ต่อไป →

[เสกสรร วรรณศิลป์]

คนไร้เงา

โดย...วิเวก วังเวง

.......เป็นเช้าที่ฟ้าโปร่ง แดดอ่อนลามเลียน้ำค้างบนยอดหญ้าอย่างละมุน
ผมพาตัวเองไปปรากฏตัวที่ตลาดสด เพื่อซื้อกับข้าวและของใช้ที่จำเป็น
แม่ค้า-พ่อขายในตลาดสดต่างคุ้นหน้าผมดี แต่ไม่มีใครรู้ว่าผมเป็น“นักเขียนอิสระ”
......ผลงานส่วนใหญ่ ผมเขียนเรื่องสั้น บทความ และบทกวี ที่สร้างแรงบันดาลใจ
ปลุกปลอบคนที่ท้อแท้ในชีวิต ให้มีพลังใจ พลังกาย ฮึดขึ้นมาสู้อีกครั้ง
......ร่างสูงโปร่ง ใบหน้าเกลี้ยงเกลา เข้าขั้นหล่อเหลา
มายืนอยู่หน้าร้านขายข้าวเหนียว ไก่ย่าง ส้มตำเจ้าเก่า ที่เคยอุดหนุนเป็นประจำ
แม่ค้าสาวสวยวัยละอ่อน เงยหน้าจากโทรศัพท์ส่งยิ้มหวานให้ผม
“วันนี้ตำอะไรดีคะ?” เธอเอ่ยถามเสียงหวานอย่างคุ้นเคย
“ปูปลาร้า” ผมตอบ พร้อมกับจ้องที่นัยน์ตาคมซึ้งของเธอ จนเธอสะเทิ้นอาย
......โทรศัพท์รุ่นล่าสุดของเธอ ถูกวางไว้บนฝากระติบข้าวใบใหญ่
ผมแอบชำเลืองดูหน้าจอโทรศัพท์ของเธออย่างเสียมารยาท
ผมต้องประหลาดใจ และดีใจระคนกัน ที่หน้าจอโทรศัพท์ของเธอเป็นบทความที่ผมเขียน
“ขอโทษครับ คุณอ่านบทความของใครหรา?” ผมแสร้งถาม เธอยิ้มและตอบอย่างอิ่มเอิบใจว่า
“บทความของคนไร้เงาค่ะ เขาเขียนปลุกกำลังใจ ให้คนสู้ชีวิต ฉันได้แรงใจจากบทความของเขานี่แหละ ฉันเกือบลืม ดีที่คุณถาม ฉันขอเวลาคอมเมนต์ขอบคุณเขาสักครู่นะคะ”
......เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ขอบคุณชั่วครู่ โทรศัพท์ผมสั่นตื๊ดๆ ทันที รีบเอาขึ้นมาดู และพิมพ์ตอบกลับไปว่า
“ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านผลงานของผมนะครับ ส้มตำรสปูปลาร้าของคุณอร่อยมาก จนผมติดใจอย่าลืมตำให้แซบๆ นัวๆนะครับ”
......เธออ่านข้อความด้วยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย ทันใดนั้น! เธอก็แหงนหน้าขึ้นมามองผม แล้วพูดว่า
“คุณคือ...”
***************