ครวญ

~.. ครวญ ..~
* กลบทกวางเดินดง กลอนเก้า *

~.. จันทร์เจ้าเอ๋ย ส่องสว่าง กลางเวหาส
ดวงดาวเอ๋ย พราวพิลาส แพรวพรายสวย
สายลมเอ๋ย พาใจหวิว ปลิวระรวย
อกเราเอ๋ย อ่อนระทวย เศร้าโศกตรม

~.. โอ้อกเอ๋ย ต้องชอกช้ำ ระกำยิ่ง
คนรักเอ๋ย มาทอดทิ้ง มิสุขสม
ใจเอ๋ยจึง เหงาเศร้าสร้อย พลอยระทม
เจ็บเอ๋ยเจ็บ จนระบม ปวดดวงแด

~.. รักเราเอ๋ย ไม่สมหวัง ดั่งใจหมาย
พี่เอ๋ยกลาย กลับทิ้งขว้าง สร้างรอยแผล
ใจน้องเอ๋ย ต้องทุกข์ทน ไร้คนแล
พี่เอ๋ยแย่ ไยปล่อยสาว ร้าวอุรา

~.. ครวญเอ๋ยครวญ เพราะเจ็บช้ำ จนพร่ำเพ้อ
ใจเอ๋ยจึง ล่องลอยเหม่อ คอยมองหา
จิตเอ๋ยยัง ฝังติดตรึง ถึงพี่ยา
น้ำเอ๋ยน้ำ ในดวงตา หยดร่วงริน

~.. ดวงจิตเอ๋ย ต้องติดบ่วง แห่งห้วงรัก
ใจเจ้าเอ๋ย สุดห้ามหัก ไม่ถวิล
วันคืนเอ๋ย ผันเวียนผ่าน รานชีวิน
กี่ปีเอ๋ย จะจบสิ้น พ้นบ่วงกรรม

~.. วาจาเอ๋ย ที่พูดไว้ ให้ยึดมั่น
สัญญาเอ๋ย กล่าวพร้อมกัน คืนเดือนคว่ำ
สองเราเอ๋ย หากวันใด ผิดในคำ
เจ้าป่าเอ๋ย จงขย้ำ ผลาญกายี

~.. โธ่เอ๋ยคำ สาบานไย ไม่ศักดิ์สิทธิ์
เราเอ๋ยตรม ซมซานจิต ด้อยสดศรี
คอยเอ๋ยคอย จนดับดิ้น สิ้นชีวี
วิญญาณเอ๋ย ยังรอพี่ คืนสู่นาง

~.. พิม์อุบล ..~
๑๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๒

** กลบทกวางเดินดง กำหนดให้มีคำว่า * เอ๋ย * ในคำที่สอง หรือสามในทุกวรรคจนจบสำนวนค่ะ