ต่อไป →

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ พระชาติที่ ๖ พระภูริทัต

บทนำ

** พระชาติหกยกมากล่าวเล่าให้เห็น ทรงบำเพ็ญยอดบารมีที่มั่นหมาย ตั้งมั่นอยู่ในศีลไม่งมงาย ทำให้กายวาจาสง่างาม ** ทรงเสวยพระชาติเป็นนาคราช ขื่อ “ภูริทัต” ผู้องอาจในโลกสาม สงบจิตสงบใจไม่วู่วาม ปฏิบัติตนเคร่งครัดตามวัตรที่ดี ** แม้จะถูกทำร้ายไม่โกรธแค้น วางตัวตามแบบแผนไม่หน่ายหนี แม้เจ็บปวดรวดร้าวเศร้าฤดี ก็ไม่มีความคิดจะโกรธเลย ** การสำรวมกายวาจาให้เรียบร้อย ไม่ด่างพร้อยวิการนะท่านเอ๋ย ชื่อว่า “ศีล” ดีหนักหนาอย่าละเลย ขอเปิดเผยคือประตูสู่ชั้นพรหม

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ พระชาติที่ ๖ พระภูริทัต

ตอนที่ ๑ กำเนิด

** กล่าวถึง “สมุททชา” พระนางนาฏ ผู้เป็นราชธิดาสง่าสม ของพระเจ้าพรหมทัตฉัตรบรม งามขำคมเกินกว่าจะสาธยาย ** ได้ทรงอภิเษกเอกมิ่งมิตร คู่ชีวิตนาคราชดังมาดหมาย ซึ่งแปลงร่างเป็นมนุษย์สุดท้าทาย ชื่อ “ฐตรส” ยอดชายกษัตรา ** มีพระโอรสด้วยกันสี่พระองค์ ผู้เป็นวงศ์แห่งนาคมากวาสนา ปรากฏชื่อตามลำดับนับกันมา คนที่หนึ่งชื่อว่า “ทัสสนกุมาร” ** คนที่สอง “ทัตตะ” น่ารักยิ่ง เป็นขวัญมิ่งยิ่งใหญ่แสนไพศาล “สุโภคะ” คนที่สามงามตระการ “อิริฏฐะ” ชายชาญสีพี่น้อง ** ครั้นโอรสทั้งสี่ทรงเติบใหญ่ ฐตรสดีใจไม่หม่นหมอง จึงทรงแบ่งสมบัติให้ครอบครอง ตามครรลองขัตติยะประเพณี ** สุทัสสนะ สุโภคะ อริฏฐะ เฝ้าบิดาตามวาระไม่หน่ายหนี เดือนละครั้งดังตั้งใจใฝ่ทำดี ดูแลบุพพการีผู้มีคุณ ** ส่วนทัตตะกุมารชาญฉลาด ไปเฝ้าบาทพระบิดาไม่ว้าวุ่น ถึงเดือนละสองครั้งหวังค้ำจุน คิดการุณช่วยเหลืองานสานสัมพันธ์ ** ครั้นบิดาไปเฝ้าท้าววิรูปักษ์ ชวนทัตตะลูกรักผู้ใฝ่ฝัน จะได้เฝ้าท้าวเธอในสักวัน รีบเดินทางเร็วพลันในทันที ** มีครั้งหนึ่งวิรูปักษ์พาพวกนาค จำนวนมากไปเฝ้าท้าวโกสีห์ บนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์เช่นทุกปี เพื่อขอพรภูมีให้สุขใจ ** ในครั้งนั้นทัตตะโดยเสด็จ กราบไหว้เสร็จจอมเทพผู้เป็นใหญ่ จึงเอ่ยถามปัญหาโดยเร็วไว ถ้าหากใครตอบได้ให้ตอบมา ** ไม่มีผู้ที่จะตอบคำถามได้ ทัตตะจึงเปิดใจไขปัญหา เป็นที่ถูกพระทัยจอมเทวา มอบรางวัลล้ำค่าน่าชื่นชม ** ประทานชื่อ “ภูริทัต” สวัสดิ์ผล เป็นมงคลปลื้มปิติมิอาจข่ม ความหมายดีศรีตนชนนิยม จึงประณมก้มกราบซาบซึ้งคุณ ** “ภูริทัต” ชื่อนี้ที่สดใส คือปัญญากว้างไกลไปเสริมหนุน แผ่กระจายทั่วแผ่นดินถวิลบุญ มาเจือจุนดุจแก้วใสแวววาม

