.....กบ.....
พรำ...พรำ...ร่ำจากฟ้า โปรยริน
เย็นฉ่ำนำผืนดิน ชุ่มชื้น
กบดงส่งเสียงยิน ดังทั่ว
มันไม่กลัวภัยพื้น ครึกครื้นเรียกผอง
เดินดุ่มกุมท่อนไม้ มองหา
เสียงดั่งจะนำพา พวกพ้อง
เภทภัยใหญ่เคียงมา เพียงสู่
มันบ่ดูจึงร้อง กึกก้องครองนา
ไฟส่องป้องหูตา ดูกบ
ตัวใหญ่ชอบแอบหลบ แอ่งหญ้า
เมียงมองส่องแสงคบ ลงหว่าง
เยื้องย่างกางแขนคว้า สุดล้าคงหมาย
หัวคะมำย้ำลื่น ฝนครอง
กบโดดผลุงลำพอง เยี่ยงกล้า
สบตาด่าทำนอง ใยโง่
คงอดโซวันหน้า หากข้ายังผยอง
ฟังระงมข่มร้อง แรมคืน
กบใหญ่ยังยาวยืน รอดพ้น
ตัวคนก่นดังฝืน ความเจ็บ
เพียงแค่เล็บเลยล้น บ่นร้องใยกัน
ลองย่องป้องหูฟัง ระแวด
เสียงที่ดังฟังแผด ดั่งฟ้อง
เตรียมพลองย่องมิแปด เปรอะเปียก
สำเหนียกพลาดอีกต้อง อดข้องแวะมัน
หวดกระหน่ำซ้ำตรง โดนกบ
ยากกระโจนโผนหลบ ดับดิ้น
กะเพราผัดจัดครบ อวลกลิ่น
ประมาทพลาดเลยสิ้น สู่ลิ้นโอชา
วันปีย์
หมวดความบันเทิง
