ต่อไป →

[ครภูธน®]

สมองไซร้ไร้น้ำคำ..

๏ หมดรสคำจึงเขียนเวียนกานท์ขาน ด้อยถ้อยประสานเจิมเสริมบรรจงส่ง คัดจัดเพียงเรียงพร่ำจำนงตรง ปักอักษรกลอนหลง..ประดับพรายลาย ๏ บทรสความยามกร่อยพลอยปลีกหลีก เมื่อเหลือกระผีกแถมพังยังส่ายหมาย แม้นแค่นทอล้อทักลักษณ์รายกราย อาจชาติหน้าคราบ่าย..เสนาะจินต์บิน ๏ ใช่..ไร้น้ำยานั่นบรรณเลยเผย ทั้งยังอับศัพท์เหวยประมาณศิลป์วิ่น ดังสังคีตดีดไกลไม่ยินพิณ น้ำคำหายกลายสิ้น..ประสบจึ่งซึ้ง ๏ นึกตรึกพจน์จรดแพรวแถววรรคถัก เห็นเป็นประจักษ์กำจายหมายตรึงขึง หยิบทิพย์เพลงครวญพร่ำรำพึงกลึง ลำนำกระเซ็นเหม็นหึ่ง..เน่าเปรยเฮย ๏ ไม่ได้สรรพจับพามาขายฉาย เล่าเฝ้าตะกายปีนเกลียวเลี้ยวเฉยเอ่ย หลงดงเพลินเนินฉ่ำรำเพยเชย ไซร้ไม่สร่างอย่างเคย..ประสาจิตคิด ๏ มั่วหัวขี้เลื่อยเขียนเวียนกานท์ขาน กลอนอ่อนเกลือเครือปานสมองติดปิด กราบนาบอกยกโทษโปรดชิดพิศ เรียงเคียงคะนึงถึงมิตร..ลมพามา๚ะ๛                               คอนพูธน®

กลบทอักษรสังวาส  กำหนดให้ในแต่ละวรรคสัมผัสสระชิดสองคู่ คือคำที่ (๑-๒) และ (๗-๘) นอกนั้นเหมือนกลอนสุภาพขอบคุณ