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ พระชาติที่ ๖ พระภูริทัต

ตอนที่ ๒ อยากเกิดในสวรรค์

**ภูริทัตไปสวรรค์ดังมั่นหมาย พบเทวดามากมายได้ไต่ถาม ถึงเรื่องราวทั้งหลายให้รู้ความ พยายามเรียนรู้เป็นลู่ทาง ** เกิดความคิดจิตถวิลถิ่นสุขสันต์ วิลาวัณย์เจิดจ้าตอนฟ้าสาง อยากเกิดเป็นเทวดาพาเลือนราง จึงศึกษาช่องทางอย่างจริงจัง ** เทวดาแนะนำทำดังนี้ รักษาศีลให้เต็มที่มิผิดหวัง อย่าให้เกิดด่างพร้อยคอยระวัง ด้วยยับยั้งกายวาจาพาให้งาม ** ภูริทัตตั้งจิตไม่คิดหวั่น จะฝ่าฟันก้าวไปไม่เกรงขาม อุปสรรคใดใดไม่ครั่นคร้าม พยายามเพื่อสมหวังดังตั้งใจ ** วันหนึ่งจึงทูลขออนุญาต ปิตุราชมาตุรงค์ทรงเป็นใหญ่ แห่งบาดาลนครขจรไกล เพื่อออกไปที่สงัดปฏิบัติตน ** ได้ถือศีลอุโบสถหมดทุกข์โศก ละจากโลกต้องดีมีกุศล ไปเกิดในสวรรค์ชั้นเบื้องบน เป็นเทวดาสำเร็จผลตนหวังมา ** กาลเวลาล่วงไปไม่สดชื่น สุดกล้ำกลืนการกระทำช้ำหนักหนา นางรับใช้หวังดีเกินอัตรา จนรำคาญเกินกว่าจะอดทน ** ใจฟุ้งซ่านไม่อาจสงบได้ เป็นสาเหตุทำให้ศีลหมองหม่น ต้องหาทางหลีกไกลไปให้พ้น พวกหมู่มารที่ผจญหม่นอุรา ** อยากจะไปรักษาศีลเมืองมนุษย์ จึงรีบรุดขออนุญาตดังปรารถนา ประณมกรกราบบิดรและมารดา เพื่อขอลาเดินทางสร้างเสริมบุญ ** ได้กล่าวกับชายาอย่าเป็นห่วง พี่ไปนะพุ่มพวงอย่าเคืองขุ่น บำเพ็ญบุญสร้างกุศลผลคือทุน รวมไว้ได้อบอุ่นเจือจุนตน ** จึงมุ่งหน้าขึ้นพื้นโลกโชคดีนัก ได้เข้าพักใต้ร่มไม้คลายหมองหม่น ที่ฝั่งแม่น้ำยมุนาละกังวล รักษาศีลเป็นมงคลผลอนันต์ ** ได้ตั้งจิตอธิษฐานหมั่นรักษา ศีลอุโบสถชั่วชีวาไม่แปรผัน ตั้งใจรักษาศีลชั่วนิรันดร์ ทุกคืนวันทำความดีมิเปลี่ยนใจ ** ใครต้องการเลือดเนื้อและชีวิต พร้อมอุทิศยินดียอมพลีให้ มิขัดขวางหรือหวงแหนท่านผู้ใด ขอเพียงได้ทำตามความต้องการ ** ภูริทัตจำศีลด้วยความสุข เพื่อหลีกเลี่ยงความทุกข์ในสงสาร หวังไปเกิดในสวรรค์ชั้นวิมาน เป็นเทวดาเบิกบานสราญรมย์

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ พระชาติที่ ๖ พระภูริทัต

ตอนที่ ๓ พบพรานเนื้อ

** ณ เมืองพาราณสีมีพรานใหญ่ จะออกไปล่าเนื้อเพื่อสั่งสม พร้อมลูกชายหัวแหวนแสนชื่นชม เที่ยวล่าสัตว์ในพนมชมพนา ** ในวันหนึ่งจึงชวนกันรีบผันผาย ออกจากบ้านก่อนจะสายหมายฟันฝ่า ไปจนถึงริมแน่น้ำยมุนา คงจะได้สัตว์ป่าดังหวังไว้ ** รอยเท้ามีมากมายดูหลายหลาก เกิดมาจากฝูงสัตว์ทั้งน้อยใหญ่ พากันมาหากินแถวถิ่นไพร แล้วลงไปกินน้ำในนที ** ฝ่ายพรานไพรใจกล้าหาที่ซ่อน เพื่อพักผ่อนรอเวลากลางพฤกษี ด้วยความหวังจะเห็นเหล่ามฤคี พากันมาที่นี่เหมือนทุกวัน ** ครั้นตกเย็นจึงเห็นเจ้ากวางป่า ได้มุ่งหน้าสู่ริมธาราไม่ไหวหวั่น เพราะกระหายอยากดื่มน้ำมานานครัน จึงบากบั่นเดินมาหาน้ำกิน ** นายพรานได้จังหวะจะทำร้าย หวังให้ตายสมดังใจถวิล เหนี่ยวธนูออกไปใจทมิฬ กวางด่าวดิ้นสิ้นใจในบัดดล ** พรานพ่อลูกได้เนื้อเพื่อไปขาย เพื่อจุนเจือรายจ่ายคลายขัดสน แล่เนื้อเสร็จแขวนไว้คลายกังวล พักผ่อนตนเข้านิทราสุขารมย์ ** ทุกทุกเช้าเหล่านางนาคจากใต้สมุทร ต่างรีบรุดมาบูชาลืมตาข่ม ต่อองค์ภูริทัตฉัตรบรม ด้วยชื่นชมบุญญาบารมี ** ฝ่ายภูริทัตแปลงร่างอย่างมนุษย์ งามสง่าบริสุทธิ์ผุดผ่องศรี นั่งสงบรับคารวะริมวารี เช้าวันนี้ก็เช่นกันดังบรรยาย ** พรานพ่อลูกฟังดนตรีที่แว่วหวาน ดังประสานลอยมาครารำร่าย จึงแอบดูอยู่ห่างห่างอย่างท้าทาย ต่างตะลึงในรูปกายงามผ่องพรรณ ** ฝ่ายเหล่านาคกานดาหันมาเห็น ผู้ซ่อนเร้นแฝงมาพาใจสั่น รีบแทรกแผ่นดินหนีมิช้าพลัน สู่บาดาลทันควันหวั่นเกรงภัย ** สองนายพรานเข้าไปหาภูริทัต หวังขจัดให้คลายหายสงสัย สิ่งที่เห็นเมื่อสักครู่ดูเป็นนัย แสนอาลัยคนงามอยากตามนาง ** ภูริทัตเล่าแจ้งแถลงไข ความเป็นมาเป็นไปไม่หมองหมาง ได้บอกจนหมดสิ้นไม่อำพราง เป็นตัวอย่างผู้ทรงศีลถวิลบุญ ** หวังผูกมิตรไมตรีที่มอบให้ กับทั้งสองพรานไพรใจเกื้อหนุน ใสบริสุทธิ์ดุจน้ำค้างหวังเจือจุน โดยไม่อ้างบุญคุณให้วุ่นวาย

