ต่อไป →

[เสกสรร วรรณศิลป์]

เรื่องสั้น
เ สื อ ส มิ ง
โดย...วิเวก วังเวง

...... คืนนี้ เป็นคืนเดือนดับ ท้องฟ้ามืดสนิท  มีเพียงดวงดาวทอแสงริบหรี่  ผมกับไอ้พร
ปีนขึ้นไปนั่งบนห้าง กลางป่าดงบังอี่ เป็นเพื่อนลิงเพื่อนค่างอย่างเงียบๆ เพื่อรอให้สัตว์เดินผ่านมา แล้วเราก็ซุ่มยิงอย่างสะดวกโยธิน
ไม่ต้องเดินตระเวนส่องหาให้เมื่อยตุ้ม

......ดงบังอี่ มีสัตว์ป่าน้อยใหญ่ชุกชุม ไม่แพ้ดงสีฐาน ทุกคืนเดือนดับ ผมกับไอ้พร จะพากันเข้าป่าล่าสัตว์เป็นประจำ
แม้จะเคยได้ยินนายพรานรุ่นปู่เล่าให้ฟังว่า ดงหนาป่าทึบแห่งนี้ เคยมีเสือสมิง นายพรานได้ตกเป็นเหยื่อสังหารของเสือสมิง
มาแล้วหลายราย ให้ระมัดระวังไว้ด้วย แม้จะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ผมก็ไม่เคยประมาท  พรานป่าส่วนใหญ่ยังยึดมั่นในความเชื่อเดิมๆ
 ไม่เปลี่ยนแปลงว่า เสือสมิงมีจริง สามารถแปลงร่างได้ เมื่อผมซักไซ้ถึงเรื่องราวพรานรุ่นปู่ก็เล่าว่า แกเคยเห็นกับตามาครั้งหนึ่ง
 ซึ่งเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด ถ้าไม่มีเครื่องรางของขลังติดตัวไปด้วย แกคงเสร็จเสือสมิงไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว

.......พรานหนุ่มอย่างพวกเรา เมื่อแรกเข้าป่า ไม่ค่อยจะเชื่อถืออะไรมากนักในเรื่องนี้  คิดว่าคงเป็นเรื่องเล่าหลอกเด็กมากกว่า
ดังนั้นจึงไม่อนาทรร้อนใจและวิตกจริตในเรื่องนี้สักนิด  เพราะทุกครั้งที่เข้าป่าล่าสัตว์มาหลายปี ก็ไม่เคยประสบพบเห็นเหตุการณ์เช่นนี้เลย
.......จะว่าไปแล้ว ผมเองก็เคยศึกษาเรื่องเสือสมิงมาพอสมควร ตามเรื่องราวที่เล่าขานกันมา บอกว่า เสือสมิงสามารถแปลงกาย
เป็นอะไรก็ได้ เพื่อล่อให้เหยื่อหลง จนกระทั่งเล่นงานเหยื่อของมันได้สำเร็จ
.......เสือสมิงเกิดจากสองสาเหตุ คือ เสือสมิงที่คนกลายร่างเป็นเสือ เพราะเรียนวิชาอาคม กับเสือสมิงที่มาจากเสือโคร่งที่แก่มากแล้ว
 กลายเป็นสาง นานเข้ามันอาจกลายสภาพจากสางเป็นสมิง เสือสมิงที่กลายร่างมาจากคนถ้ายังไม่ได้กินคน  เมื่อพบมันให้เอาไม้คานตี
หรือเอากะลาครอบร้อยเท้าของมัน เสือสมิงนั้นก็จะกลับกลายเป็นคนได้ตามตำนานเล่าว่า เสือสมิงจะมีห้าเล็บ  
แต่ดงบังอี่แห่งนี้ ยังไม่ปรากฏรอยเสือมีห้าเล็บเลยสักตัว

