ต่อไป →

[สิมิลัน]

ฝนน้ำตา นั่งมองเหม่อเพ้อหาริมหน้าต่าง ใจหมุนคว้างลอยเลื่อนเหมือนหนีหาย ร่วงดั่งเม็ดสะเก็ดฝนหม่นใจกาย ซึมสลายแทรกซับกับผิวดิน มีรู้สึกนึกคิดใช่ผิดแผก ยามกระแทกชอกช้ำกระหน่ำหิน สายฝนไล่ใบหน้าพาหยาดริน มิรู้สิ้นจากตาจนพร่าพราย มืดมัวมนหนทางจะอ้างอีก ต้องยอมปลีกหลบห่างอย่างใจหาย ทั้งที่รักตระหนักอยู่ไม่รู้คลาย ช่างน่าอายเหลือเกินเขินถ้อยคำ ฝนยังหนักตักล้นจนปอนเปียก เฝ้าร้องเรียกอยู่เสมอเผลอถลำ อยากชิงชังยั้งจิตไม่คิดจำ ฝนยังซ้ำรินไหลจากนัยน์ตา.             สิมิลัน

.
.