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ พระชาติที่ ๖ พระภูริทัต

ตอนที่ ๔ พาเที่ยวนาคพิภพ

** ภูริทัตส่งพรานไปนาคพิภพ หวังสยบการล่าพาเสียหาย ให้เลิกฆ่าเลิกเบียดเบียนเพียรทำลาย เหล่าสัตว์ป่าทั้งหลายคลายร้อนใจ **ครั้นถึงเมืองบาดาลสมานสมัคร นาคต้อนรับด้วยความรักมิผลักใส สองพ่อลูกได้ร่างทิพย์โดยฉับไว มอบนาคให้คนละห้าร้อยนาง ** ภูริทัตส่งพรานเสร็จงานแล้ว มีจิตใจผ่องแผ้วใสสว่าง รีบมุ่งสู่เมืองมนุษย์สุดปลายทาง จำศีลไม่เว้นว่างสร้างความดี ** ได้ตั้งใจแน่วแน่ไม่แปรผัน ขอถวายชีวันเป็นสักขี จะยึดมั่นในศีลชั่วชีวี หวังเสริมสร้างบารมีที่ยิ่งยง ** ครั้นเมือครบครึ่งเดือนเหมือนทุกครั้ง ลงมายังเมืองบาดาลด้วยประสงค์ เฝ้าบิดรมารดาทั้งสององค์ ผู้ที่เป็นเผ่าพงศ์วงศ์นาคา ** ทุกครั้งได้กล่าวธรรมนำส่งสุข ปลดเปลื้องทุกข์บุพการีที่สูงค่า การบอกกล่าวธัมมะจะนำพา ให้ก่อเกิดปัญญาศรัทธาบุญ ** ครั้นเวลาเลยผ่านนานหนึ่งปี พรานพ่อมีความเบื่อหน่ายให้ว้าวุ่น อยากกลับโลกมนุษย์สุดละมุน คงอบอุ่นกายใจไปนานวัน ** จึงเอ่ยชวนลูกชายหมายหวนกลับ สู่ห้องหับเคหาพาสุขสันต์ เรากลับยังบ้านเก่าของเรากัน ชั่วนิรันดร์ชีพสุขสนุกสบาย ** ฝ่าลูกชายยังเพลินเกินจะจาก มีสุขมากในบาดาลประมาณหมาย ไม่อยากจะจากไปใจวุ่นวาย แสนเสียดายให้อาลัยใจกังวล ** ขัดพรานพ่อไม่ได้ให้หดหู่ แต่ไม่รู้ทำฉันใดใจสับสน จำต้องตามพ่อกลับสุดอับจน จึงต้องทนจากไปไกลบาดาล ** ภูริทัตได้มอบแก้ววิเศษ ป้องกันเหตุเรื่องร้ายหลายสถาน แต่พรานพ่อเผยใจไม่ต้องการ ขอให้ท่านส่งกลับไปในทันที

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ พระชาติที่ ๖ พระภูริทัต

ตอนที่ ๕ พราหมณ์อาลัมพายน์

** ในกาลนั้นยังมีพราหมณ์นามกระฉ่อน ได้พร่ำวอนเรียนมนต์บนวิถี แห่งศรัทธาค่าล้ำนำชีวี หวังให้มีมงคลผลดีงาม ** มนต์นั้นชื่อ “อาลัมพายน์” หมายเรียนรู้ จากท่านครูให้เข้าใจเฝ้าไต่ถาม เฝ้าพากเพียรฟันฝ่าพยายาม สำเร็จตามมโนหวังที่ตั้งไว้ ** ด้วยเหตุนี้มวลชนคนทั้งหลาย เรียกเขา “พราหมณ์อาลัมพายน์” ผู้ยิ่งใหญ่ เขาจึงเดินร่ายมนต์ดั้นด้นไป ริมยมุนาธาราใสไหลเนืองนอง ** ด้วยอำนาจแห่งมนต์ช่วยดลให้ เขานั้นได้ดวงแก้วแววใสส่อง เหมือนที่ภูริทัตให้พรานครอบครอง พรานไม่ปองที่จะรับกลับบ้านตน ** เขาได้ดวงแก้วนี้ที่นางนาค เป็นแก้วจากนาคพิภพบรรจบผล คือแก้วที่สูงค่ามหามนต์ ใครได้ยลอยากมีไว้ใช้คุ้มกัน ** อาลัมพายน์ร่ายมนต์บนฝั่งน้ำ เดินเหยียบย่ำริมนทีมิหวาดหวั่น พบสองพรานพ่อลูกคู่ผูกพัน จากบาดาลมุ่งมั่นเดินกันมา ** พรานพ่อเห็นดวงแก้วแล้วอยากได้ เอ่ยปากขอท่านโปรดให้เราเถิดหนา เหมือนที่เราเคยเห็นมากับตา ในเมืองนาคนัคราคราที่แล้ว ** อาลัมพายน์ยินยอมพร้อมสนอง ยกให้ท่านเป็นเจ้าของครองดวงแก้ว แต่มีข้อแลกเปลี่ยนเวียนเป็นแนว อาจจะมีวี่แววได้ชมเชย ** ท่านต้องการสิ่งใดอะไรนั่น อย่าช้าพลันจงได้ขยายเผย เราจะรีบจัดให้ไม่ละเลย เพียงท่านเอ่ยวจีมีบัญชา ** อาลัมพายน์เอ่ยปากบอกไม่ยอกย้อน ท่านจงรีบบอกเราก่อนหมดปัญหา เราต้องการรู้ที่อยู่หมูนาคา ท่านจงบอกเรามาอย่าช้าที ** พรานจึงนำไปที่อยู่ภูริทัต ลูกเคืองขัดในใจไม่ใช่ที่ เป็นคนอกตัญญูดูไม่ดี จึงได้หนีหลีกห่างย่างเยื้องจร ** ไปบวชเป็นฤๅษีที่แนวป่า บำเพ็ญศีลภาวนาพาทอดถอน ดำรงกายให้เป็นสุขทุกขั้นตอน สมถะละนิวรณ์เดือดร้อนใจ ** ครั้นเมื่อถึงที่อยู่พญานาค อาลัมพายน์เป็นสุขมากเหนือสิ่งไหน เขาจึงมอบดวงแก้วอันแววไว แก่พรานไพรผู้นำทางอย่างสัญญา ** เป็นเพราะโชคชะตาฟ้ากำหนด จึงเกิดเรื่องสลดขวัญผวา อาลัมพายน์ได้ยื่นดวงแก้วมา เกิดตกหล่นทันตาจมบาดาล ** พรานป่าต้องโศกเศร้าเสียใจมาก ผลเกิดจากเนรคุณหนุนล้างผลาญ ให้สูญลาภขาดโชคโศกร้าวราน ตัวนายพรานอดได้แก้วแววเลื่อมพราย

