ต่อไป →

[พิมพ์อุบล]

ภาพเก่าที่เลือนราง

อยู่คนเดียวเปลี่ยวจิตคิดสับสน
ในห้องที่สีหม่นปนดำด่าง
เหลือบไปเห็นภาพหนึ่งซึ่งซีดจาง
อยู่ตรงกลางที่โต๊ะข้างเตียงนอน

ในภาพนี้มีชายคลับคล้ายนัก
เหมือนรู้จักกันมาเมื่อคราก่อน
สวมเสื้อสูทผูกเนคไทไว้ผมจอน
ใบหน้ามีเคราอ่อนดูเข้มคม

และหญิงสาวคนนั้นนั่นใครหรือ
ยืนเคียงคู่จับมือช่างเหมาะสม
ใส่ชุดยาวดูสง่างามน่าชม
ไว้ทรงผมฟาร่าประบ่าเธอ

เพ่งพิศดูอยู่นานซ่านทรวงยิ่ง
ก้มหน้านิ่งใจลอยจึงพลั้งเผลอ
น้ำใสเริ่มหล่อตาจนพร่าเบลอ
ไหลล้นเอ่อร่วงรดภาพเป็นคราบรอย

เอานิ้วปาดหยดน้ำที่ฉ่ำหน้า
ดวงใจชาซึมเซาเศร้าเหงาหงอย
นานแล้วหนอตรงนี้ที่เฝ้าคอย
นั่งเหม่อลอยละเมอเพ้อทุกวัน

รอเวลาคราที่ชีวีดับ
วิญญาณ์หลุดล่วงลับคงสุขสันต์
ได้พบเธอร่วมอยู่เคียงคู่กัน
อีกมิช้าตัวฉันจะตามไป

~. พิมพ์อุบล .~
๑๔ พฤษภาคม ๒๕๖๒