.......ดึกมากแล้ว น้ำค้างพร่างพรม สายลมพัดหวีดหวิว ต้นไม้โอนเอนไปมา อากาศเริ่มหนาวเย็น  ไอ้พรนั่งสัปหงกอยู่ที่มุมหนึ่งของห้าง
ผมเอื้อมมือไปสะกิดให้มันตื่น  เพราะหูแว่วได้ยินเสียงคำรามของเสือดังมาแต่ไกลและใกล้เข้ามาทุกขณะ
“โฮกกกก!!” เสียงร้องลากยาวดังกังวานสะท้านป่า ฟังแล้วขนลุกซู่
“เสียงเสือร้อง” ไอ้พรเอ่ยขึ้นเบาๆ
“ใช่...แปลกนะแต่ก่อนไม่เคยมีเสือ” ผมรำพึงอย่างประหลาดใจ
“เตรียมตัวให้พร้อม” ผมบอกไอ้พร ก่อนจะขึ้นนกปืนไว้ ลูกซองแฝดพร้อมจะทำหน้าที่ลิ้มรสเลือดอีกครั้งและนี่เป็นครั้งแรกที่จะได้ล่าเสือ
“โฮกกกก!” มันคำรามอีกครั้ง คราวนี้อยู่ห่างเราไม่กี่เมตร ผมเปิดสวิตต์โคมไฟ สาดฉายไปยังที่มาของเสียง
......ให้ขี้เจ็บท้องตายสิ ! เสือลายพาดกลอนลำตัวสูงใหญ่ ยาวประมาณ ๒ เมตร ยืนจังก้า จ้องมองมาที่ผมกับไอ้พรอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
 สายตาของมันกระทบกับแสงไฟเป็นสีเขียวมรกต วูบวาบไปมา
“เอาไงดีแคน”  ไอ้พรหันมาปรึกษาผมเบาๆ
“ให้มันเข้ามาใกล้อีกนิด ข้าจะซัดมันเอง” ผมบอกไอ้พร ซึ่งนั่งตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า มันคงกลัว เพราะตั้งแต่หลุดช่องคลอดลอดท้องแม่มา
ไม่เคยเห็นเสือตัวใหญ่ขนาดนี้มาก่อน

......สายตาของมันสู้กับแสงไฟอย่างไม่สะทกสะท้าน  มันค่อยย่างสามขุมเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับส่งเสียงคำรามกึกก้องป่า
“โฮกกกก!”
......อย่างไม่คาดคิด มันทะยานมาที่ต้นไม้ ที่พวกเรานั่งห้างอยู่ แล้วปีนป่ายขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ผมตกตะลึงชั่วครู่เมื่อตังสติได้ จึงเหนี่ยวไกทันควัน
“เปรี้ยง !เปรี้ยง !”  ลูกซองเบอร์ ๙ ดังแผดขึ้นสองนัด  พุ่งเข้าที่ลำตัวของมันอย่างจัง มันร้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะร่วงลงพื้นดินดังโครม!
.....ให้ตายเถอะ! มันยังไม่สิ้นฤทธิ์ พอลุกขึ้นได้ มันก็ตะเกียกตะกายปีนป่ายต้นไม้ขึ้นมาอีก อย่างบ้าคลั่ง ไอ้พร ยังนั่งตัวสั่นงันงก
 ทำอะไรไม่ถูก ผมรีบบรรจุกระสุนเข้ารังเพลิงด้วยความชำนาญ วาดปลายปืนไปที่แสกหน้าของมัน โดยไม่รี่รอให้มันขึ้นมาขย้ำพวกเราได้ เหนี่ยวไกทันที
“เปรี้ยง! เปรี้ยง!”
“โฮกกกกกก!!”
มันส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด ร่างมหึมานั้นร่วงหล่นลงกระแทกพื้นดังโครมอีกครั้ง  คุณพระช่วย!
เพียงชั่วพริบตาร่างเสือลายพาดกลอนก็กลับกลายเป็นร่างผู้ชายกำยำ ลุกวิ่ง เข้าป่าไปอย่างรวดเร็ว....