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ พระชาติที่ ๖ พระภูริทัต

ตอนที่ ๖ ถูกจับ

** พญานาคภูริทัตเห็นพรานพ่อ รู้ว่าจะต้องก่อเรื่องเสียหาย เขาตั้งใจนำคนมาทำลาย หวังจับกายเอาไปไม่โกรธแค้น ** นั่งหลับตาตั้งจิตอธิษฐาน แม้จะต้องวายปราณไม่หวงแหน จะตั้งมั่นในศีลมิคลอนแคลน ซุกศีรษะไว้แนบแน่นแสนงดงาม ** ฝ่ายพราหมณ์อาลัมพายน์ได้โอกาส มุ่งหมายมาดจับนาคาน่าเกรงขาม เริ่มพิธีเร็วพลันไม่ครั่นคร้าม รีบทำตามคำครูผู้สอนมา ** เอายาทิพย์ทาร่างกายหมายเสริมฤทธิ์ ป้องกันพิษกรายกล้ำล้ำคุณค่า บ้างใส่ปากเคี้ยวกินจนชินชา เดินเข้ามาจับหางอย่างระวัง ** แล้วกระชากอย่างแรงแฝงอำมหิต ด้วยมุ่งคิดจะจับไปตามใจหวัง เพื่อเปิดการแสดงอย่างจริงจัง ผู้คนคลั่งอยากดูงูพิสดาร ** ซ้ำกดหัวไว้มั่นไม่หวั่นไหว จับขึ้นมาทันใดใจห้าวหาญ รีบงัดปากให้อ้าพาชื่นบาน คนใจร้ายระรานมารแห่งบุญ ** แล้วนำยามาใส่เข้าในปาก พญานาคอดกลั้นไม่เคืองขุ่น กลัวความโกรธเกิดเชื้อมาเจือจุน ช่วยกันหนุนให้ศีลขาดอนาถนัก ** อาลัมพายน์ทำต่อไม่ขอหยุด เปรียบประดุจคนได้ใจใฝ่ทอถัก ให้บรรลุตามเป้าหมายไม่ได้พัก ในที่สุดก็จักได้ดังจินต์ ** เขย่าให้สำรอกมวลอาหาร ด้วยต้องการทำให้พลังสิ้น ภูริทัตสุดกลืนกล้ำช้ำชีวิน ถูกเหยียบซ้ำแทบด่าวดิ้นสิ้นลมปราณ ** ในบางครั้งจับฟาดลงกับพื้น ช่างหยิบยื่นความเจ็บเหน็บประสาน ทำครั้งนี้ต้องเจ็บปวดรวดร้าวนาน ตลอดกาลไม่เคยพบประสบมัน ** ภูริทัตทรมานอาการสาหัส แต่ขจัดความโกรธโหดมหันต์ รักษาอุโบสถศีลนิจนิรันดร์ มีสวรรค์เป็นที่ตั้งหวังในบุญ

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ พระชาติที่ ๖ พระภูริทัต

ตอนที่ ๗ นักเล่นกล

** ครั้นทำลายพลังดังใจหมาย ภูริทัตแทบวอดวายคล้ายดังหุ่น ต้องยอมให้อาลัมพายน์ทำทารุณ รักษาศีลไว้เป็นทุนหนุนความดี ** พราหมณ์ใจร้ายหมายจับพญานาค หวังจะได้เงินมากดุจเศรษฐี จับใส่กระโปรงเถาวัลย์ในทันที แล้วรีบพาไปที่มีมวลชน ** ครั้นไปถึงจึงนำภูริทัต จอมกษัตริย์แห่งบาดาลพาลหมองหม่น ต้องตั้งมั่นในธรรมจำอดทน ให้เล่นกลแลกทรัพย์น่าอับอาย ** ต้องทำตามคำสั่งดังหนึ่งทาส รู้สึกแสนอนาถเกินคาดหมาย จนบางครั้งปวดแสบแทบวางวาย อาลัมพายน์สังการงานแสดง ** สั่งให้ภูริทัตทำตัวใหญ่ ทำตามใจไม่คิดจิตกำแหง แล้วสั่งให้ทำตัวเหมือนเด็กแดง แม้อ่อนแรงก็ทำกรรมของเรา ** เมื่อสั่งให้ขดตัวและพ่นน้ำ ก็ต้องเต็มใจทำตามคำเขา ให้พ่นควันพ่นไฟไม่ดูเบา ให้เปลี่ยนสีแล้วให้แผ่พังพาน ** ภูริทัตทำตามความประสงค์ ไม่ย่อท้อมั่นคงเป็นพื้นฐาน มีความหวังคือสวรรค์ชั้นวิมาน ที่สวยงามตระการเนิ่นนานมา ** ความหวังสองของท่านพญานาค อาลัมพายน์ได้เงินมากตามปรารถนา คงจะปล่อยเราไปในไม่ช้า รอเวลาเป็นอิสระจะเปรมปรีดิ์ **พวกชาวบ้านชอบใจไม่เคยเห็น มันช่างเป็นการแสดงแห่งศักดิ์ศรี จะหาดูที่ไหนคงไม่มี จึงมอบเงินด้วยยินดีที่ได้ชม ** บางคนเกิดรู้สึกนึกสงสาร เพราะคิดว่าทรมานพาลขื่นขม ต่างร้องไห้เพราะสุดจะแสนระทม เกิดเศร้าตรมเกินกว่าจะพรรณนา ** อาลัมพายน์ได้เงินมากอยากได้อีก ไม่หลบหลีกโลภะละตัณหา ปล่อยให้เข้าครอบงำช้ำอุรา ลืมสัจจะวาจาน่าเศร้าใจ ** เคยบอกว่าจะปล่อยคอยนิดหนึ่ง เมื่อยอดถึงเราจะให้ชีวิตใหม่ ปล่อยเป็นอิสรภาพอย่างเร็วไว แต่เปลี่ยนใจกลับคำไม่นำพา ** จ้างช่างทำกระโปรงใหญ่ใส่ภูริทัต แล้วผูกมัดยกขึ้นไปพาดไหล่ขวา พร้อมกับออกเดินทางสร้างมายา ในสถานที่ข้างหน้าเพื่อหาเงิน

