ต่อไป →

[พิมพ์อุบล]

เสียงครวญจากนางไม้

หวิวลมหวนชวนเหงาเศร้าดวงจิต
มองรอบทิศทดท้อห่อเหี่ยวยิ่ง
มองต้นไม้ใบหล่นหม่นหมองจริง
เห็นศพลิงนอนนาบทาบผืนดิน

ซากกระต่าย นก หนู ดูเกรียมไหม้
กวาง เสือไฟ ชะนี ค่าง ต่างด่าวดิ้น
เพลิงนรกเผาป่าคร่าชีวิน
มลายสิ้นแดนดงพงพนา

อยากจะหวีดกรีดร้องให้ก้องโลก
ฉันทุกข์โศกเศร้าแสนแค้นเพราะว่า
พวกมนุษย์ใจทรามหยามอุรา
มันเข่นฆ่าพวกพ้องพี่น้องเรา

ขอประกาศสาปแช่งด้วยแรงแค้น
ใครบุกรุกดินแดนแคว้นป่าเขา
จ้องทำลายล่าสัตว์ลอบลักเอา
ทั้งวางเพลิงสุมเผาตัดไม้ลง

ให้ผลกรรมนำสู่ผู้ก่อบาป
คนใจหยาบยามตายกลายเป็นผง
ขอวิญญาณสิงสู่คู่ป่าดง
เป็นผีป่าอยู่คงเฝ้าพงไพร

มนุษย์เอ๋ยอย่าทำลำพองนัก
คราวเคราะห์หนักดินเลื่อนสะเทือนไหว
โคลนถล่มน้ำท่วมเป็นเพราะใคร
ธรรมชาตินั้นไซร้เขาเอาคืน...

พิมพ์อุบล
๒๑ เมษายน ๒๕๖๒