สายลมใดนำพาเรามาสู่
ห้วงยามแห่งฤดูฝันพรูพร่าง
ดั่งไม้ปรายกลีบเรื่อกลิ่นเจือจาง
ระบายบ่ายอ้างว้างจนพร่างพราว
เนิ่นนานปานใดในคืนวัน
ที่รักปันแผ่เกื้อเผื่อคืนหนาว
ได้ห่มคมลมคลายใต้แสงดาว
อิ่มในวาววูบไหวอุ่นนัยน์ตา
ชะตากรรมใดนำพาเราฝ่าข้าม
ความเย็นเยียบเงียบงามความปวดปร่า
จนกร้าวแกร่งกล้ากร้านกาลเวลา
คงห่วงหายิ่งกว่างามในความจำฯ