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ พระชาติที่ ๖ พระภูริทัต

ตอนที่ ๘ ฝันร้ายของพระมารดา

** วันที่พราหมณ์ได้จับพญานาค นำไปจากที่อาศัยไม่ขัดเขิน สมุททชาเกิดนิมิตจิตเพลิดเพลิน แต่บังเอิญเป็นฝันอันตราย ** ในฝันนั้นมีชายใจร้ายเหลือ คิดจะฉีกเลือดเนื้อไม่เบื่อหน่าย ตัดแขนขาพระนางแทบวางวาย เลือดกระจายไปทั่วน่ากลัวนัก ** ตื่นบรรทมขึ้นมาอุราหมอง น้ำตานองคิดไปใจเศร้าหนัก คงจะเป็นลางร้ายหมายประจักษ์ คนที่รักต้องจากไปไกลลับตา ** คิดไปถึงลูกชายสายโลหิต เฝ้าครุ่นคิดนึกถึงคะนึงหา ภูริทัตลูกชายได้ขอลา ไปจำศีลด้วยศรัทธาเมืองมนุษย์ ** ครั้นเมื่อครบครึ่งเดือนเหมือนเมื่อก่อน ไม่หวนย้อนกลับมาน่าห่วงสุด คงเกิดภัยแน่แท้แม่แทบทรุด ผู้เป็นบุตรเดือดร้อนตอนอยู่ไกล **สามหน่อนาถสงสารแม่มีแต่ทุกข์ จะนั่งลุกทุกที่มิสดใส คอยเป็นห่วงแต่น้องหมองหม่นใจ ทำอย่างไรจะรู้ข่าวของท้าวเธอ ** สามโอรสปรึกษาหาทางช่วย กลัวน้องม้วยด้วยคนร้ายหมายทีเผลอ จึงพบแม่เพื่อบอกลาหาให้เจอ ตัวน้องชายที่เผอเรอเลยเจอดี ** จึงตกลงแยกย้ายหมายเที่ยวหา ทั้งในป่าในเมืองเรืองแสงสี แม้เหน็ดเหนื่อยเพียงไรไม่รอรี เพียงพบน้องของพี่ที่รอคอย ** อริฏฐกุมารอาจหาญกล้า ไปสวรรค์เมืองฟ้าคราเศร้าสร้อย ได้สอบถามเทวดาหาร่องรอย จนดาวเดือนเคลื่อนคล้อยลอยลับตา ** สุโภคะตัดสินใจเข้าไพรสัณฑ์ มุงหมายมั่นหิมพานต์ผ่านพฤกษา เพื่อช่วยเหลือภูริทัตขัตติยา ให้กลับมาพบแม่ผู้แก่กาย ** สุทัสสนะแยกไปเมืองมนุษย์ เร่งรีบรุดเดินทางอย่างมุ่งหมาย ด้วยเป็นห่วงอาลัยไม่ผ่อนคลาย เกรงภัยร้ายจะเหยียบย่ำทำเดือดร้อน

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ พระชาติที่ ๖ พระภูริทัต

ตอนที่ ๙ ตามจนพบ

** สุทัสสนะแปลงร่างอย่างฤๅษี ดุ่มเดินไปทุกที่มิหยุดหย่อน ด้วยความหวังฝังใจไม่อาทร ทนแรมรอนแม้ทุกข์จะรุกราน ** เบื้องต้นมุ่งไปยังริมฝั่งน้ำ ที่ภูริทัตเคยทำกัมมัฏฐาน ได้ตั้งมั่นในศีลมาเนิ่นนาน หวังพบพานสวรรค์อันรื่นรมย์ **พบรอยเลือดหยาดหยดหมดสงสัย ประสบภัยจากหมองูสู้ขื่นขม จึงต้องเสี่ยงตามหาพาระทม แม้หมองตรมไม่ย่อท้อหาต่อไป ** ในที่สุดโชคดีมีข่าวสาร คนจิตพาลพราหมณ์เฒ่าเฝ้าขวักไขว่ การแสดงมายากลพ่นน้ำ,ไฟ จึงจับภูริทัตไว้ให้แสดง ** ได้มุ่งหน้าสู่เมืองพาราณสี จนถึงที่คนข่าวกล่าวแถลง อาลัมพายน์เริงรื่นใจไม่เคลือบแคลง จะมีคนมาแย่งเอานาคคืน ** เปิดแสดงที่ประตูราชฐาน เพื่อข้าราชบริพารได้เริงรื่น ได้ชมสิ่งใหม่ใหม่ไม่กล้ำกลืน คงสดชื่นยินดีเปรมปรีดา ** ในกาลนี้พระราชาจะเสด็จ แต่ภารกิจไม่เสร็จตามปรารถนา ให้แสดงได้เลยอย่าเฉยชา ไม่ต้องเสียเวลารอท่าเรา ** อาลัมพายน์ส่งสัญญาณพญานาค ให้ออกจากกระโปรงโล่งความเหงา ภูริทัตรีบโผล่หัวไม่มัวเมา ทำตามคำสั่งเขาเราต้องทน ** มองดูไปรอบรอบปลอบใจว่า จงอย่ากลัวเลยหนาจะหมองหม่น อันตรายคงไม่มีพลีกายตน แสดงให้ผู้คนได้ยลกัน ** มองไปเห็นฤๅษีที่ยืนอยู่ กำหนดรู้พี่ชายคล้ายดังฝัน เลื้อยไปหาทัสสนะมิช้าพลัน สุดจาบัลย์ร่ำร้องหมองอุรา ** จึงซบลงแทบเท้าเศร้าใจนัก ของพี่ชายที่รักกันหนักหนา สุทัสสนะสุดช้ำกลั้นน้ำตา เพราะสงสารน้องยาอย่างจับใจ ** สักครู่หนึ่งภูริทัตจึงเลื้อยกลับ เพื่อพร้อมรับหน้าที่มีมอบให้ ทั้งพ่นควันพ่นน้ำซ้ำพ่นไฟ พร้อมทำตัวเล็กใหญ่ไม่ย่อท้อ

