หมาวัด...(โคลงสี่สุภาพ)

.....หมาวัด.....

ต่ำต้อยด้อยค่าเพียง หมาวัด
คิดจักเคียงอยากทัด ดอกฟ้า
เจียมตนหม่นหมางตัด ใจจาก
แม้จะยากหากกล้า ปิดหน้าเมินเฉย

คงชะเง้อเพ้อพก เพียงเงา
ยากยิ่งทาบพริ้งเพรา ชิดใกล้
เหลือบแลแค่เพียงเย้า หยอกเล่น
หากหน่ายเดนเสือกไซร้ ไล่พ้นทางเดิน

จิตประหวัดรัดเร้า เพียงฝัน
เพียงแค่เห็นทุกวัน เยี่ยมหน้า
อยากจะเอ่ยเผยมัน สุมอก
ความวิตกเกินคว้า สุดล้ามือถึง

หลากเปรียบเปรยเอ่ยอ้าง เรือบิน
หมาเห่าคงมิยิน อยู่ใกล้
เฝ้าปีนป่ายหมายผิน มองกลับ
ไกลลิบลับหลอกให้ คลั่งไร้จุดหมาย

ความยากไร้ไกลเกิน เมินมอง
ผิว่าเคียงเรียงครอง ต่ำพ้น
เทียบเทียมศักดิ์จักหมอง หมาหม่น
สูงส่งจนเกินล้น สู่ขั้นสุดสอย

เรียง..เรียง..เรื่อยลารั้น หลีกเวร
ตามืดบอดกลับเจน จัดจ้อง
พวงหางตกวกเบน วนเตร่
เดินปัดเป๋โกรธร้อง เห่าก้องศาลา

วันปีย์