ต่อไป →

[พงศภัค]

                                                              .. จากวันนั้น ถึงวันนี้ ก็ปีกว่า
                                                               ที่ตาพบ สบตา พาผสาน
                                                               ตาที่สบ คล้ายล้อ ทรมาน
                                                               กว่าจะพบ แววหวาน สงสารตา

                                                               ..ถ้าถามว่า ข้ารัก มากแค่ไหน
                                                               จะตอบให้ ตามสัจจา ประสาซื่อ
                                                               ดวงใจพร้อม ถอดวาง กลางฝ่ามือ
                                                               แล้วยื่นถือ ให้นาง อย่างเต็มใจ
                                                        
                                                               ..ก็เขียนได้ เท่านี้ แหละที่รัก
                                                               มันใช่หนัก กมล ทนไม่ไหว
                                                               หากรักนั้น  อยู่ที่เนื้อ ใช่ที่ใจ
                                                               จะเชือดให้ กากิน จนสิ้นกาย
                    
                                                        ขอขอบคุณ โฉม ปาริสา เจ้าของบทประพันธ์นี้ที่ทำให้ข้าพเจ้าจำฝังใจ