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ พระชาติที่ ๖ พระภูริทัต

ตอนที่ ๑๐ วางแผนช่วยน้อง

** สุทัสสนะคิดอุบายหมายช่วยน้อง หวังประคองปลอบขวัญวันเหี่ยวห่อ คิดแล้วตัดสินใจไม่รีรอ จึงรีบก่อสงครามจิตวิทยา ** ได้เอ่ยคำเปรียบเปรยเพื่อเย้ยหยัน อะไรกันลวงล่อพอเถิดหนา นำพญานาคไร้พิษคิดแหกตา จึงเอามาเล่นกลให้คนดู ** อาลัมพายน์ได้ฟังนั่งสะอึก ให้ฉุนกึกโกรธแค้นแสนอดสู เจ้าโอหังเป็นใครใคร่จะรู้ ถ้าอย่างนั้นลองสู้ดูเป็นไร ** กับพญานาคตัวที่พิษหนีหาย จะรู้ว่าพิษร้ายสูญหายไหม หรือมีพิษมากมายร้ายเหลือใจ เจ้าจงได้ทดลองต้องเจอดี ** สุทัสสนะจึงเสนอข้อแลกเปลี่ยน เป็นความเพียรหวังช่วยด้วยเหลือที่ จะอดทนต่อไปไม่เปรมปรีดิ์ ช่วยน้องพี่มีสุขทุกข์มลาย ** ท่านจะต้องต่อสู้นาคผู้หญิง ถ้าแน่จริงรับคำท้าอย่าหนีหาย พราหมณ์เล่นกลไม่ยี่หระคำท้าทาย ด้วยมุ่งหมายต่อสู้ดูสักครา ** ฤๅษีแปลงจึงเรียก “อัจจมุขี” นางนาคีบริวารที่หาญกล้า ซึ่งได้แปลงเป็นเขียดจากชฎา ให้ออกมาปรากฏตัวเพื่อยั่วพราหมณ์ ** อัจจมุขีออกมาเกาะอยู่ที่บ่า ตามบัญชาของฤๅษีมิหยาบหยาม กระโดดไปที่ฝ่ามือสื่อความงาม มิครั่นคร้ามพร้อมสู้ทุกผู้คน ** ได้คายพิษสามหยดช่างสดใส แล้วกลับไปยังที่เดิมเริ่มรอผล อันพิษนี้ร้ายนักสุดจักทน จะปี้ป่นวอดวายมลายลง ** ถ้าหากโยนพิษไปในอากาศ ชาวประชาปวงราษฎร์อาจเป็นผง ฝนจะแล้วเจ็ดปีที่ยืนยง พืชและสัตว์ต้องปลดปลงสิ้นวงศ์วาน ** ถ้าหากทิ้งลงดินทุกถิ่นที่ ก็จะมีไฟลุกทุกถิ่นฐาน ทั้งข้าวปลาพืชพันธุ์อันตรธาน ทุกชีวิตต้องวายปราณไม่เหลือเลย ** ถ้าหากทิ้งลงในผืนน้ำ จะชอกช้ำยิ่งใหญ่ใคร่เปิดเผย สัตว์น้ำจะสิ้นใจไม่เหลือเลย ต้องลงเอยเสียหายร้ายแรงนัก ** จะต้องทิ้งลงในบ่อที่ขุดใหม่ เพื่อเรื่องร้ายหายไปใช้เป็นหลัก จึงจำเป็นต้องขุดบ่อเพื่อรอพัก พิษร้ายจักน้อยลงคงผ่อนปรน ** จึงกราบทูลพระเจ้าพาราณสี เพื่อพึ่งพาบารมีมิหมองหม่น ให้ขุดบ่อล่อพิษจิตกังวล จนพิษพ้นหมดสิ้นถิ่นโลกา ** บ่อที่หนึ่งใส่เครื่องยาสูงค่านัก บ่อที่สองใช้พักโคลนโยนเข้าหา บ่อที่สามใส่ยาพิษติดตามมา หวังผลาญพล่าทำลายพิษร้ายแรง ** แล้วเทพิษลงไปในบ่อแรก เกิดเรื่องแปลกควันฟุ้งพุ่งเป็นแสง พร้อมเกิดไฟลุกเห็นเป็นสีแดง ที่ได้แฝงพิษร้ายหมายย่ำยี ** แล้วลามต่อไปถึงบ่อสองสาม ไฟที่ลามดับสนิทพิษบินหนี กระจายไปในอากาศประหลาดดี พิษร้ายนี้หายไปในพริบตา

