ต่อไป →

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

 

รอ-รอ-รอ ..นั่งริมคลอง ร้องหา ท่าเรือหมาย เห็นคนพาย เข้ามา ทั้งหน้าหลัง ทั้งเรือแจว เรือถ่อ ล่อประดัง นั่งบนฝั่ง มุ่งหมาย มิคลายคลอน ..ความทรงจำ ย้ำเตือน เหมือนหลอนหลอก ดั่งกลับกลอก ย้ำจิต ยากคิดถอน ความสูญเสีย ละเหี่ยพา จิตอาวรณ์ ยากตัดรอน ออกพ้น  จากก้นทรวง ..ยามหนาวฝน ทนเจ็บ เหมือนเล็บจิก หน้านี้หงิก มองฟ้า เวลาล่วง เฝ้านั่งคอย รอยเก่า โดนเขาลวง ทุกข์ทั้งปวง ชอกช้ำ กระหน่ำลง ..ด้วยเวลา นาที ที่นานช้า ปีเดือนล้า มิหยุด สะดุดส่ง ชีพหงอยเหงา เซาติด จะปลิดปลง แต่ยังคง ยืนฝ่า หายล้าเลย ..ฝนเริ่มโปรย โรยใส่ ใจเหน็บหนาว ละอองพราว หกเหิน เกินเอื้อนเอ่ย ความเปลี่ยวเปล่า เหงาจิต มิชิดเชย ยากจะเผย บอกย้ำ เป็นคำกลอน ..คงจะเหลือ ลำเดียว เที่ยวสุดท้าย พร้อมแรงกาย วูบวาม ทิ้งความหลอน คิดห่วงหา ฝ่าฝน จนเปียกปอน ต้องรีบจร เดี๋ยวพลาด โอกาสทอง               น้องจ๋า