ต่อไป →

[อุทัย มีสีสรรพ์]

..เจียมตัว..

...เธออยู่สูงเกินไปไกลสุดหล้า
เป็นนางฟ้าสูงส่งเช่นหงส์เหิร
สูงสุดเอื้อมไกลตาถ้าเธอเมิน
ฉันคงเดินตกหลุมความกลุ้มใจ

...เกิดมาจนควรเจียมเสงี่ยมสงบ
ควรต้องหลบตาเธออย่าเพ้อใหญ่
ฐานะมันต่างกันอย่าฝันไกล
อาจทำให้เสียศูนย์อาดูรจินต์

...รักเธอได้ควรเก็บเหน็บเอาไว้
อย่าปล่อยใจไหลตามคนหยามหมิ่น
ชะโงกเงาดูตัวกลัวราคิน
อาจสูญสิ้นใจเปี่ยมไม่เจียมตัว

...ความรักไม่มีขมพรมแดนกั้น
แต่ความฝันมันจืดมืดสลัว
เพียงฐานะต่างกันฝันมืดมัว
รู้ดีชั่วอย่าหลอกรีบออกมา

...เธออยู่สูงเกินไปใจปวดร้าว
จมกับคาวหัวใจอย่างไร้ค่า
พรหมลิขิตหักเหด้วยเวลา
ปาดน้ำตาปลอบใจใช่ฉันจน.....


อุทัย มีสีสรรพ์

[เริงอักษร]

**หากรักจริง จากใจ ในคุณค่า ยามเมื่อฟ้า สั่นไหว อย่าไปสน จะสูงดำ ต่ำขาว เราก็คน ต้องอดทน บากบั่น ขยันคุย **หนึ่งตำนาน ขานเล่า เขาบอกไว้ โปรยคำหอม นั้นไซร้ ใช้เป็นปุ๋ย ดันทุรัง มากมาย ดั่งควายทุย ต้องเดินลุย ไว้ก่อน อย่าผ่อนแรง **หญิงนั้นเป็น พงอ้อ รอสายน้ำ ไหลรินซ้ำ ทุกวัน พลันแอบแฝง จะได้เชย ชมแน่ แม่แก้มแดง หมดกำแหง แพ้พลาด อำนาจชาย. ..ลองดูนะคับแต่ไม่รับรองผล อิ อิ.. เริงอักษร