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ พระชาติที่ ๖ พระภูริทัต

ตอนที่ ๑๑ พบพระเจ้าลุง

** อาลัมพายน์โชคไม่ดีมีกรรมหนุน มาเจือจุนเติมซ้ำช้ำหนักหนา ต้องโดนพิษแรงร้ายถึงกายชา เป็นโรคเรี้อนทันตาน่าเห็นใจ ** เขาเกิดกลัวตัวสั่นขวัญผวา อนิจจากรรมสนองต้องหวั่นไหว เคยก่อทุกข์เดือดร้อนมาเช่นไร กรรมนั้นไซร้ถึงตัวอย่ามัวเพลิน ** จึงได้ปล่อยพญานาคจากที่ขัง กลับไปยังฤๅษีมิขัดเขิน ภูริทัตแสนยินดีมีใดเกิน สุดเพลิดเพลินในอุราหาใดปาน ** ภูริทัตนางนาคอัจจมุขี แปลงกายีเป็นมนุษย์สุดห้าวหาญ พร้อมพี่ชายสุทัสสนกุมาร ต่างชื่นบานยินดีมิตรอมตรม ** พระเจ้าพาราณสีมียศศักดิ์ ทรงสงสัยยิ่งนักสุดจักข่ม มีอะไรไหมหนามาเป็นปม จงเปิดเผยลับลมให้ชมเชย ** สุทัสสนกุการชาญฉลาด กราบพระบาทตอบคำพร่ำเฉลย เพื่อทรงทราบความเป็นไปไม่ละเลย พร้อมเปิดเผยให้รู้เป็นผู้ใด ** ภูริทัตรเป็นน้องของตัวข้า เป็นบุตรสมุททชาอย่าผลักไส ขนิษฐาร่วมท้องของท้าวไท ประทับในพาราแห่งบาดาล ** จอมกษัตริย์ฟังวจีที่เอ่ยกล่าว ถึงเรื่องราวแต่หนหลังดังเหมือนม่าน ที่ถูกเปิดออกมาพาสำราญ รำลึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ** จึงเข้าไปโอบกอดพระหลานรัก ดีพระทัยยิ่งนักเกินจักหา ตรัสถามถึงน้องนุชสมุททชา อนิจจาพี่น้องต้องจากกัน ** สุทัสสนะกราบทูลถึงมูลเหตุ พระมารดาแสนเทวษต้องโศกศัลย์ รอฟังข่าวลูกคนดีทุกวี่วัน สุดจะกลั้นน้ำตาพาเศร้าตรม ** จอมกษัตริย์พาราณสี ทรงพูดจาพาทีที่เหมาะสม เจ้าจงรีบกลับไปให้ชื่นชม เพื่อช่วยข่มความหม่นหมองของชนนี ** มีโอกาสกลับมาหาลุงบ้าง มาพักค้างให้เป็นสุขทุกดิถี เชิญมารดามาด้วยช่วยลุงที เราน้องพี่ได้ประสบพบหน้ากัน

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ พระชาติที่ ๖ พระภูริทัต

ตอนที่ ๑๒ กลับนาคพิภพ

** พระสุทัสสนะพระภูริทัต หลังขจัดอาลัมพายน์ดังหมายมั่น ได้กลับถึงพาราบาดาลพลัน ชาวนาคาพากันหลั่งน้ำตา ** เสียงร้องไห้ดังก้องทุกห้องหอ น้ำตาคลอเต็มเบ้าเฝ้าโหยหา ประเภทหนึ่งดีใจได้กลับมา ประเภทสองเสียใจว่าทรมากาย ** ภูริทัตถูกทรมานผ่านความช้ำ ถูกเหยียบย่ำจิตใจให้สลาย เกือบเอาตัวไม่รอดพาวอดวาย แทบกระอักเลือดตายมลายไป ** ภูริทัตนอนระบมอมความทุกข์ จะนั่งลุกปวดฤดีมิสดใส ด้วยอดทนอดกลั้นมิพรั่นใจ รักษาศีลมั่นไว้ให้ยั่งยืน ** อริฏฐกุมารร้าวรานหนัก เห็นน้องรักโทรมทรุดสุดจักฝืน ห้ามทุกคนเข้าห้องต้องกล้ำกลืน รอวันคืนน้องหายคลายทุกข์ตรม ** สุโภคะตามหาค้นคว้าทั่ว ไม่พบตัวน้องยาพาขื่นขม หาทั่วป่าหิมพานต์รานระทม สุดจะข่มวิญญาแสนอาทร ** จึงหันกลับเมืองบาดาลผ่านพฤกษี มาถึงที่ฝั่งยมุนาพาทอดถอน คิดถึงน้องหวั่นไหวใจสั่นคลอน ให้เร่าร้อนเกินไปหัวใจชา ** เห็นพราหมณ์พ่อรอรีอยู่ที่นั่น เคยพบกันที่บาดาลนานหนักหนา ได้เห็นเขาล้างบาปอาบธารา พร้อมพึมพำด้วยว่าอย่ามีกรรม ** ที่ได้นำอาลัมพายน์หมายจับท่าน ไปทรมานหลากหลายคล้ายกระหน่ำ ให้เจ็บปวดรวดร้าวเป็นประจำ อโหสิที่ก้าวล้ำทำร้ายใจ ** จึงโกรธแค้นแทนน้องของตนนัก เอาหางพันแล้วชักลงน้ำใส หวังเพียงเขาจมน้ำคว่ำลงไป ด้วยเคยได้ทำร้ายน้องชายตน ** แล้วเอาตัวกลับบาดาลด้วยหาญกล้า สืบเรื่องราวที่ผ่านมาพาสับสน ที่กล่าวว่าพราหมณ์ประเสริฐเลอเลิศชน เหนือกว่าคนทั้งสิ้นแผ่นดินนี้

