ต่อไป →

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

.

.
.

.
.


ร อ ย ท า ง ที่ ร้ า ง เ ลื อ น
.

.
คงแต่ ความแปลกหน้า ถ้าจะถาม
ไม่เหลือความ หมาดใหม่ ไว้ให้เห็น
คงเหลือแต่ ความว่างร้าง อย่างที่เป็น
เกาะเกรอะกรัง ฝังลึกเร้น อยู่เช่นนั้น

บ้านที่เคย อุ่นกาย ในวันก่อน
ทุกห้องหับ เคยหลับนอน ก่อนพริ้มฝัน
ลานดินเคย วิ่งเล่น ก็เช่นกัน
เลือนลาลับ ไปกับวัน อันผ่านเลย..

ควันฝุ่นคว้าง ระยางใย ไปทั้งฝ้า
ทุกฟากฝา ถูกปล่อยทิ้ง ไว้นิ่งเฉย
โอ้โมงยาม ความเศร้า ..เจ้าเอย
ไยเหยียดเย้ย เย้าหยอก เหมือนตอกย้ำ

เรือนจึงดั่ง ฝั่งร้าง ที่คว้างเลือน
กี่ปีเดือน ยิ่งเลือนราง บนทางย่ำ
กี่วันคืน เฝ้าตื่นตา มาจดจำ
คงเงียบงำ อยู่ภายใน ใจเยียบเย็น

คงแต่ความ แปลกหน้า ถ้าจะถาม
เสาะค้นความ ทรงจำ ลำเค็ญเข็ญ
ในแสงเงา เหงาเศร้า ทุกเช้าเย็น
แลไม่เห็น รอยยิ้มแม่ แต่ก่อนนั้น
.
........เกริกบุระ
.
.