ต่อไป →

[พิมพ์อุบล]

แช่ง

เวลาผ่านนานเนิ่นจนเกินนับ
ดวงจิตจับจดจ่อแห้งห่อเหี่ยว
เฝ้าขื่นขมตรมหม่นเพียงคนเดียว
ต้องเปล่าเปลี่ยวปลาบแปลบเจ็บแสบทรวง

เหมือนมีไฟไหม้รุมสุมกลางอก
เหมือนถูกชกน็อคคว่ำช้ำหนักหน่วง
เหมือนคมมีดกรีดแทงแยงทะลวง
จนอกกลวงรวดร้าวผ่าวดวงแด

ปวดระบมซมซานเกินทานไหว
หยดน้ำตาตกในใครแยแส
สัญญารักกลับกลอกช้ำชอกแท้
เธอมิเคยเหลียวแลเลยสักครา

แอบไปมีคู่ใหม่ไว้นอนกก
ทำตลกกลบเกลื่อนเสมือนว่า
ฉันมิมีตัวตนในสายตา
หมดเวลาแล้วหนอมิขอทน

ขอแช่งชักหักกระดูกผูกใจเจ็บ
ให้เธอจงหนาวเหน็บทุกแห่งหน
ยามหลับนอนให้คลุ้มคลั่งดั่งไฟลน
จงวิกลจริตบ้าใบ้ไป

กินของหวานพานขื่นกลืนก็ขม
ซดข้าวต้มดั่งน้ำกรดรดลวกไส้
จะเพลิดเพลินเดินเที่ยวเกี้ยวสาวใด
ก็ขอให้หน้าคะมำล้มคว่ำลง

แค้นจากฉันมิลดหมดแค่นี้
ถึงชีวีมลายกลายเป็นผง
ถึงเป็นภูตมิคิดจะปลิดปลง
จะอยู่คงอาฆาตทุกชาติเอย

พิมพ์อุบล
๒๕ เมษายน ๒๕๖๒