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ พระชาติที่ ๖ พระภูริทัต

ตอนที่ ๑๓ ถ้อยแถลงของภูริทัต

กุมาร** สุโภคะกลับบาดาลในกาลนั้น พาพราหมณ์พ่อมาพร้อมกันขมันขมี รีบดั้นด้นบุกป่าพนาลี ถึงนาคพิภพเร็วรี่มีสุขใจ ** อริษฐกุมารชาญฉลาด รู้เปรื่องปราดเรื่องพราหมณ์ตามเงื่อนไข เพราะเคยเกิดเป็นพราหมณ์งามวิไล เมื่อชาติก่อนจึงรู้ได้ใช่กล่าวลวง **ห้ามไม่ให้พี่ชายทำร้ายเขา เพราะมัวเมาหลงใหลใจเป็นห่วง กลับสรรเสริญเจริญคุณบุญทั้งปวง ไม่ก้าวล่วงเหยียบย่ำคำสอนเลย ** ภูริทัตได้ฟังนั่งหงุดหงิด เป็นความคิดผิดไปใคร่เฉลย จึงรีบออกจากห้องร้องภิเปรย เพื่อเปิดเผยให้รู้ทุกผู้คน ** อันพราหมณ์นี้มิได้วิเศษวิโส มีโลโภโทโสอกุศล อีกโมหะอวิชชาพาเวียนวน เขายังเป็นปุถุชนคนธรรมดา ** พวกพ่อเรือนต้องการทรัพย์และบ่าวไพร่ เพื่อรับใช้พวกตนล้นวาสนา อันพวกพราหมณ์ทั้งหลายได้กล่าวมา ก็ไม่ต่างไปกว่าพวกพ่อเรือน ** ทั้งสองฝ่ายต่างจมปรักและหมักหมม อยู่ในหล่มกามคุณหนุนให้เปื้อน ซึ่งมลทินรัดรึงพึงมาเยือน ไม่ลางเลือนจมหายคลายปมกรรม ** แต่พวกพราหมณ์คิดว่าข้าวิเศษ ยึดเป็นเหตุถือตัวมั่วถลำ คิดว่าตนสูงกว่าพาระกำ ชนเหล่าอื่นล้วนต่ำขำสิ้นดี ** ที่แท้เป็นพวกพ้องลิ้นสองแฉก คิดแล้วแปลกหนักหนามาเสียดสี ว่าตนเองเหนือกว่าใครในปฐพี จริงแล้วล้วนแต่มีราคีคาว ** ภูริทัตหันไปบอกออกคำสั่ง จงรับฟังอย่าไถลให้อื้อฉาว รีบนำพราหมณ์คนนี้มีเรื่องยาว จากบาดาลดังกล่าวไปมนุษย์ ** โดยไม่ต้องทำโทษโหดเหลือหลาย มันผิดศีลมากมายร้ายที่สุด เราตั้งใจบำเพ็ญเป็นอาวุธ ประเสริฐสุดสิ่งมีค่ากว่าชีวิต ** พราหมณ์รำลึกเสียใจอย่างใหญ่หลวง เพราะเฝ้าห่วงบ่วงมารการทำผิด ถึงบัดนี้ผลเกิดเลิศสุดคิด เจ็บที่จิตทรมานใจไปจนตาย

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

พระเจ้าสิบชาติ พระชาติที่ ๖ พระภูริทัต

ตอนที่ ๑๔ พบกันพร้อมหน้า

** อันวันเดือนเคลื่อนไปไม่หยุดนิ่ง สรรพสิ่งเปลี่ยนไปน่าใจหาย ก็ถึงวันนัดพบครบหญิงชาย ทั้งลูกหลานต่างหมายได้พบกัน ** เพื่อไปเยี่ยมพระบิดากลางป่าใหญ่ ผู้ตัดใจทิ้งบัลลังก์หวังสวรรค์ เฝ้าประพฤติกัมมัฏฐานกาลนิรันดร์ ใจผูกพันด้วยธรรมนำสุขมา ** พระเจ้ากรุงพาราณสียินดีนัก พาเมียรักลูกเต้าเข้าไปหา ฤๅษีผู้เป็นพ่อมิรอรา กราบบาทาซึ้งใจในพระคุณ ** พระนางสมุททชาท้าวธตรฐ พร้อมลูกลูกทั้งหมดช่วยเนืองหนุน พาพวกนาคทั้งหลายหมายเจือจุน เดินทางอย่างอบอุ่นละมุนทรวง ** จอมกษัตริย์ทรงประทับกับผู้พ่อ ทรงเฝ้ารอน้องนางอย่างแสนห่วง เห็นขบวนมาแต่ไกลคงไม่ลวง เป็นขบวนของพุ่มพวงที่ห่วงใย ** สมุททชาสวามีและโอรส น้อมประณตพระบิดาพาสดใส อีกทั้งพระเชษฐาที่คลาไคล พร้อมขวัญใจมเหสีแสนปรีดา ** ทรงตื้นตันหนักหนามาประสบ เมื่อได้พบหน้ากันสุดหรรษา ต่างไต่ถามเรื่องราวคราวผ่านมา เจรจาแบบน้องพี่ที่ผูกพัน ** สามพ่อลูกสุขใจอยู่ในป่า วันเวลาผ่านไปไวเหมือนฝัน ดุจดังว่าเพิ่งผ่านไม่นานวัน ช่วงได้พบช่างสั้นสุดสรรคำ ** ถึงเวลาแยกย้ายใจหายมาก ต้องมาจากกันไปใจร้องร่ำ เพราะภาระหน้าที่มีประจำ ต่างครวญคร่ำร่ำลาน้ำตานอง ** ภูริทัตตั้งมั่นไม่หวั่นไหว รักษาจิตเอาไว้มิให้หมอง มีกายวาจางามตามครรลอง ผู้หมายปองสวรรค์อย่างมั่นคง ** รักษาศีลอุโบสถงดงามนัก พึงประจักษ์ผลดีที่ประสงค์ เป็นที่รักของพวกพ้องผองเผ่าพงศ์ ได้ดำรงอยู่ในศีลจนสิ้นใจ

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา
ข้อมูล : พระเจ้าสิบชาติ  สำนักพิมพ์ธรรมสภา  
ภาพประกอบเรื่อง : ไพบุลย์  อินทศรี
บรรยายภาพ : บรรจบ  บรรณรุจิ