ต่อไป →

[เสกสรร วรรณศิลป์]

เรื่องสั้นหน้าเดียว ชุดมือเปื้อนชอล์ก ๑๑. สังเวย โดย....เบิก ประชาบาล             .. ครูเด่นตายจากโลกนี้ไปหลายปีแล้ว แต่เขายังไม่ตายไปจากความทรงจำของผม             ภาพ เหตุการณ์และพฤติกรรมต่างๆ ของเขา ยังฉายฉานอยู่ในสมอง และจิตใจของผมไม่มีวันลบเลือน           ...  ครูเด่น ผู้กินอุดมการณ์แทนข้าว ผู้กล้าท้าชนกับอำนาจมืด ครูเด่นผู้อุทิศจิตและวิญญาณของความเป็นครู  เพื่อเด็กบ้านป่าอย่างแท้จริง            เขาไม่ยอมขายสิทธิและเสียง เพียงเงินไม่กี่บาท ที่นักการเมืองเอามาฟาดหัว  ในการเลือกตั้งครั้งแล้วครั้งเล่า เขาเป็นแกนนำชาวบ้านต่อต้านการสร้างเขื่อน ที่จะมีผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม และความเสียหายต่อเรือกสวนไร่นาของราษฎรหลายครัวเรือน            ครูเด่นจึงเป็นเสมือนหอกที่คอยทิ่มแทงพวกนักการเมือง ทั้งระดับท้องถิ่นและระดับประเทศ แม้แต่ข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ในจังหวัด ที่เป็นลิ่วล้อของนักการเมือง ที่ชอบอ้างตัวว่าเป็นนักประชาธิปไตย แต่แท้จริงแล้วคือนักประชาธิปไตยแบบจอมปลอม           เช้าวันนั้นเป็นวันหยุด ผมไปชวนครูเด่นไปหาปลาที่หนองน้ำสาธารณะท้ายหมู่บ้าน  ครูเด่นไม่ปฏิเสธกล่าวอย่างดีใจว่า          “เหมาะเลยครับเบิก ผมกำลังคิดจะไปลงแหพอดี”          “ดีๆ ครับ จะได้มีเพื่อน ไปคนเดียวเหงาแย่” ผมว่ากลั้วหัวเราะเบาๆ           ครูเด่นในชุดเสื้อดำย้อมคราม และกางเกงขาก๊วยตัวเก่าคร่ำครา มีรอยขาดรุ่งริ่ง  เปื้อนโคลนกระด่างกระดำ ผ้าขาวม้าลายตาหมากฮอสคาดพุง สวมหมวกปีกใบเก่าบังแดด แบกแหลงเรือนมาสมทบกับผม          สายขึ้นแดดเริ่มร้อน ที่หนองน้ำสาธารณะ ปลาผุดขึ้นรับอากาศดังโผงผาง! น้ำแตกกระจายเป็นวงกว้าง  ทำให้เกิดริ้วระลอกคลื่นเล็กๆ ด้วยประสบการณ์อันช่ำชอง  ครูเด่นรู้ได้ทันทีว่า ปลาที่ผุดขึ้นมานั้นเป็นปลาเล็กหรือปลาใหญ่  ปลาที่ผุดเสียงดัง ส่วนมากจะเป็นปลาหมอ ถ้ามีคลื่นวงกลมผุดขึ้นมาปุดๆ หนักแน่นใต้ผิวน้ำ นั่นแหละปลาช่อนขนาดใหญ่          ผมกับครูเด่นเพลินกับการลงแหจับปลา จนตะวันบ่ายคล้อย  เราต่างได้ปลาเต็มข้อง ส่วนมากจะเป็นปลาช่อน ตัวโตขนาดเท่าแขน  เย็นนี้ผมกะว่าจะต้มส้มปลาช่อนใส่ใบมะขามอ่อน เหยาะใบกัญชาลงไปสักสี่ห้าใบ คงซดน้ำเกลี้ยงหม้อ         “ได้เยอะแล้วเรากลับกันเถอะ” ผมชวนครูเด่นกลับ         “ผมกำลังปล้ำกับไอ้ช่อนตัวสุดท้ายอยู่” ครูเด่นดำผุดดำโผล่ ลงงมแห ที่ติดไอ้ช่อน  ไม่นานเขาก็โผล่ขึ้นมา ชูสองมือที่จับไอ้ช่อนตัวโตไว้แน่นโชว์ให้ผมดู จังหวะนั้นเอง เสียงปืนก็คำรามขึ้น          “ปัง! ปัง! ปัง! เปรี้ยง!”           ร่างครูเด่นค่อยๆ จมลงใต้น้ำ พร้อมกับเลือดแดงฉานกระจายไปทั่วผืนน้ำ ---- เสกสรร วรรณศิลป์