ต่อไป →

[พิมพ์อุบล]

ก้อนหิน...ละเมอ

เป็นอะไรใจจึงถึงหดหู่ เหม่อมองดูดวงดาวพราวเวหา สุกสกาววาววับระยับตา ส่องแสงมาสวยงามอร่ามจริง ลมพัดแผ่วแกว่งไกวพลิ้วใบหญ้า ให้เหว่ว้าไหวหวั่นหนาวสั่นยิ่ง นั่งกอดเข่าเพียงให้ได้อุ่นอิง หลับตานิ่งสักพักเพื่อผ่อนคลาย พอลืมตามาแล้วมิแคล้วเศร้า ช่างเงียบเหงาเสียจริงยิ่งใจหาย มีเพียงเราเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย รอบรอบกายมืดมัวสลัวจัง ทุกวันคืนเหม่อมองบนท้องฟ้า รอดวงดาวจันทราด้วยความหวัง ส่องแสงนวลมาเสริมเติมพลัง อยากสวยงามเปล่งปลั่งดั่งดาวเดือน หากมีแสงแวววาวดั่งดาวนั่น และตัวฉันมีค่าหาใดเหมือน ยามใครเห็นคงไม่ทำแชเชือน คงแวะมาเยี่ยมเยือนชื่นชมเรา ทำได้แต่แค่คิดจิตฟุ้งซ่าน แสนร้าวรานมีไหมใครเห็นเล่า เพียงก้อนหินสีคล้ำดำหม่นเทา ที่ใครเขาว่าไร้ค่ามิน่ามอง                  อุบล ๒๗ กันยายน ๒๕๖๒

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

 

[พิมพ์อุบล]