเลิศรสซดแก้หนาว ช่างอุ่นลิ้นกินแล้วแววอิ่มยาว อ้าปากหาวแถมเรอเผลอเสียงดัง *อุ๊ย..ต๊ายแล้วแก้วตาทำหน้าใส อายแก่ใจเหลือเกินเพลินตกถัง ช่างขายหน้ากล้าเรอ เฮ้อ..เขินจัง ตะวันนั่งหัวเราะบอกเพราะดี *ไม่ได้ซื้อจากไหนใครเขาขาย แล้วยืดอกแอ่นกายคล้ายสุขี ลงมือเองนะครับกับข้าวนี้ ร่ายกระบี่บรรเลงเพลงหวานคาว *หูย..เก่งจังนั่งงงดาวสงสัย ผู้ชายไทยน้อยนักจักสืบสาว ฝีมือเยี่ยมเป็นหนึ่งตรึงใจดาว รอยยิ้มพราวชื่นชมสมราคา *มีเรื่องหนึ่งอยากถามเอ่ยตามตรง ดาวยังงงอยู่เลยเผยหน่อยน่า ทุกตอนเช้าพี่ไปแห่งใดมา จองเบาะให้ทุกคราน่ารักเชียว *พี่ตะวันลุกลงตรงป้ายเก่า "ดาว"ทุกเช้าแบกงานพานหน้าเขียว น้องได้นั่งมั่นเหมาะเหลือเบาะเดียว บอกมาเดี๋ยวนี้เลยเผยออกไป *อ๋อ..ทุกเช้าตีห้าข้างท่ารถ ตลาดสดตอนเช้าเขาสั่งไว้ ดอกกุหลาบแดงเหลืองเรืองอุไร ต้องส่งให้ทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ *แหม๋..นึกว่าใจดีจองที่ให้ คนอะไรน่ารักไยหักมุก ยามเห็นเราเดินวิ่งกลิ้งขลักขลุก ก็รีบลุกให้ที่ดีเสียจน *พี่ก็เห็นทุกเช้าเศร้าจริงน้อง เดินหิ้วของพะรุงพะรังยังหอบขน จ้องขึ้นรถเที่ยวแรกแปลกพิกล เฝ้าดูน้องหน้ามนจนชินตา *พี่มีร้านดอกไม้ใกล้ป้ายรถ "Sun Flowers" งามงดหมดปัญหา เห็นน้องเดินทุกวันพลันตรึงตรา เหม่อมองผ่านทุกครามาประจำ *ดาวรู้แล้วไอ้แว่นไร้แผนร้าย เพราะมุ่งหมายแอบรักเลยชักขำ แต่หน้าตาดูดีมีศีลธรรม ฟังถ้อยคำจริงใจไม่หลอกลวง *คงต้องถามอีกเรื่องชำเลืองคิด ดอกกุหลาบที่ติดตะขิดตะขวง รู้ได้ไงวันเกิดเปิดดูดวง แอบไปล้วงจากไหนให้ตอบมา. สิมิลัน ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต #คนข้างบ้าน

[สิมิลัน]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ.. .    (คนข้างบ้าน จบบริบูรณ์) *น้องคงลืมแล้วล่ะ ณ.วันก่อน หากว่าย้อนคิดดูจะรู้ว่า ดาวเคยก้าวเข้าร้านพานพบตา แล้วเรียกหาซื้อกุหลาบกาบกลีบแดง *พร้อมเขียนการ์ดอักษรพรวันเกิด พี่แอบเปิดจึงรู้ดูแสลง "ขอมอบแด่น้องดาวสาวบ้านแลง" เช้าจัดแจงแขวนรั้วให้ตัวเอง *พี่จึงจัดช่อใหม่ใส่แดงเหลือง เป็นช่อเขื่องกว่าเก่าที่เบาเหวง เขียนอวยพรแขวนย้อยห้อยโตงเตง ให้คนเก่งแสนดีที่ต้องตา *เย็นก็แขวนแทนที่มีใจมั่น หวังสักวันพึงจบได้คบหา เพราะสงสารเหลือเกินดาวเดินมา จากบ้านนาโดดเดี่ยวคงเปลี่ยวใจ *พี่ยังเช่าบ้านดูอยู่ข้างข้าง นอนฝันค้างเนิ่นนานพาลหวั่นไหว ทำทุกอย่างเพื่อน้องต้องหทัย ขอทรามวัยอย่าโกรธคิดโทษเลย *ดาวได้ฟังนั่งอึ้งถึงอ้าปาก ไยทำมากอย่างนี้ที่เฉลย ซึ้งสุดห้วงดวงใจในคำเปรย ยังไม่เคยได้รับกับชายใด *ส่งตาหวานมอบไปไร้เคืองขัด อยากกอดรัดตะวันอันสดใส ก็คงเพียงคิดแอบแนบกลางใจ บอกอย่างไรเสียศูนย์กุลสตรี *หลบหน้าเช็ดน้ำตาที่พร่าไหล ตะวันร่นตัวใกล้ไม่ถอยหนี สองมือกอดปลอบช่วยด้วยปรานี รู้สึกดีเหลือล้ำคำบรรยาย *กระซิบบอกข้างหูดูน้ำเน่า เหมือนเรื่องเล่าในหนังทุกครั้งฉาย แต่งงานกับผมนะ"จะบ้าตาย" แต่ไม่วายพยักหน้าบ้าก็ยอม *จากนั้นมาดาวเด่นเล่นในบท เถ้าแก่เนี้ยงามงดซดความหอม รักที่มอบจากตะวันพลันสุกงอม กรุ่นรุมล้อมส่งสุขทุกเช้าเย็น *คนข้างบ้านถึงคราเวลาจบ เรื่องหน้าพบกันใหม่ไม่ยากเข็ญ เพียงติดตามสักหน่อยจะร้อยเป็น กลอนอ่านเล่นสนุกสนุกสุขกายใจ.              สิมิลัน ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต          #คนข้างบ้าน