ต่อไป →

[พิมพ์อุบล]

~.. ยักษี พิโรธ ..~

~.. อาทิตย์ส่อง สาดแสง แรงระยับ
สะท้อนกับ เกลียวคลื่น ผืนน้ำใส
เกิดเป็นแสง แวววาว พร่างพราวไกล
ผ่องไสว สวยสุด ดุจเพชรเจีย

~.. สายลมโบก โยกล้อ คลอเกลียวคลื่น
นางยักษ์ยืน โดดเดี่ยว เปลี่ยวใจเสีย
หน้าละห้อย ซึมเศร้า หงอยเหงาเพลีย
เราก็เมีย พระอภัยฯ ใจดำจัง

~.. หลงปลื้มเงือก เกลือกกลั้ว มัวเมารัก
หมั่นไส้นัก อยากแหกอก ถลกหนัง
ส่วนละเวง-วัณฬา จงระวัง
หากเผลอพลั้ง จะจับกิน สิ้นชีวา

~.. แต่ละคน งดงาม อร่ามใส
หากเผลอไผล ตายแน่ แม่จะฆ่า
สวยมากเหลือ อยากดัก ควักลูกตา
แล้วเอามา ต้มยำ ทำแกงกิน

~.. นางสุวรรณ มาลี หยิ่งดีนัก
เดี๋ยวจะหัก คอให้  ได้ดาวดิ้น
จากนั้นค่อย เอาศพ ฝังกลบดิน
กำจัดสิ้น ให้หมด ทุกคนเลย

~.. ทั้งสุดแค้น แสนรัก ปักอกฉัน
มีใครกัน เข้าใจ บ้างไหมเหวย
เราเป็นหนึ่ง เคยกอด พลอดชิดเชย
แต่ผัวเอย กลับทิ้ง วิ่งหนีเรา...

~ พิมพ์อุบล ~
๒๑ มกราคม ๒๕๖๒

หมายเหตุ เป็นการแต่งกลอนตามจินตนาการค่ะ แต่อิงกับวรรณคดีเรื่องพระอภัยมณี
ผู้แต่งสมุติว่านางยักษ์ยังไม่ตาย น้อยใจสามี และแค้นเหล่าบรรดาเมียๆของพระอภัยค่ะ