ต่อไป →

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

วสันต์ลวง ...เมื่อสายฝนหล่นมาจากฟ้ากว้าง คนอ้างว้างเหม่อลอยแสนหงอยเหงา อากาศครึ้มซึมสงบแลซบเซา คนเคยเนาซุกแนบอิงแอบกาย ...ยามสายลมพรมพลิ้วต้องผิวเนื้อ เคยมีเสื้อคลุมครอบปลอบให้หาย ชี้ชวนมองละอองฝนหล่นประปราย ผมกระจายเปียกชุ่มงามนุ่มนวล ...วสันต์นี้มีไหมใครอิงอุ่น แขนเคยหนุนยามหนาวเศร้ากำสรวล อ้อมกอดยังสะพรั่งชินกรุ่นกลิ่นอวล เคยคร่ำครวญหวิวหวั่นวันฝนพรำ ...วสันต์เคลื่อนเยือนใหม่ในวันนี้ หนอคนดีเคยชิดจิตร้องร่ำ หรือหายลับกับฝนทนระกำ อย่าตอกย้ำเลยนะวสันต์ลวง . น้องจ๋า

.
.
.

[พิมพ์อุบล]

เพราะจัง...