ต่อไป →

[เริงอักษร]

..คืนวัน ที่ผ่านโลก..

**ปล่อยอารมณ์ จมนิ่ง ให้ดิ่งลึก
ในห้วงนึก ว่างเปล่า ขาวไปทั่ว
ผะผ่าวลม อมร้อน รอนรอบตัว
ใจที่มัว สลัวราง สว่างพลัน

**สิ่งที่รุม สุมไว้ ได้หยุดนิ่ง
กายไม่ติง อิงรู้ ไต่สู่ฝัน
เป็นนิมิตร จิตต้อง ฟ้องคืนวัน
ที่ผ่านผัน นานนับ กับทางเดิน

**เคยซวนเซ เห ตก ระหกเหิน
ดุ่มดำเนิน เหนื่อยล้า เจียนอาสัญ
ล้มแล้วลุก คลุกคลี ในชีวัน
พบสุขสันต์ เศร้าซม ภิรมย์ใจ

**ครั้งโศกตรม จมทุกข์ คลุกร้อนเร่า
น้ำตาเรา เคล้าหยด จดเม็ดใส
ไหลรินอาบ ทาบแก้ม แกมขมใน
แทบขาดใจ กายพับ หลับไม่ลง

**ครั้งที่สุข ทุกสิ่ง ยิ่งสดใส
มองทางใด ใส่เสริม เติมลุ่มหลง
อิ่มเอิบใจ ไร้ทุกข์ ปลุกพะวง
มีแต่ส่ง เสียงส่อ หัวเราะรัว

**ชีวิตเป็น อย่างนี้ สิจริงแท้
มีเกิดแก่ เจ็บตาย ใช่เรื่องหัว
ระลึกนิด คิดไว้ ได้แก่ตัว
หมดความกลัว สิ้นความอยาก จากโลกีย์.

..........*-*..........

เริงอักษร
๔ กันยายน ๒๕๕๙


ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต