ต่อไป →

[เริงอักษร]

☆นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก๑๙☆ .  (เมขลาอวตาร๕ กบเลือกนาย) ☆ปางสี่เติมเริ่มต้นปนสงสัย เจ้าทรามวัยเมขลามารศรี เกิดเป็นกบภพหนึ่งพึ่งวารี ในชาตินี้รุมเร้าเศร้าอุรา ☆ยามฝนพรำร่ำร้องทั่วท้องทุ่ง วิ่งกันยุ่งพลุกพล่านพาลร้องหา มองหาคู่อยู่ไหนไยมิมา หลบหนีหน้าหรือแอบแนบใหม่ควง ☆ตะโกนกลบอ๊บอ๊บไม่จบสิ้น กระโดดดิ้นแด่วแด่วแววหึงหวง หนุ่มหล่อร้ายกายล่ำขอย้ำทวง คิดเป็นห่วงบ้างไหมใครเขารอ ☆ชะโงกหน้าตาถลนก่นเสียงกู่ ยู่ฮู้ฮูให้ควั่กรักมากหนอ เงียบฉี่เลยเคยเคล้าพะเน้าคลอ ปล่อยให้พ้อถึงพี่นี่กระไร ☆ลืมหรือยังครั้งก่อนตอนฝนตก น้องงันงกหนาวสั่นกว่าวันไหน พี่พร่ำพรอดยอดรักปักฤทัย น้องทรามวัยซึมซับกับน้ำตา ☆ความผูกพันนั้นเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อย ไม่เคยเหนื่อยรักเลยที่เคยหา เพราะเจอแล้วแก้วฤดีคือพี่ยา เหมือนดั่งฟ้าประทานหวานอารมณ์ ☆ทุกวันคืนชื่นฉ่ำน้ำฝนพร่าง จันทร์กระจ่างคราใดใจสุขสม พี่ชวนน้องสองเราเฝ้าชี้ชม ลุยโคลนตมชื้นแฉะไม่แกะกาย ☆ดิ้นขลุกขลักทุลักทุเลดูเท่ห์มาก หัวเราะก๊ากเป็นปลื้มมิลืมหาย มุดซอกซอนย้อนซุกสุขสบาย แหวกธารสายหญ้าพงทั่วดงดอน ☆เถลือกถลนขนไชไม่ถลอก ทั่วหน่อหนอกร่างกายหลายโขดขอน ปล่อยน้ำเมือกเกลือกกลั้วกลิ้งตัวนอน เฝ้าตะลอนแถไถลไพรพนา ☆เก็บดอกไม้ไขว้หูจนดูแน่น ต้องคาบแทนด้วยปากมากสรรหา เสพสุขสองร้องลั่นพรรณนา จนท้องฟ้าหมดฝนเทล้นใจ ☆แล้วลืมวันกันลงหรือปลงแล้ว ทิ้งน้องแก้วเหว่ว้ากล้าไฉน โกนหัวบวชชวดชมขมหทัย อยู่วัดไหนกันเล่าเศร้าเหลือดี ☆เสียงขลักขลุกจุ๊กกรู้หูข้างซ้าย พอเหลียวกายถูกหอมแล้วอ้อมหนี อ้อ..พ่อหนุ่มตุ่มหล่อยืนรอรี เที่ยวไหนนี่เพิ่งมาท่าเว้าวอน ☆พี่งับปลาอาหารคลานมาฝาก ด้วยรักมากจริงใจใช่หลอกหลอน มีน้องซึ้งหนึ่งแน่แค่บังอร โฉมสมรของพี่อย่าบีฑา ☆ภิรมย์สุขคลุกเคล้ากบสาวหนุ่ม ทุกวันชุ่มฉ่ำรักเป็นนักหนา เร่งเร้ารุกสุขสันต์วันเวลา มินานช้าลูกหลานคลานเรียงกัน ☆อาศัยซึ่งบึงใหญ่ในป่ากว้าง