ต่อไป →

[เกริกบุระ]

 

ดวงแดดพราวราวหยาดหวานปานน้ำผึ้ง
 อาบทุ่งร้างอวลกลางบึงประหนึ่งฝัน
 ค่อยไล่คล้ายคอยไล้ลูบรอยจูบตะวัน
 อ้อยอิ่งงันนั้นเงียบงำแต่คำลา

 
กลิ่นครามหญ้ากรุ่นคราย่ำกลับย้ำคล้าย
 เราสูญหายวันและวัยในทุ่งหญ้า
 รอยยิ้มใครไยเล่าจางจนค้างคา
 แต่กลางใจที่ห่วงหาจนพร่าเลือน..