ป่าเดียวกัน

..ป่าเดียวกัน ..
(กลบท งูกระหวัดหาง)

.. ณ ป่าดง พงพฤกษ์ ที่ลึกใหญ่
ยังมีไก่ กับเต่า เศร้าโศกศัลย์
เสือเดินผ่าน พูดพร่ำ คำรำพัน
เพ้อทุกวัน เบื่อจริง ยิ่งกว่าใคร

.. ค่างป่าร้อง ถามมา ว่าเบื่อหรือ
เรื่องร่ำลือ เสือช้ำยิ่ง มันจริงไหม
หมีจึงตอบ เสืออกหัก รักลาไกล
แก้วดวงใจ ของมัน พลันแตกลง

.. ลิงห้อยโหน ตอกย้ำ สมน้ำหน้า
โน่น... เขาว่า เสือนั้น มันมัวหลง
หลีสาวอื่น จนเมีย ละเหี่ยปลง
ป่านนี้คง มีผัวใหม่ ไร้อาทร

.. ทุกวันเขา เลิศหรู ดูสะสวย
สดใสด้วย มีหนุ่ม เคียงสมร
มิสนใจ ผัวเก่า เฝ้าอาวรณ์
เวียนวนนอน อ่อนใจ เหมือนไข้กิน

.. เก้งจึงบอก เสือว่า อย่ามัวเศร้า
สุขเถอะเรา หาใหม่ ใฝ่ถวิล
ว้าวุ่นใจ ขื่นขม จมอาจิณ
จงลืมสิ้น ไปเสีย เพลียชีวา

.. ไว้ใจกัน พร้อมพรัก สักคราวเถิด
ถิ่นกำเนิด แดนดง จงหรรษา
สุขเถอะเรา ร้องรำ ร่ำสุรา
ระรื่นกัน สักครา เพื่อนข้าเอย...

.. (กลอนแปด) ..

.. ทั้งเก้งกวาง เสือสิง ลิงควายหมี
อีกชะนี เริ่งร่า พาสุขสันต์
แรดฮิปโป สรวลเส เฮฮากัน
เสียงปืนลั่น ทำวงแตก แยกกระจาย..

.. พิมพ์อุบล ..
๒๖ มกราคม ๒๕๖๒