แลสล้างเย็นชื่นรื่นเขตขัณฑ์ ทั้งญาติมิตรชิดเชื้อเกื้อเผ่าพันธุ์ คืนและวันเลื่อนผ่านสำราญดี ☆ปลาอมิตรคิดร้ายหมายพิฆาต อาละวาดจับกินถิ่นวิถี งาบงับถูกลูกน้อยลอยวารี มิอาจหนีหลีกหลบจบชีพวาร ☆ซ้ำวันนี้ที่แย่มีแม่ปลา ไม่รู้มาจากไหนไกลถิ่นฐาน มุดแผ่นดินดิ้นโผล่โชว์เหงือกบาน กินลูกหลานเกือบหมดสลดใจ ☆จึงผนวกพวกพร้อมล้อมวงแห่ ทั้งฆ้องแตรตีกลองมองตาใส เทวะจ๋าฟ้าสวยช่วยห่วงใย เถอะส่งใครปกป้องโปรดมองมา ☆เทวดาครายินตอนบินตรวจ เขตสำรวจปกปักอารักษ์ขา เห็นฝูงกบหลบร้อนวอนพึ่งพา จึงหันคว้าขอนไม้ให้หนึ่งลำ ☆บอก..นี่แนะกบน้อยจงคอยหลบ ปลาไล่ขบยามใดไม่ถลำ แอบตัวนอนขอนใหญ่มิใช่ดำ ปลาว่ายล้ำจึ่งจรใช้ซ่อนกาย ☆ค่อยลงน้ำตามเดิมเพิ่มขอนให้ จำเอาไว้นะเจ้าเศร้าจงหาย ทั้งป้องปกนกกาค่ามากมาย จะไม่ตายแน่นอนลาก่อนเอย ☆กบได้ฟังดังนั้นพลันบอกต่อ บุญคุณพ่อเทวดามาเฉลย ระลึกจำคำวาดไม่พลาดเลย ลูกหลานเอ๋ยเรียนรู้อยู่ร่วมกัน ☆หลบทุกทีวี่วันมันเหน็ดเหนื่อย หนีอยู่เรื่อยเจ่าจุกทุกข์หมันต์ เทวะรู้อยู่ไหนให้ช่วยพลัน ร้องกระชั้นเซ็งแซ่แย่เหลือเกิน ☆เทวาเห็นเช่นนั้นพลันงานยาก ช่างเรื่องมากแน่ไซร้ไม่ขัดเขิน เอาแต่ขอรอจ้องมองเพลิดเพลิน ไยจึงเมินไม้ขอนที่หย่อนไป ☆ส่งกระสาถลาว่อนร่อนมาช่วย ฝูงปลาม้วยกลาดเกลื่อนตามเงื่อนไข มินานช้าปลาหมดลดเภทภัย แหล่งน้ำใสสิ้นปลามารบกวน ☆ฝูงนกน้อยลอยฟ้าใครกล้าแหยม กระสาแฮ่มร้องไล่ไม่คืนหวน หากินไกลไปลับมิกลับทวน ฝูงกบล้วนดีใจไร้กังวล ☆เพียงสุขได้ไม่นานพาลหมดปลื้ม เพราะว่าลืมนึกไปใจสับสน กระสาลิ้นกินเนื้อเพื่อร่างตน ให้หลุดพ้นความหิวทั่วริ้วกาย ☆ขาดทั้งปลาหานกก็อกหัก อาหารหลักคือกบจบความหมาย กระสาเพลินเดินกินชีวินวาย กบล้มตายสูญพันธุ์ถึงบรรลัย ☆นี่แหละหนอขอกันฝันจะสุข กลับรับทุกข์ตามมาพาตักษัย อ่านแล้วคิดสิทธิ์นั้นอันเป็นไป เพียงแค่ไหนจึงพอต่อชีวา ☆นักปกครองตรองดูให้รู้ซึ้ง มีหรือหนึ่งคนดีที่ใฝ่หา เลือกขอนไม้ไร้แสงแห่งศรัทธา หรือกระสาปากงอโก่งคอกิน.                     เริงอักษร