ต่อไป →

[เกริกบุระ]

ก ล า ง ฟ้ า ฝ น


เพ่งผ่านชาน ชาลา ฝ่าฝ้าหมอก
ฝนหยอก ลมเย้า ทุกเช้าค่ำ
ยังร้างเร้น เย็นเยียบ ยังเงียบงำ
คงโปรยพรำ แต่ม่านหนา ฟ้าฝนนั้น

คล้ายกับ รอคอย ใครสักคน
ที่พลัดหลง อยู่บน หนทางฝัน
ซึ่งเลือนพร่า ลาลับ ไปกับวัน
กลางหมอกฝน หม่นฝัน เช่นวันนี้

รอยยิ้มเศร้า ยังเปื้อนหน้า นัยน์ตาโศก
คล้ายโลก เหลือไว้ ให้เท่านี้
จึงทุกวัน เวลา ทุกนาที
คงมี แต่เพียง เสียงรถไฟ

เพ่งผ่าน ม่านฝน หม่นพร่า
นุ่มเนียนฝ้าย ฝนหนา ยังบ่าไหล
ยิ่งเย็นเยียบ เงียบคว้าง ลึกกลางใจ
ยังไร้ใคร ย่ำระฆัง แว่วกังวาน

ยังรอใคร เหนื่อยล้า กลับมาเล่า
บทเพลงเศร้า อ้างว้าง บนทางผ่าน
คอยผลิยิ้ม ปลอบขวัญ เช่นวันวาน
นิ่งนาน อยู่ใน- -หยาดใสนั้น!


        เกริกบุระ



.
.

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

กับหยาดฝน หล่นพร่ำ ค่ำวานนี้
ชุบชีวี ที่เหี่ยวเฉา เหงาแหบโหย
ชะกุหลาบ  ดอกสีม่วง ร่วงราโรย
เมื่อลมโชย กอไหวต้าน เหลือก้านใบ
.